بهاران در یک شهر کوچک - SPRINGTIME A SMALL TOWN

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : چین، هنگ‌کنگ، فرانسه و هلند
محصول : تانگ یاتینگ، لی شیائووان و بیل کُنگ
کارگردان : تیان ژوانگ‌ژوانگ
فیلمنامه‌نویس : آە چنگ، بر مبنای داستان لی تیانجی از فیلم‌نامه‌ای نوشتهٔ فئی مو
فیلمبردار : مارک لی پینگ ـ بینگ
آهنگساز(موسیقی متن) : ژائو لی
هنرپیشگان : هو جینگفان، وو جون، شین بائی کینگ، یه شیائو کنگ و لو سیسی
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۶ دقیقه


چین، سال ۱۹۴۶. ̎یوون̎ (جنیگفان) به اتفاق شوهر مریض احوالش، ̎دای لیان̎ (جون) و خواهر نوجوانِ پرسروصدای شوهرش، ̎دای‌ شیو̎ (سیسی)، در خانه‌ای روستائی زندگی می‌کنند. ̎لایو هوآنگ̎ (شیائو کنگ)، پیشخدمتشان، نیز سال‌هاست به کارهای خانه می‌رسد. ̎یوون̎ از شوهرش مواظبت می‌کند و با او مهربان است ولی به‌نظر نمی‌رسد دوستش داشته باشد. ̎یوون̎ از این‌که شوهرش به خاطر بیماری مداومش نمی‌تواند بچه‌ای به او بدهد، نومید شده و در اتاقی جداگانه می‌خوابد. ̎لیان̎ نیز به نوبهٔ خود، به خاطر آن‌که نمی‌تواند درست نیازهای همسرش را برآورده سازد، احساس شرمساری و عذاب وجدان دارد. زندگی آنان با سر رسیدنِ دوست دوران بچگی ̎لیان̎، ̎ژانگ ژیچن̎ (بائی کینگ)، پزشکی جهاندیده، به هم می‌ریزد. ̎لیان̎ خیلی زود باخبر می‌شود که دوست قدیمی‌اش، سال‌ها پیش همسایهٔ همسرش بوده؛ ولی آن‌چه نمی‌داند این است که آنان ضمناً دل‌باختهٔ یک‌دیگر بوده‌اند و خیال داشته‌اند با هم ازدواج کنند. در حالی‌که ̎یوون̎ و ̎ژیچن̎ سعی می‌کنند ـ با وجود احساس مسئولیتی که نسبت به ̎لیان̎ دارند ـ با عشق و عاطفهٔ قدیمی و ماندگارشان کنار بیایند، تنش‌ها در بین افراد خانواده بالا می‌گیرد.
● ژوانگ‌ژوانگ در سال ۱۹۹۳ با فیلم بحث ‌برانگیز بادبادک آبی توجه را به خود جلب کرد و همین فیلم برای یک دهه او به محاق افکند. بهاران... بازگشت او و چالشی خودخواسته بود، یعنی بازسازی محبوب‌ترین و ـ به‌زعم بعضی از کسانی که آن را دیده‌اند ـ یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای چین با همین نام محصول ۱۹۴۹ و ساختهٔ کارگردانی به نام فئی مو. فیلمی با پنج شخصیت دربارهٔ احساساتی که از دل ویرانه‌های شهری در جنوب چین در ۱۹۴۶ (سه سال پیش از انقلاب) سر بر می‌آورند و باعث تشویش شخصیت‌هائی آرام، خویشتن‌دار و بسیار ̎مثبت̎ می‌شوند. فیلم البته به دلیل مقطع زمانی حوادث یک تمثیل سیاسی با بار نوستالژیک نیز به شمار آمده است و برای خود چینی‌ها باید بسیار معنادارتر باشد. فیلم از لحاظ تصویری زیباست ـ با نماهائی که شخصیت‌ها را از پشت پنجره و در قاب‌های گاه چندگانهٔ موزون و دقیق نشان می‌دهد، تکیه بر نماهای متوسط بلند و حرکت‌های خرامان دوربین ـ و حفظ لحنی ثابت و بی‌تغییر به مدت دو ساعت هم طبعاً بخشی از چالش تیان بوده است. اما نمی‌توان انکار کرد که فیلم واقعاً کند و جانگاه است و ثبات فرم‌گرایانه‌اش، به هر صورت به قیمت فقدان کاوش عمیق‌ترین در حال و روز درونی شخصیت‌ها تمام می‌شود که تقریباً از اوایل کار می‌توان مسیرشان را پیش‌بینی کرد.