بالاتر از پرتگاه

خـبــر خـیلــی کـوتـاه بـود: «محسـن رضـایـی از پیگیـری شـکـایـت انـتـخـابـاتـی خـود، انصـراف داد». اقـدام دیروز رضایی را می‌توان در راستای این سخن احمدی‌نژاد دانست که »آزادی در ایران، نزدیک به مطلق است«. براساس ایـن آزادی، محسن رضایی حق دارد که در یک گفتگوی مستقیم تلویزیونی، شائبه‌های بسیاری را در مورد نتایج انتخابات اخیر مطرح کند؛ همان‌طور که او تا چند روز پیش حق داشت بر عدم کوتاه آمدن در این موضوع تاکید نماید و امروز با صدور یک نامه چند خطی، انصراف خود را از شکایت اعلام کند! اما لابد محسن رضایی و احمدی‌نژاد، این حق آزادی را برای دیگران نیز قائل هستند که اگر هیچ کاری از دست‌شان ساخته نیست لااقل چند سوال مهم را مطرح نمایند.
نخستیـن سـوال آن است که آیا رضایی، برای »اعتماد از دست رفته« فکری کرده است؟ در متن نامه انصراف، رضایی هیچ اشاره‌ای به قانع شدن خود نکـرده و نشانه‌ای نیز بروز نداده است تا گویای پشیمانی او از ادعاهای قبلی باشد. به عبارت دیگر، بسیاری از مردم هنوز در اندیشه ادعاهای رضایی- از جمله رای ۹۵ تا ۱۴۰ درصدی در برخی حوزه‌های انتخابیه- هستند که او انصراف خود را اعلام می‌نماید. آیا رضایی گمان می‌کند با انصراف چند خطی و ابهام‌زای او، »اعتماد ضربه خورده مردم« بازسازی می‌شود و احساس گروه کثیری از مردم که به گفته رئیس مجلس »احساس آنها از نتیجه انتخابات با نتیجه رسمی اعلام شده، متفاوت است« تغییر خواهد کرد؟
سوال دوم در خصوص حق کسانی است که به رضایی رای داده‌اند. ستاد انتخاباتی محسن رضایی قبلا از آرای ۵/۳ تا ۹ میلیونی او در انتخابات اخیر خبر داده بود. آیا رضایی حق دارد حق حداقل سه میلیون نفر - مابه التفاوت حداقل رای ادعایی او با میزان آرای اعلام شده توسط وزارت کشور- را نادیده بگیرد؟
از سوی دیگر اگر ادعای اولیه رضایی گزاف بوده، او هم اکنون بایستی با شجاعت به میدان بیاید و به مردم بگوید که به آنها »دروغ« گفته شده است. محسن رضایی لابد به یاد دارد که در‌مناظره انتخاباتی با احمدی نژاد، از اینکه دولتی‌ها با ارائه برخی آمارها به مردم »مطالب خلاف واقع« گفته‌اند اظهار گلایه می کرد. او دو روز پس از انتخابات هم احمدی نژاد را مورد انتقاد قرار داد که »چرا مطالب خلاف واقع و ادعاهای دروغ بعضی افراد در خصوص عدم شکایت کاندیداها را در یک تریبون عمومی، بازگو کرده است«.‌
سـوال دیگر از محسن رضایی آن است که آیا پیگیری قانونی شکایات انتخاباتی - که او بیش از سایر کاندیداها بر آن اصرار داشت- را بی‌حاصل دانسته اسـت؟ اکنون که محسن رضایی با انصراف خود سوالاتی از این قبیل را در ذهن بسیاری از مردم ایجاد کرده، وزارت کشور و شورای نگهبان نباید اعلام انصراف رضایی را خاتمه یک پروژه تلقی کنند. آنها اگر به صحت صددرصدی عملکرد خود مطمئن هستند بایستی بیهوده بودن بعضی اعتراضات کاندیداها را ثابت نمایند تا از رسوب یک بدبینی در ذهن مردم جلوگیری شود.
سوال چهارم، مرتبط با متن کوتاهی است که رضایی برای اعلام انصراف خود،‌خطاب به شورای نگهبان نـوشتـه اسـت. محسـن رضایی در این متن، به »حساسیت شرایط سیاسی - امنیتی کشور« اشاره کرده و آن را از »نتیجه انتخابات« مهمتر دانسته است. رضایی توضیح نداده که شرایط سیاسی - امنیتی کشور با چه حساسیتی مواجه است؟ مگر رئیس جمهور که رئیس شورای‌عالی امنیت ملی می‌باشد به صراحت نگفته‌است که اغتشاشگران در حـد خـس وخـاشاک هستند؟ آیا وجود »خس وخاشاک« را می‌توان موجب حساس شدن شرایط امنیتی کشور دانست؟ آیا اعتراض متین و غیرآشوب طلبانه کسانی که رئیس مجلس برلزوم شنیدن سخن آنان تاکید کرده است،‌آن قدر خطر ساز می‌باشد که کشور را از حالت عادی خارج و نتیجه انتخابات را در رده‌هـای بعـدی اولـویـت قرار دهد؟ نتیجه فعلی انتخابات، تداوم ریاست جمهوری دکتر احمدی‌نژاد است. رئیس دولت نهم به صراحت اعلام کرده است که رای مردم، به معنای تایید عملکرد دولت بوده و او برنامه های خود را ادامه خواهد داد. آیا محسن رضایی اظهارنظر صریح خود در خصوص این برنامه‌ها را فراموش کرده است؟ مگر او در نخستین گفتگوی عمـومـی پـس از اعلام کـانـدیداتوری اعلام نکرد »ادامه راه دولت نهم، کشور را به پرتگاه می‌برد«؟ محسـن رضـایـی بـاید با شجاعت کامل به مردم توضیح دهد که ادعای آن روز او یک »دروغ تبلیغاتی« برای اخذ رای بوده یا آنکه امروز، شرایطی بدتر از »پرتگاه« در برابر کشور می بیند که حاضر شده است به حرکت کشور به طرف پرتگاه - ادامه برنامه‌های دولت نهم - تن دهد؟
البته احتمال سومی هم وجود دارد. این احتمال بسیار ضعیف، دریافت نشانه‌هایی است که محسن رضایی را به ایجاد تغییر کلی در راهبردها و راهکارهای احمدی نژاد، امیدوار و بلکه قانع ساخته است. ‌ ‌
اگر این گونه است محسن رضایی بایستی همین امروز، به شفاف سازی بپردازد. این شفاف سازی قاعدتاً برای بازسازی اعتماد ضربه خورده بسیاری از مردم و یا تغییر احساس »گروه عمده‌ای از مردم« نسبت به نتایج انتخابات - که علی لاریجانی از حق آنها دفاع کرد - کمکی نمی نماید اما اولاً می تواند تغییر ناگهانی موضع رضایی را برای عده ای از مردم که به او اعتماد کرده‌اند »توجیه پذیر« نماید. ثانیاً این شفاف سازی، گروه‌هایی از مردم را به تغییر در برخی راهبردها و راهکارها، امیدوار می سازد؛ شاید این امیدواری بخشی از سرخوردگی‌ها و نگرانی های ایام اخیر آنها را، جبران نماید.
کسی که حدود یک ماه قبل ادامه برنامه‌های دولت نهم را به معنای »حرکت به سوی پرتگاه« دانسته است بایستی به مردم ثابت کند که تصمیم اخیر او کشور را از پرتگاه دور می سازد. در غیر این صورت برای کسانی که سخن یک ماه قبل رضایی را باور کرده‌اند حتی تصور شرایطی که ممکن است »بدتر از پرتگاه« بوده و لذا این کاندیدای ظاهراً جدی را به پذیرش ادامه راه دولت نهم قانع ساخته است بسیار آزار دهنده خواهد بود.

منبع : روزنامه آفتاب یزد