از امید تا افسوس

«نه، باور نمی‌کنم. فکر می‌کنم این یک شایعه است. وقتی ببینم رضازاده در پکن نیست. آن وقت باور می‌کنم که خداحافظی کرده...» واکنش ویکتور شرباتیس وزنه‌بردار فوق‌سنگین لتونی که در سال ۲۰۰۷ و در غیاب رضازاده مدال طلای جهان را به‌دست آورد مشابه واکنش بسیاری از مردم ایران است که هنوز خداحافظی غیرمنتظره و ناگهانی قوی‌ترین مرد جهان از صحنه رقابت‌ها را باور نکرده‌اند.
اما حقیقت مثل پتک بر سر همه فرود آمده و چیزی جز افسوس در ذهن مردم نیست. حسین‌رضازاده به دلیل مشکلات جسمانی خصوصا بالا رفتن قند خون قادر به تکرار رکوردهای پیشین خود نیست و از ادامه تمرینات بر حذر داشته شده است. به این ترتیب فدراسیون وزنه‌برداری ۲۷ روز پیش از روزی که قرار بود در سومین المپیک عمرش روی صحنه برود از عرصه قهرمانی خداحافظی کرد. بی‌شک بدون حضور رضازاده بخش عمده‌ای از هیجان پیکار فوق‌سنگین‌های جهان از دست خواهد رفت.
● جانشین
هرکول ایران دو روزی است که به بمب خبری ورزش ایران تبدیل شده و بازتاب‌های بسیاری در پی شنیدن خبر خداحافظی رضازاده بروز کرده است. رضازاده که چند روز قبل در گفت‌وگو با خبرگزاری ایسنا از درد و رنج شدیدش در تمرینات صحبت کرده بود نهایتا تن به قضای روزگار داد و از حضور در المپیک انصراف داد. پزشکان پنج ماه قبل به من توصیه کردند که ورزش حرفه‌ای را کنار بگذارم، اما انگیزه کسب سومین مدال طلای المپیک به قدری قوی بود که خواستم تا آخرین لحظه برای حضور در المپیک بجنگم.
می‌خواستم بعد از المپیک کنار بروم اما پزشکان تاکید کردند که استرس و فشار بیش از حد منجر به پارگی رگ‌های من می‌شود. بنابراین برای المپیک کنار رفتم تا دیگران جای من را بگیرند.» این جمله کمی با بغض همراه می‌شود وقتی رضازاده می‌گوید: «مطمئن هستم که ابوالفضل (پسرش) بتواند رکوردهایم را بکشند. من آرزو می‌کنم که او بتواند این کار را انجام دهد.
خودم مربی‌اش خواهم شد و تمام تلاشم را می‌کنم که روزی جایگزین من شود.» اما واکنش جانشین رضازاده به این خبر نیز جالب است. رشید شریفی قهرمان آسیا در سال ۲۰۰۸ با اعتماد به نفس ویژه‌ای می‌گوید: «سعی می‌کنم عنوان‌هایی که رضازاده در دو دوره پیشین بازی‌های المپیک به دست آورده را در پکن کسب کنم.» او درباره خداحافظی رضازاده می‌گوید: «درست است که وداع رضازاده از وزنه‌برداری خبر تلخی است اما از اینکه فرصت به من رسیده تا بتوانم خودم را در المپیک نشان دهم، خوشحالم. از رفتن رضازاده ناراحت شدم اما انگیزه‌ای مضاعف پیدا کرده‌ام تا بتوانم در المپیک جانشین شایسته‌ای برای قوی‌ترین مرد جهان باشم. امیدوارم در پکن مدال کسب کنم.» رشید شریفی در اردوی اردبیل رکورد ۲۰۰ کیلوگرم در یک ضرب و ۲۴۰ کیلوگرم در دوضرب را کسب کرده که اگر همین حدنصاب را در المپیک تکرار کند شانس زیادی برای کسب مدال خواهد داشت اما او دوهفته‌ای است که از ناحیه مچ پا آسیب دیده و روند تمریناتش کمی تغییر کرده است.
● پرده آخر
سازندگان فیلم مستند حسین رضازاده حالا باید پرده آخر فیلم را تغییر دهند. آنها که فکر می‌کردند آخر شاهنامه خوش است و سکانس پایانی با برق سومین طلای المپیک همراه خواهد بود حالا باید به ذهنشان فشار بیاورند که این فیلم را با چه سرانجامی به پایان ببرند. بی‌تردید این ماجرا دلمشغولی حسین رضازاده و هواداران او نیز هست. بی‌شک خداحافظی او در چنین شرایطی به هیچ‌وجه زیبنده «قوی‌ترین مرد جهان» نیست. آخرین میدانی که رضازاده در آن حضور یافت مسابقات جهانی ۲۰۰۶ در دومینیکن بود و هرکول ایران مسابقات ۲۰۰۷ را به دلیل آسیب‌دیدگی زانو از دست داد و المپیک پکن را به عنوان مجال نهایی برای کسب سومین طلای این مسابقات و خداحافظی باشکوه در نظر گرفت اما خداحافظی غیرمترقبه او پایانی بر آرزوی هواداران بود.
وداع رضازاده با تاسف بسیاری از جامعه وزنه‌برداری از جمله رقبایش، تاماش آیان رئیس فدراسیون جهانی و دوستانش در تیم‌ملی از جمله کوروش باقری همراه شد اما بعضی از نزدیکان تیم‌ملی معتقدند مشکلات فعلی رضازاده ناشی از اتفاقات نامساعدی است که در یک ساله اخیر روی داده است. شاید اگر شخص رضازاده و فدراسیون وزنه‌برداری مدیریت بهتری در این زمینه به خرج می‌دادند پایان خوشی برای رضازاده رقم زده می‌شد. غیبت طولانی رضازاده از مسابقات رسمی، کاهش انگیزه‌های او برای رقابت، حضور در برنامه‌های تبلیغاتی که موج منفی بزرگی علیه او را به راه انداخت و به‌هم خوردن ریتم تمرینی او از دلایل مهم کاهش آمادگی جسمانی او تلقی می‌شود و به این ترتیب مردم ایران به عنوان محق‌ترین افراد در قبال پرورش چنین قهرمانی، نمی‌توانند شاهد قدرت‌نمایی رضازاده در المپیک پکن باشند و از موفقیت ناشی از آن سر به آسمان بسایند. اگر نه برای حسین رضازاده که سنگین‌ترین وزنه‌های عالم (۲۱۳ کیلوگرم در یک ضرب و ۲۶۳ کیلوگرم در دوضرب) را بالای سر برده زیر وزنه خنده‌های کودکانه‌ای سر داده، المپیک می‌توانست به عنوان ایستگاه پایانی دوران پرشکوه قهرمانی لقب بگیرد اینچنین است که بزرگ‌ترین امید در المپیک پکن به بزرگ‌ترین افسوس مبدل می‌شود و چشمان رضازاده در برابر دوربین تلویزیون به اشک می‌نشیند.
● مشاور یا مربی
بهرام افشازاده رئیس پرتلاش و عاشق فدراسیون وزنه‌برداری برای آنکه روحیه حسین‌ رضازاده را حفظ کند به سرعت او را به عنوان مشاور عالی فدراسیون وزنه‌برداری منصوب کرد و وعده داد که اتاق بغلی ریاست فدراسیون را به رضازاده اختصاص خواهد داد. همچنین قرار شده که رضازاده به منظور روحیه دادن به هم‌تیمی‌هایش راهی پکن شود و مسابقات را از نزدیک ببیند. از قول مدیرکل تربیت‌بدنی استان اردبیل هم شنیده شده که رضازاده به زودی به عنوان مدیر تیم‌های ملی معرفی خواهد شد. اینها هم تلاشی آشکار برای حفظ حسین‌ رضازاده در عرصه وزنه‌برداری و انتقال تجربیات کم‌نظیر او به نسل آینده است. بی‌شک رضازاده با کسب شش مدال طلای جهانی و المپیک از نوادر تاریخ ورزش ایران و جهان خواهد بود و حالا باید دید که او در مقام مربی هم، توان تکرار این حماسه بزرگ را دارد یا نه؟
سازمان ورزش و فدراسیون وزنه‌برداری باید برنامه مشخصی برای استفاده از این نابغه دنیای فولاد سرد داشته باشند وگرنه افسوس بزرگ پابرجا می‌ماند و حکایت همچنان باقیست...

مانی راهبر

منبع : روزنامه کارگزاران