مستر بین خویشتن دیگر من است

رووان سباستین اتکینسن بازیگر، کمدین، و نویسنده انگلیسی در تاریخ ۶ ژانویه ۱۹۵۵ در «دورهام» انگلیس به دنیا آمد. اولین حضور سینمایی اتکینسن یک نقش مکمل در فیلم جیمز باندی «هرگز نگو هرگز» بود که در سال ۱۹۸۳ ساخته شده بود. عمده شهرت اتکینسن با حضور در نسخه سینمایی «مستر بین» به دست آمد. اولین فیلم سینمایی مستر بین با عنوان «بین» ۱۰ سال پیش در سال ۱۹۹۷ ساخته شد که به موفقیت بین‌المللی بسیار زیادی منجر شد. «مستر بین به تعطیلات می‌رود» نام جدیدترین قسمت مستر بین است و احتمالا آخرین قسمت آن نیز خواهد بود. از نکات جالب در مورد رووان اتکینسن اینکه این بازیگر از دوران کودکی دچار لکنت زبان بوده و به همین دلیل در بازیگری به نقش‌هایی علاقه دارد که کمتر حرف بزنند. نکته دوم اینکه اتکینسن یک ماشین باز تمام عیار است و انواع و اقسام ماشین‌ها را در کلکسیون خود جمع کرده است!
▪ آیا «مستر بین» به پایان رسیده است؟
ـ یک حسی به من می‌گوید که فیلم «مستر بین به تعطیلات می‌رود» ممکن است آخرین قسمت از سری فیلم‌های مستر بین باشد. ولی فکر کنم ۱۰ سال پیش هم بعد از اینکه اولین قسمت مستر بین را ساختیم همین حرف را زده بودم! [می خندد.] وقتی وارد دهه ۵۰ سالگی عمرت می‌شوی - مثل من - خطر کوچکی تهدیدت می‌کند و آن این است که ممکن است کم کم پیر به نظر برسی. مستر بین از نظر من همیشه یک شخصیت جاودانی و ماندگار بوده و همیشه دوست داشته‌ام که علاقه مندانش او را به عنوان شخصیتی سی، چهل ساله به یاد داشته باشند.
▪ آیا شخصیت مستر بین بر اساس ویژگی‌های شخصیتی خود شما نوشته شده یا همین‌طور اتفاقی در قالب بداهه به وجود آمده؟
ـ او یک جور‌هایی خویشتن دیگر ( alter-ego ) است. وقتی به من گفته می‌شود که صرفا به طور بصری حرکات خنده دار انجام بدهم مستر بین به ابزار طبیعی بیان افکارم تبدیل می‌شود. ما در لحظاتی کار‌های بداهه انجام می‌دهیم ولی این اتفاق معمولا به هنگام تمرین رخ می‌دهد و نه در استودیو.
▪ چرا حرکات طنزآمیز مستر بین با مردم سراسر جهان از فرهنگ‌های مختلف به این خوبی ارتباط برقرار می‌کند؟
ـ حرکات مستر بین در سطح حرکات کودکان است. مستر بین در اصل یک کودک است که در بدن یک مرد بالغ گیر افتاده. همه فرهنگ‌ها با اشکال مشابه با کودکان همذات پنداری می‌کنند و در واقع جذابیت عجیب و غریب مستر بین در جهان به همین دلیل است. بچه‌های ۱۰ ساله جهان بیشتر از آدم‌های ۳۰ ساله جهان با هم نقاط اشتراک دارند. ما وقتی بزرگ می‌شویم رفتار عقلانی و منطقی خاص دوران بزرگسالی باعث می‌شود که از هم جدا شویم.
▪ چرا در این فیلم، دوست قدیمی مستر بین یعنی «تدی-خرسه» دیگر همراه او نیست؟
ـ متاسفانه تدی در فیلم‌های سینمایی مستر بین نا پدید شده. در فیلم‌های تلویزیونی مستر بین «تدی خرسه» همیشه همراه او است ولی در فیلم‌های سینمایی، مستر بین، مثل ماهی‌ای که از آب خارج شده باشد، از محیط آشنایش خارج شده است. ما نمی‌خواستیم که او تکیه گاهی داشته باشد، به همین دلیل احساس کردیم که باید تدی-خرسه را کنار بگذاریم.
▪ آیا شما مستر بین «ای» را می‌پسندید که حرف می‌زند و یا نه مستر بین «ای» را می‌پسندید که حرف نمی‌زند؟
ـ مستر بین وقتی حرف نمی‌زند در اوج قرار دارد، ولی مستر بین چه حرف بزند و چه حرف نزند من در هر دو حالت با او راحت هستم. من در تعدادی از اجرا هایم در قالب نقش مستر بین حرف هم زده‌ام.
▪ شما را اغلب با چارلی چاپلین مقایسه می‌کنند. آیا سبک کمدی چارلی چاپلین بر روی کار شما تاثیرگذار بوده؟
ـ نه به هیچ وجه. حتی باستر کیتن را که می‌گویند حرکات من یادآور حرکات او است هرگز فیلمی از او ندیده‌ام. من خودم را بیشتر یک جور کمدین بصری می‌دانم تا فیزیکی. چاپلین یک آکروبات باز حیرت انگیز و یک سیرک باز واقعی بود. ولی من نیستم. من در زمینه حرکات بدنی و فیزیکی حرفی برای گفتن ندارم. [می خندد.]
▪ آیا هرگز توانستید بر مشکل جدی لکنت خودتان فائق آیید؟
ـ لکنت من گاهی می‌آید و گاهی می‌رود. بستگی به وضعیت عصبی من دارد ولی در هر حال می‌تواند مشکل‌زا باشد. خودم متوجه شده‌ام که هر وقت نقش شخصیتی متفاوت با شخصیت خودم را بازی می‌کنم لکنت زبانم ناپدید می‌شود. شاید یکی از دلایلی که من حرفه بازیگری را ادامه دادم همین بوده.
▪ شنیده‌ام شما دوست دارید کلکسیون ماشین‌های کمیاب داشته باشید. ماشین کم یاب مورد علاقه‌تان چیست؟
ـ من دوست دارم سوار اتوموبیل‌های دهه ۵۰ و ۶۰ بشوم. حدود ۱۲ سالم بود که این علاقه در من به وجود آمد. در آن سال‌ها یک روز «موریس ماینر» مادرم را برداشتم و در مزرعه پدرم با آن گشتم. ولی ماشین مورد علاقه من «مکلارن F۱ » است که ۱۰ سال است آن را دارم. شما در دانشگاه آکسفورد در رشته مهندسی درس خوانده‌اید. چطور شد که سر از بازیگری در آوردید؟
از خیلی جهات، دانشگاه آکسفورد بهانه‌ای برای انجام دادن حرفه بازیگری بود. قصدم این بود زندگی دانشجویی‌ام را آنقدر کش بدهم که بتوانم در مورد بازیگری به عنوان یک حرفه و شغل تحقیق کنم. و این سرگرمی کم کم به شغلم تبدیل شد. به نظر من مهندسی کار خیلی خوبی است و من دوباره به دنبال این حرفه خواهم رفت. ولی من مدت‌ها قبل از اینکه تز پایان نامه‌ام را ارائه کنم می‌دانستم که این رشته هیچ کاربردی برایم نخواهد داشت.
▪ آیا شما خارج از کادر سینما هم آدم شاد و خندانی هستید؟
ـ یقینا خیر، همانطور که همین مصاحبه هم این نکته را دارد ثابت می‌کند! [می خندد.] برای من معمولا اتفاقات خنده دار رخ نمی‌دهند. من کمدین ذاتی نیستم. من برای اینکه حرکات خنده داری را انجام بدهم باید مدت زیادی در مورد آن با خودم فکر کنم.

منبع : روزنامه حیات نو