جاکارتا ، شهر ترافیک

جاکارتا، یکی از بزرگ‌ترین شهرهای جنوب شرقی آسیا و مرکز کشور مسلمان اندونزی است. این شهر که ۵۰۰ سال قدمت دارد در قرن چهاردهم میلادی بندری کوچک در کنار رود سیلی‌وونگ (Ciliwung)‌ بود. ابتدا سلسله پادشاهی هندوی سوندا آنجا را پایتخت خود قرار داد و تا سال ۱۵۲۷ میلادی این شهر سوندا کلاپا نام داشت، اما از آن سال تا ۱۶۱۹ جاپاکارتا نام گرفت. در سال ۱۶۱۹ نامش به باتاویا تغییر یافت و در سال ۱۹۴۲ به جاکارتا تغییرنام داد.
شهر جاکارتا ۶۶۱ کیلومترمربع مساحت و ۸ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر جمعیت دارد که البته جمعیت آن با حومه به بیش از ۱۳ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر می‌رسد. جاکارتا در سال‌های گذشته با هجوم مهاجران از دیگر جاهای اندونزی روبه‌رو شد که همچنان سیل مهاجر به این شهر سرازیر است. جاکارتا با چند شهرک اطرافش بیش از ۲۳ میلیون نفر سکنه دارد.
جاکارتا آب و هوایی استوایی دارد و رطوبت هوایش بالاست، اما وزش بادهای دریایی در خیلی از روزها، هوای شهر را معتدل می‌کند.
● راهبندان و ترافیک سنگین
شهر جاکارتا بزرگراه‌ها و خیابان‌های عریض زیادی دارد. با این همه، همواره گرفتار معضل ترافیک سنگین بویژه در منطقه مرکزی شهر است. اگر به جاکارتا رفتید و ساعت‌ها در راهبندان خیابان‌ها ماندید، عصبانی نشوید. راهبندان و ترافیک سنگین از صحنه‌های عادی در جاکارتا است.
خیلی از رانندگان شهر، به مقررات راهنمایی و رانندگی توجه نمی‌کنند و سبب آشفتگی وضع رفت و آمد در خیابان‌ها می‌شوند.
در خیابان‌های جاکارتا انواع وسایل نقلیه را می‌بینید که شمار زیادی از آنها دودزایند و هوای شهر را تیره و آلوده می‌کنند. گاهی وقت‌ها دریایی از موتورسیکلت‌های دوزمانه ۱۰۰ تا ۲۰۰ سی‌سی را می‌بینید که سر و صدا و آلودگی زیادی ایجاد می‌کنند. در جاکارتا شمار اتوریکشاها نیز زیاد است. اتوریکشا در جاکارتا، باجه‌آی نامیده می‌شود.
از اوایل دهه ۱۹۴۰ تا ۱۹۹۱ «باجه‌آی» از وسایل رایج حمل‌و نقل در شهر بود. در سال ۱۹۶۶ بیش از ۱۶۰ هزار دستگاه ریکشا در جاکارتا تردد می‌کردند، اما در سال ۱۹۷۱، راندن ریکشا در جاده‌ها و خیابان‌های اصلی ممنوع شد. هدف دولت حذف این وسیله از حمل‌ونقل شهری بود. به این ترتیب تا سال ۱۹۹۱ تقریبا شهر بدون ریکشا شد. اما بحران سال ۱۹۹۸ سبب بازگشت ریکشاها به خیابان‌ها شد. چون وسیله‌ای ارزان‌قیمت برای رفت و آمد شهروندان بود.
امروز هم در برخی از خیابان‌ها و محله‌های فقیرنشین ریکشا و اتوریکشاها به کار خود ادامه می‌دهند. در حال حاضر بخش در خور توجهی از مسافران شهری را اتوبوس‌ها جابه‌جا می‌کنند. از آنجا که جاکارتا پرجمعیت است و شمار خودروها و موتورسیکلت‌ها در آن خیلی زیاد است، برای تردد سریعا اتوبوس‌‌ها، خطوط ویژه احداث کرده‌اند.
برای تسهیل امور حمل‌ونقل شهر نیز شهرداری جاکارتا اقدام به احداث یک بزرگراه کمربندی کرده که کارهای ساخت آن ادامه دارد.
از آنجا که هر روز میلیون‌ها نفر از حومه جاکارتا به این شهر می‌آیند و بازمی‌گردند چند خط راه‌آهن به اطراف شهر کشیده شده که مسافران در چند ایستگاه در نقاط مختلف شهر از قطار استفاده می‌کنند. به علاوه مسوولان شهر به دنبال احداث دو خط متروی سراسری شمال به جنوب و شرق به غرب شدند. همچنین دو خط منوریل در دست ساخت است. از سال ۲۰۰۷ نیز یک خط آبی در رود سیلی‌وونگ با قایق‌‌های مسافری آغاز به کار کرد.
شهر بزرگ جاکارتا در جزیره جاوه قرار گرفته است. از آنجا که اندونزی در منطقه استوایی واقع شده و جنگل‌های انبوه استوایی و بارانی دارد، در اطراف جاکارتا نیز فضای سبز انبوه فراوان است. بارش فراوان باران و جنگل‌های پردرخت، سبب شده تا در اطراف جاکارتا پارک‌های ملی متعددی احداث شود. برخی از این پارک‌ها دارای انواع کمیابی از جانوران وحشی‌اند.
پارک سفری جاکارتا از جاذبه‌های طبیعی این شهر است. در این پارک بیش از ۳۰۰ نوع حیوان وحشی و انواع پرندگان کمیاب نگهداری می‌شوند وقتی سوار به خودرو در پارک به گردش یا سفر مشغولید، ببرهای سوماترا و آلبینو، آهوها و گوزن‌های جاوه، میمون‌های سوماترا و خرس‌های چینی را می‌بینید.
پرندگانی را هم در پرواز می‌بینید که پیش از این شاید حتی عکس آنها را هم ندیده باشید. در این پارک سفری، ۲ آتش‌فشان دوقلو هم دیده می‌شود. بوستان تامان مینی در جنوب شرقی جاکارتا، از بوستان‌های زیبای شهر است. این بوستان که مساحتی حدود ۱۳۰ هکتار دارد، در سال ۱۹۷۵ گشایش یافت.
در این بوستان ساختمان‌هایی احداث کرده‌اند که در آنها صنایع دستی و لباس‌های سنتی اندونزی به نمایش گذاشته شده است. باغ بوگور هم از جاذبه‌های شهر است. این باغ در دوره استعمار ساخته شد و زیبایی شگفت‌انگیزی ارد. جالب است بدانید این باغ تاریخی بیش از ۱۵ هزار نوع درخت و گیاه دارد که ازجمله ۴۰۰ نوع نخل و ۳ هزار نوع ارکید در آن دیده می‌شود. کسانی که به جاکارتا سفر می‌کنند و به گل علاقه دارند به تماشای باغ کوهستانی سیبوداس (‍Cibodas)‌ هم می‌روند.
این باغ در مکانی به وسعت حدود ۱۰۰ هکتار در سال ۱۸۶۲ برای تحقیق و مطالعه انواع گل‌ها احداث شد. باغ ارکید جاکارتا نیز تماشایی است. این باغ با هدف تجاری و برای پرورش گل‌های کمیاب ارکید احداث شده. این باغ مجموعه‌ای کم‌نظیر از گل‌های ارکید دارد و محصول آن به کشورهای مختلف صادر می‌شود.
● سرزمین فانتزی و دنیای آبی
شهر جاکارتا یک باغ‌وحش بزرگ دارد که در منطقه پاسارمینگو در جنوب شهر واقع شده و وسعت آن ۱۴۰ هکتار است. باغ‌وحش جاکارتا در سال ۱۸۶۴ احداث و در سال ۱۹۶۶ به مکان کنونی‌اش منتقل شد.
شهر جاکارتا، چندین پارک سرگرمی دارد که نه‌تنها کودکان بلکه بزرگسالان و حتی گردشگران خارجی را جذب می‌کنند. هر روز هزاران نفر از این پارک‌ها استفاده می‌کنند.
یکی از آنها «سرزمین فانتزی» نام دارد. هر بچه‌ای در این پارک سراسر روز را سرگرم است. پارک آبی آنکول (Ancol)‌ از دیگر جاذبه‌های تفریحی جاکارتاست.
دنیای دریایی یکی دیگر از پارک‌های سرگرمی مشهور در جاکارتاست. این پارک، نوع اندونزیایی دیسنی‌لند است که در آن همه گونه وسیله سرگرمی و تفریح و بازی مهیاست.
چرخ‌های پرنده، قطار وحشت، چرخ و فلک، نمایش‌های سنتی با میمون و ده‌ها برنامه تفریحی دیگر در این پارک، سبب شده تا هر روز هزاران مراجعه‌کننده داشته باشد. اجرای موسیقی زنده از دیگر برنامه‌های جالب پارک به شمار می‌آید.
در دنیای آبی، آکواریوم‌های عظیمی هم به چشم می‌خورد. در اینجا می‌توانید بیش از ۴ هزار ماهی عجیب و کمیاب از ۳۰۰ نوع مختلف را ببینید که بیشترشان ماهی‌های اقیانوسی‌اند. پارک‌های سرگرمی جاکارتا فیلم‌های آموزشی نیز به زبان‌های انگلیسی و باهاسا نمایش می‌دهند. برخی از این پارک‌ها دریاچه‌های مصنوعی برای قایقرانی تفریحی دارند.
در جاکارتا نیز مانند دیگر شهرهای بزرگ کشورهای در حال توسعه آسیا مدارس فنی و حرفه‌ای زیادی فعالیت می‌کنند و شمار آنها به سرعت رو به گسترش است. در اندونزی به ورزش اهمیت زیادی داده می‌شود و دولت سعی می‌کند مردم این کشور بیشتر به ورزش جذب شوند. از دوره حکومت سوکارنو شهر جارکارتا میزبان برخی رویدادهای ورزشی مهم بین‌المللی بوده که اولین آنها بازی‌های آسیایی سال ۱۹۶۲ است. این شهر در سال ۲۰۰۷ نیز میزبانی مسابقات فوتبال جام ملت‌های آسیا را برعهده داشت چند بار نیز محل برگزاری بازی‌های جنوب شرقی آسیا بوده.
جاکارتا اماکن ورزشی بزرگ و مجهزی دارد که امکان میزبانی مسابقات مهم بین‌المللی را به این شهر داده است. ورزشگاه بونگ کارنو (Bung Karno)‌ با گنجایش یکصد هزار تماشاگر، از ورزشگاه‌های بزرگ آسیاست.
شهر یک سالن اختصاصی بسکتبال برای مسابقات بزرگ دارد که کلاپا گادینگ (Kelapa Gading)‌ نام آن است و گنجایش ۷۰۰۰ تماشاگر دارد. مجموعه ورزشی سنایان با چندین ورزشگاه و سالن ورزشی از اماکن شهر است که ورزشکاران رشته‌های ورزشی متعددی مسابقات خود را در آنها برگزار می‌کنند.
مجموعه ورزشی سنایان در سال ۱۹۵۹ ساخته شد تا برای بازی‌های آسیایی ۱۹۶۲ مورد استفاده قرار گیرد. این مجموعه در سال ۲۰۱۱ نیز میزبان یک رویداد بزرگ ورزشی خواهد بود. قرار است بازی‌های ورزشی کشورهای جنوب شرقی آسیا در آنجا برگزار شود.
● قایق‌های موزی
در جاکارتا ورزش‌های آبی، پدیده‌ای روبه‌ رشد است. در این شهر حدود ۲۰۰ مرکز غواصی و شنا و صدها مغازه فروش تجهیزات و وسایل ورزش‌های آبی فعالیت می‌کنند. علاقه مردم به ورزش‌های آبی روزافزون است. قایق سواری طرفداران زیادی دارد. در جاکارتا شما قایق‌های موزی‌ زیادی را می‌بینید که محبوبیت زیادی بین مردم، بویژه نوجوانان و جوانان پیدا کرده است. قایق موزی به شکل یک موز درست می شود و بیشتر وقت‌ها به آن رنگ زرد می‌زنند. چند نفر روی این قایق که موزی بزرگ و چند متری است سوار می‌شوند. به دو طرف این موز تیوب استوانه‌ای درازی متصل می‌شود تا تعادل آن در آب حفظ شود. این قایق موزی را یک قایق موتوری با یک طناب قوی و محکم به جلو می‌کشد و هر چه سرعت قایق موتوری بیشتر باشد، هیجان‌سوار شدن به قایق موجی بیشتر می‌شود. بهترین مکان در جاکارتا برای سوار شدن به قایق موزی و تفریح و ورزش جایی به نام پولائو سریبو (Pulau Seribu)‌ به معنای هزار جزیره است که در شمال جاکارتا قرار دارد.
بچه‌هایی که شنا را کاملا آموخته‌اند اجازه استفاده از قایق موزی را دارند. این نوع قایق سواری خطر خیلی کمتری دارد و چندنفر همزمان پشت سر هم روی قایق می‌نشینند و قایق سواری می‌کنند.
بعضی وقت‌ها والدین برای اطمینان خاطر، فرزند یا فرزندانشان را در قایق سواری همراهی می‌کنند. در جاکارتا تفریح با جت اسکی و موج‌سواری هم طرفدارانی دارد و امکان پرداختن به انواع قایقرانی مهیا است. اما قایق موزی در بین مردم عادی و بچه‌ها، جذابیت دیگری دارد.

ترجمه و تالیف: جهانگیر چراتی

منبع : روزنامه جام‌جم