آرامگاه میراحمد نخعی (چهل‌دختران) ، نطنز

در شمال شرقی ساختمان امام‌زاده عبداللّه نطنز، بنای متروكه دو طبقه‌ای با سقفی فروریخته، مشهور به آرامگاه احمد نخعی قرار دارد كه مردم محل به آن چهل دختران می‌گویند.
نقشه‌ بنا عبارت است از یك محوطه هشت‌ضلعی وسیع، یك ایوان و هشت غرفه در طرفین هشت‌ضلعی كه در دو طبقه ساخته شده است. بنا در اصل، گنبدی بدون ساقه داشته كه در سال 1330 هـ.ش فرو ریخته است. در داخل غرفه‌های طبقه همكف، آثار قبوری مشاهده می‌شود كه فقط دو عدد از آن‌ها سنگ‌نوشته دارند. داخل غرفه‌های هر دو طبقه، با اشكال هندسی گوناگونی گچ‌بری شده است.
در قسمت وسط داخل آرامگاه، آثار قبری مشاهده نمی‌شود و قبرها عموماً در داخل صفه‌ها قرار گرفته‌اند. قدیمی‌ترین سنگ تاریخ‌دار، به قبری در یكی از غرفه‌های گوشه‌ غربی مربوط است. این سنگ برجسته، از مرمر سفید در اندازه‌های 43×212 و بلندی 36 سانتی‌‌متر است. روی سنگ و جبهه شمالی و جنوبی، سوره دهر و در ذیل آن، صلوات چهارده معصوم به طور برجسته كنده‌كاری شده است. سنگ قبر تاریخ 971 هـ.ق را نشان می‌دهد و «عمل استان جمال حجار النطنزی» است. در یكی از غرفه‌های گوشه شمالی، نیز سنگ‌نوشته‌ای به ابعاد 27×38×154 سانتی‌متر وجود دارد كه جنس آن نسبت به سنگ اولی نامرغوب‌تر است و قسمتی از نوشته‌های آن نیز محو شده است. در اطراف آن، آیات قرآنی و بر پیشانی آن، تاریخ 976 هـ.ق حجاری شده است. در محوطه پشت آرامگاه و سمت غرب نیز سنگ قبر برجسته نوشته‌داری قرار دارد كه در حواشی روی آن، صلوات چهارده معصوم و در متن آن، جمله «وفات مرحوم مغفور حسین‌خان بیك بن حسین ... شاملویی فی شهر رجب من سنه 978» نوشته شده است. در قسمت شمال غرفه، سنگ قبر برجسته نوشته‌داری قرار دارد كه بر پیشانی اطراف آن، صلوات چهارده معصوم و در زیر آن‌ها «نادعلی» و در حواشی روی سنگ، «آیت‌الكرسی» و در وسط آن، تاریخ فوت كنده‌‌كاری شده است. در گوشه‌ جنوبی پشت آرامگاه، سنگ قبر قدیمی برجسته‌ای به ابعاد 29×34×148 سانتی‌متر قرار دارد كه بر پیشانی آن، جملات «وفات عصمت پناه مأب ... بنت عبدالرزاق بیك تاریخ رجب‌الموت سنه سته و سبعین و سبعمانه (776)» خوانده می‌شود.