مایکوپلاسما در گاوان پرواری

مایکوپلاسما ۱۰۰ سال پیش برای اولین بار از پنومونی و آرتریت در انستیتو پاستور جدا شد. سویه‌ای از مایکوپلاسما که باعث پلوروپنومونی واگیر گاوان می‌شود جزء اولین بیمارهایی بود که در ایالت متحده ریشه‌کن شد. نشانه‌های معمول این بیماری اولین بار در دهه ۱۹۷۰ در ایالات متحده گزارش شد؛ اما موارد بسیار اندکی از آن در ویرجینیا شناسایی شده است. در تابستان ۲۰۰۰، موارد فراوان جدیدی از این بیماری به صورت تک گیرگزارش شد. امروزه این بیماری انتشار جهانی دارد و موارد انفرادی بیماری تقریباً در هر گله‌ای روی می‌دهد. شیوع بالا می‌تواند باعث ضررهایی برای تولیدکنندگان می‌شود. این امکان وجود دارد که موارد اندکی از M.bovis تا قبل از سال ۲۰۰۰ تشخیص داده نشده باشند. در یک مطالعه در سال ۲۰۰۶، باکتری M.bovis در ۴۶ درصد از گله‌های گاو که دارای ریه‌های نرمال بودند (Gagea, etal.,۲۰۰۶b)، ۸۵ درصد از گله‌های گاو مبتلا به پنومونی فیبرینی حاد و ۹۸ درصد از گله‌های مبتلا به پنومونی مزمن گزارش شد(Gagea, etal.,۲۰۰۶b).
مایکوپلاسما به کندی رشد می‌کند و نیاز به محیط خاص دارد، به طوری‌که اگر محیط‌های کشت اختصاصی برای این باکتری تهیه نشود، نمی‌توان آن را شناسایی کرد. پنومونی مایکوپلاسمایی به طور اولیه گوساله‌های پرواری یا با تغذیه دستی را درگیر می‌کند اما گهگاهی در گوساله‌های شیری و در جراحی‌های گاو و گوساله یافت شده است.

فرشاد اکبرنژاد