ذخیره انرژی عجیب در اسب

اسبها هنگامی که آرام راه می روند، نیمی از کار ماهیچه ای مورد نیاز را انجام می دهند. همچنین شتر و دیگر حیوانات با استقامت، دارای ماهیچه های پای مخصوص و زردپی بلندی هستند که مانند فنر عمل می کنند. زردپی ها هنگامی که اسب گام برمی دارد، از قبل جمع می شوند و انرژی ذخیره شده را موقع برداشتن گام به شکل انرژی حرکتی آزاد می کنند.
فرایند دویدن در بدن اسب به شکلی بهینه می شود. زیرا حیوان برای گام بعدی از طریق صرفه جویی در کار ماهیچه ای، انرژی کمتری از دست می دهد. در حقیقت، ماهیچه های دارای زردپی بلند هنگام حرکات سریع کار نمی کنند و بیشترین فعالیت را ماهیچه های دیگر انجام می دهند. این نوع ماهیچه ها فقط وظیفه دارند تکانهای ماهیچه ای را کاهش دهند و از پا در مقابل جراحات محافظت کنند. استخوان میانی پنجه پای اسب داخل سم قرار دارد و بیشترین فشار روی ردیف میانی استخوانهای پنجه است. با هر گام، تکانهایی در پا به وجود می آید و در نتیجه، زردپی ها به نوسان در می آیند. اگر این عمل مدت زیادی طول بکشد، باعث آسیب دیدن زردپی یا پارگی آن و بروز عفونت در اسب می شود. ماهیچه ها مقدار زیادی انرژی را که هنگام دویدن حاصل شده است و برای زردپی مضر است، مصرف می کنند. به عبارت دیگر، در ساختار پای اسب نوعی تطابق ذخیره انرژی با گامهای استقامتی صورت پذیرفته است. ماهیچه ها وظیفه تغییر نحوه کار را به عهده دارند و در فرایند دویدن یا گام برداشتن شرکت نمی کنند، بلکه وظیفه کاهش لرزش و تکان ها را به عهده دارند.
در انسان، این وظیفه به عهده زردپی پشت پا است که کار ذخیره انرژی را نیز انجام می دهد. اینکه یک فرد، دونده ای خوب و با استقامت باشد، به طول زردپی پشت پای او بستگی دارد. دونده های خوب ماراتون، زردپی بلند دارند. ماهیچه های بدن انسان در عمل استقامت، مانند ماهیچه های اسب عمل نمی کنند. در انسان، قسمتی از انرژی مورد نیاز برای دویدن در انحنای پا ذخیره می شود که عملی مانند فنر انجام می دهد. اما اسب در دو ۱۰۰ متر، با سرعتی معادل ۷۰ کیلومتر در ساعت به دو برابر سرعت انسان می رسد و در هر سرعتی از قدرت استقامت بیشتری برخوردار است.
بر گرفته از سایت welt.de
محمد مهدی سرابندی

منبع : سازمان آموزش و پرورش استان خراسان