حقیقت - La Verite

سال تولید : ۱۹۶۰
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : رائول له‌وی.
کارگردان : هانری ژرژ کلوزو.
فیلمنامه‌نویس : سیمون دریو، میشل پرین، ژروم ژرونیمی، کریستیان روشفور و ورا کلوزو.
فیلمبردار : آرمان تیرار.
آهنگساز(موسیقی متن) : لودویگ وان بتهوون و ایگور استراوینسکی.
هنرپیشگان : بریژیت باردو، شارل وانل، پل موریس، سامی فری و ماری ژوزه نات.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۳۰ دقیقه.


"دمینیک مارسو" (باردو) دختر جوانی است که به جرم قتل محبوبش محاکمه می‌شود. دادستان (موریس) ادعا می‌کند که این قتل عمد بوده و تقاضای حکم اعدام دارد، اما وکیل مدافع (وانل) می‌گوید که قتل در یک لحظه از خودبی‌خودی اتفاق افتاده و دختر مستحق تحفیف مجازات است. با پیش رفتن محاکمه، داستان واقعی روشن می‌شود: "دومینیک" حدود یک سال در پاریس سرگردان بوده و یک روز، "ژیلبر" (فری) را که دانشجوی موسیقی و دوست خواهرش "آنی" (نات) بوده، اغوا می‌کند. با این‌که "ژیلبر" سخت دل‌باخته "دومینیک" می‌شود، او به معاشرت با مردان دیگر ادامه می‌دهد. بالاخره بی‌وفائی‌های او آن‌قدر ̎ژیلبر̎ را آزرده می‌کند که با مشاجره‌ای سخت جدا می‌شوند. با گذشت ماه‌ها، "دومینیک" به منجلاب خیابان‌گردی می‌افتد و "ژیلبر" یک رهبر ارکستر سمفونیک مشهور می‌شود. وقتی "دومینیک" می‌شنود که "ژیلبر" و "آنی" نامزدی‌شان را اعلام کرده‌اند، می‌فهمد که "ژیلبر" تنها مردی بوده که واقعاً دوست داشته است. شتابان به آپارتمان "ژیلبر" می‌رود و شب را با او می‌گذراند، اما صبح روز بعد، "ژیلبر" او را تحقیر می‌کند و بیرون می‌اندازد. "دومینیک" تصمیم می‌گیرد بریا اثبات عشقش، جلوی چشم‌های "ژیلبر" خودکشی کند، اما رفتار تحقیرآمیز "ژیلبر" باعث می‌شود که شش گلوله در بدن او جای دهد. بعد خودش اقدام به خودکشی می‌کند، با این همه "پلیس" نجاتش می‌دهد. "دومینیک" از جو دادگاه می‌فهمد که گذشته ننگینش باعث شده هیأت منصفه عشق او به "ژیلبر" را باور نکند. در بازگشت به سلولش، "دومینیک" با یک تکه آینه شکسته رگ مچش را می‌زند.
٭ فیلم ماقبل آخر کلوزو گزارشی افشاگرانه و حتی‌الامکان سرد و بی‌احساس از زندگی مصیبت‌بار یک دختر بی‌قیدوبند است. ساختار مبتنی بر رجعت به گذشته در فیلم‌نامه و صحنه‌های فرساینده دادگاه این کیفیت را تشدید می‌کنند. با این حال لحن روایت، انبوه جزئیات تکان‌دهنده و بازی باردو در نق قربانی تقدیر، داستان را به رمان‌های ملودراماتیک قرن نوزدهمی نزدیک می‌کند. با این همه این‌ها سیاه‌اندیشی کلوزو هم‌چنان فیلم را به‌طرز محسوسی از قصه‌های مشابه جوانی و لغزش متمایز می‌کند. از موسیقی کلاسیک استفاده جالبی شده است.