بیماری سرسیاه در طیور

بیماری سرسیاه نخستین بار در سال ۱۸۹۳ در ایالت ردایلند مشاهده شد و در سرتاسر قاره امریكا انتشار یافت و بزودی در سایر كشورها هم گزارش شد. این بیماری به صنعت بوقلمون در نیواینگلند آسیب جدی رساند. بیماری سرسیاه در بوقلمون ها تلفات زیادی را موجب می شود و میزان مرگ و میر گله به ۱۰۰% هم می رسد. در مرغ ها میزان مرگ ومیر بیماری سرسیاه ۲۰-۱۰% خواهد بود اما شدت بیماری خیلی زیادست.
مطابق تحقیقات اولیه عامل بیماری سرسیاه Histomonas meleagridis یك تك یاخته وابسته به Entamoeba histolytica, Giardia lamblia و Trichomonas می باشد. مشابه سایر پارازیت ها سیكل زندگی این تك یاخته پیچیده است و این تك یاخته Heterakis gallinarum كرم عادی سكوم را به عنوان میزبان واسطه گرفتار می كند.
باكتری های ضروری برای بیماری زایی هیستوموناس عبارتند از: Escherichia coli, Bacillus subtilis و گونه های Clostridium .
با ایجاد تغییر در نحوه مدیریت و پرورش این بیماری کنترل شد اما تا قبل از تولید محصولات آنتی هیستومونال، بیماری سرسیاه همچنان باعث مرگ و میر در گله های بوقلمون شد. پس از شیوع ناگهانی موارد ابتلای بیماری در مرغ و بوقلمون ها در ایالات متحده و اروپا مصرف محصولات نیترومیدازول قدغن شد. ایمنی با واکسیناسیون، روش مناسبی برای پیشگیری از این بیماری نیست چرا که پرندگان پس از ابتلا به این بیماری ، به عفونت دوباره مقاوم نیستند. مطابق بررسی های اخیر، هیستومونیازیس سریعاً در گله بوقلمون از طریق تماس مستقیم پرندگان گسترش می یابد و احتمالاً پرندگان به پدیده Cloacal drinking (جذب مایعات از طریق کلواک) مبتلا می شوند.
انتقال مستقیم این بیماری در گله های مرغ اثبات نشده است و منبع عفونت عمدتاً از طریق H. gallinarum می باشد. دارو یا واکسنی برای درمان این بیماری وجود ندارد و پیشگیری از بیماری بایستی از طریق مدیریت مناسب و کنترل کرم ها انجام بگیرد.

منبع:Avian Diseases.

منبع : مؤسسه مرغداری ایران