ضد آپارتاید!

او مرد سال فوتبال جهان و اروپا هم شد، اما آنچه از او یك چهره محبوب و به یاد ماندنی ساخت، رفتار و سلوك انسان دوستانه او بود. او را از مریدان فرقه راست دوفاری (فرقه ضد نژادپرستی) می دانستند. در اوج آپارتاید او با آراستن ظاهر موهای خود به سبك ضد نژادپرستی و حضور فعال در جریانات و مبارزات نژادپرستان از خود نام نیكی بر جای گذاشت.
رودگولیت را تمام سیاه پوستان جهان دوست داشتند، او با سفرهای خود به آفریقا و تشكیل انجمن های كمك به كودكان فقیر و بی سرپرست هسته هایی را برای مبارزه با نژاد پرستی در اروپا به وجود آورد. او یكی از بهترین بازیكنان تاریخ فوتبال هلند و جهان بود. با فان باستن و رایكارد به آ.ث.میلان رفت و این تیم را به نقطه اوج قهرمانی جهان و اروپا رساند، سپس به ایتالیا رفت تا با سامپدوریا افتخارات خود را بیشتر كند و سرانجام از چلسی تیمی درخور قهرمانی ساخت و در پایان بازیگریش مربی چلسی شد و سپس به هلند رفت و حالا با فاینورد فوتبال را در كنار زندگی دنبال می كند. دیگر آپارتایدی وجود ندارد و هیچ كس با رنگ پوست سیاه تحت فشار و زور نیست، امروز دیگر رنگ ها می توانند با تبعیت از یك قانون با زبان شیوای فوتبال سخن بگویند.
رودگولیت در این راه تنها نبود، فرانك رایكارد و سیدورف نیز راه او را ادامه دادند، او زمانی كه وارد لیگ انگلیس شد، با رفتار خود به گونه ای در زمین عمل كرد كه دیگر هیچ تماشاگر نژادپرستی جرأت پیدا نكرد از شعارهای گذشته خود استفاده كند. رودگولیت با حضور در جلسات و سخنرانی های دانشگاهی فضای تازه ای در فوتبال حرفه ای جهان به وجود آورد. ملاقات او با نلسون ماندلا در زندان و همنوایی او با همسر ماندلا از او یك چهره محبوب در بین آفریقایی ها و دوستداران فوتبال جهان به وجود آورد. گولیت در هلند نیز به عنوان محبوبترین چهره مردمی انتخاب شد به گونه ای كه نام كرایف و كیزر را تحت الشعاع قرار داد و تا آنجا پیش رفت كه انگلیسی ها پس از دوران بازیگریش او را از دست ندادند و به عنوان مربی حفظش كردند. گولیت هنوز یك چهره شاخص ورزشی و سیاسی شناخته می شود و شیوه زندگی او كه در آن سادگی و پیراستگی فراوان به چشم می خورد، او را نه به عنوان یك ورزشكار بلكه به عنوان یك انسان راهگشای معنویت در جهان امروز مطرح نموده است.