نگرانی جهانی از آسیب رسیدن به مقبره کوروش (در این روز ۱۵ سپتامبر)

در دو هفته اول سپتامبر ۲۰۰۵ نگرانی تاریخدانان و باستانشنان در سطح جهان از احتمال آسیب رسیدن به مهمترین آثار تاریخی ایران و از جمله آرامگاه كوروش بزرگ، پدر و موسس ایران، در رسانه ها ادامه داشت كه می رود به تدریج به صورت یك مسئله فرهنگی بین المللی در می آید. عقیده بر این است كه اگر سد سیوند ساخته شود به چندین اثر تاریخی در فارس و از جمله آرامگاه كوروش آسیب وارد خواهد آمد. كوروش وصیت كرده بود كه در هر جا كه بمیرد جسدش را به پاسارگاد منتقل و در آنجا دفن كنند. وی در سغد (تاجیكستان امروز) كشته شد و جنازه اش را به پاسارگاد منتقل و دفن كردند. كوروش (سیروس ـ سایروس) نامی است آشنا برای همه جهانیان كه او را مردی انساندوست، تمدن طلب و نویسنده نخستین اعلامیه حقوق بشر می دانند كه اندیشه اداره كره زمین به صورت یك اتحادیه مشترك المنافع از اوست. این آثار تاریخی نماد هویت ایرانیان و بلندگوی عظمت این ملت هستند. قدرتهای وقت در قرن ۱۹ و اوایل قرن بیستم چند بار در صدد تجزیه هر چه بیشتر ایران برآمدند ولی سنگنبشته های داریوش كه حدود و ثغور ایران در آنها مشخص شده است مانع از این كار شد. ایران تنها كشور جهان است كه سند مالكیت دارد و نباید به هیچ قیمت اجازه داده شود كه این اسناد از میان برود. مسئله سد سیوند را از طرق دیگر حتی لوله كشی آب رودخانه می توان حل كرد(همانند انتقال آب زاینده رود به یزد)، ولی اگر اسناد هویت ملی از دست برود، جبران پذیر نخواهد بود.
مثال آوردن از مصر درست نیست. مصر دارای یك رود است و چاره ای جز ساختن سد اسوان نداشت كه برخی از آثار باستانی آن به زیر آب فرو رفت ولی ایران دارای رودخانه های متعدد است كه همه آنها از میان دره و كوه می گذرند كه می توان بر روی هركدام دهها سد ساخت. به علاوه ایران به علت داشتن سوخت كافی، می تواند از راههای دیگر برق به دست آورد.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز