بناها و یادمان‌های تاریخی ، استان چهارمحال وبختیاری

از مهم‌ترین عوامل ایجاد و بقاء و دوام آثار معماری و تاریخی، موقعیت تاریخی و چگونگی شرایط اقلیمی، بخصوص میزان بارندگی و درجه رطوبت هوا است. در استان چهار محال و بختیاری به لحاظ شرایط طبیعی و اقلیمی كه همواره از میزان بارندگی نسبتاً بالا و در نتیجه رطوبت زیاد هوا برخوردار است، آثار اندك باقی مانده از گذشته نیز به علت شدت باد و باران و رطوبت در معرض آسیب و تخریب شدید قرار گرفته است. لذا این استان از نظر بناهای تاریخی و كانون‌های زیارتی به هیچ وجه با كانون‌های اصلی این قبیل جاذبه‌های فرهنگی - توریستی همچون اصفهان، شیراز، مشهد و یزد قابل مقایسه نیست.
قسمت‌هایی از منطقه چهارمحال و بختیاری از گذشته‌های دور یعنی از عهد عیلامیان و هخامنشیان راه عبور و ارتباط بین‌النهرین و خوزستان با فلات مركزی ایران بوده است.
این سرزمین در روزگار باستان، یكی از نواحی آباد و از مراكز تمدن قدیم بود، به طوری كه از سنگ‌‌نبشته‌های كوه فرخ و اشگفت سلمان معلوم می‌شود، ‌در روزگار قدرت عیلام، این منطقه اهمیت به سزایی داشت. مركز انزان یا انشان قدیم در این ناحیه بود. در دوره سلوكی و ساسانیان شهر ایذه قدیم صاحب نام و نشان بود تا این كه در قرن نهم هجری قمری این منطقه متروك گردید.
در تنگ كوهستانی سولك (ساوالك) بختیاری حجاری‌هایی وجود دارد. نقوش سنگی برجسته تنگ سولك شامل تصویر زنی است كه در اطراف آن دو نفر نیزه‌دار دراز كشیده و مردی در حال ستایش است. تصویر یازده نفر دیگر كه پشت سرهم ایستاده‌اند در این نقش باقی مانده است. یكی دیگر از حجاری‌ها معروف منطقه نقش یك سوار مسلح با تیر و كمان است كه در حال نبرد با حیوان درنده‌‌ای است. این نقوش و آثار آن به دوران اشكانی تعلق دارد.