Two Much - TWO MUCH

سال تولید : ۱۹۹۶
کشور تولیدکننده : اسپانیا و امریکا
محصول : کریستینا اوئته
کارگردان : فرناندو تروبا
فیلمنامه‌نویس : دیوید تروبا و فرناندو بروبا، بر مبنای رمانی نوشتهٔ دانلد وستلیک
فیلمبردار : خوزه لوئیس آلکاین
آهنگساز(موسیقی متن) : مایکل کامیلو
هنرپیشگان : ملانی گریفیث، آنتونیو باندراس، داریل هانا، دانی‌ آیلو، جون کیوساک، ایلی والاک و آلن ریچ
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۵ دقیقه


̎آرت داج̎ (باندراس)، جوانی شیاد که گالری‌دار است، به‌طور اتفاقی با زن مطلقهٔ متمولی به نام ̎بتی کرنر̎ (گریفیث) آشنا می‌شود و با او رابطه‌ای صمیمانه می‌یابد. ̎بتی̎ قصد ازدواج با او را دارد و این در حالی است که ̎جین پالتو̎ (آیلو)، شوهر سابق ̎بتی̎ که هم‌چنان به او علاقه‌مند است، خیال ازدواج مجدد با او را در سر می‌پروراند. ̎آرت̎ پس از ملاقات با ̎لیز̎ (هانا)، خواهر ̎بتی̎ که برخلاف او شخصیتی آرام و فرهیخته دارد، به او دل می‌بازد، و برای حفظ رابطه‌اش با او، برادر دوقلوئی به نام ̎بارت̎ را برای خود جعل می‌کند. تا این‌که در روز ازدواج ̎آرت̎ و ̎بتی،̎بتی̎̎ دوباره به ‌سوی ̎جین̎ باز می‌گردد و ̎لیز̎ نیز به اصل قضیه پی می‌برد. با این همه ناراحتی او از این امر دیری نمی‌پاید و در پایان به سوی ̎آرت̎ باز می‌گردد.
● تروبا که به خاطر کمدی اسپانیائی برندهٔ اسکار دورهٔ طلائی (۱۹۹۲) شهرت دارد، از خود به‌عنوان ̎نگهبان شعلهٔ̎ سبک خاص کمدی‌های دیوانه‌وار دههٔ ۱۹۳۰ یاد کرده است. حال آن‌که لااقل این ساخته‌اش، مؤید چنین ادعائی به نظر نمی‌آید. فیلم‌نامهٔ فیلم، کار تروبا و برادرش دیوید، ابتدا به زبان اسپانیولی نوشته، سپس به انگلیسی ترجمه شده و سرانجام توسط پل دایموند پسر یال دایموند، هم‌کار دائمی بیلی وایلدر، بُت تروبا، با توجه به ویپگی‌های لهجهٔ امریکائی و شرایط اجتماعی آن سامان، بازنویسی شده است. بنابراین تعجب‌آور نیست که گفت‌وگوها در نسخهٔ حاضر اغلب کم‌خون و بی‌روح و یادآور زبان ̎اسپرانتو̎ هستند. فیلم، اقتباسی بی‌روح از رمان وستلیک (۱۹۷۵)، ̎تریلر̎ی با یک رگهٔ کم‌رنگ ̎طنز̎ است. و ایراد اصلی آن نیز (مثل دیگر اقتباس‌ ناموفق آثار وستلیک در این سال‌ها: چرا من؟، جین کوئینتانو، ۱۹۸۹)، چیزی جز ناتوانی در تلفیق این دو عامل نیست. از یک سو، شخصیت اصلی را داریم که بسیار از خصایص قهرمانان رمان‌های ̎خشن̎ را در خود دارد؛ آدم فرصت‌طلبی که هیچ موقعیتی را از دست نمی‌دهد، و صحنه‌هائی که در این راستا معنی می‌یابند، مثل رابطهٔ ̎آرت̎ و ̎لیز̎ در پایان عروسی، یا صحنهٔ مضروب شدن ̎آرت̎ توسط افراد ̎جین̎، و از سوی دیگر مجموعه‌ای از صحنه‌های کمدی سطحی و نامربوط، مثل حضور دوستان پدر ̎آرت̎ در صحنه تعقیب با اتومبیل، که به هیچ شکل به هم ربط نمی‌یابند. طبیعی است چنین اثر ̎نامتوازن̎ی که ̎طنز̎ و ̎تلخی̎ درون‌مایه‌اش در دو سطح متفاوت حرکت می‌کنند، هیچ نشانی از کمدی‌های سیاه وایلدر را که در آنها ̎تلخی‌̎ از موقعیت‌های ̎کمدی̎ ناشی می‌شود، در خود نداشته باشد.