چهار فصل سیاست

خستگی ناپذیر بودن ویژگی یی است که انگار کروبی به اثبات آن اصرار دارد. روحانی پرشور ۷۰ ساله هنوز به دنبال انسجام بخشیدن به حزب اعتماد ملی است و چنان از حزب و زیرساخت های حزبی دفاع می کند که اگر تصویری از او که ملبس به جامه روحانیت، عبا و عمامه است دیده نمی شد و فقط صدایش را مردم می شنیدند تصویری که از او در ذهن می ساختند بسیار متفاوت تر از آنی بود که می دیدند. مهدی کروبی هنوز حال و هوای انقلابی بودن خود را حفظ کرده و سخنانش صریح، بی پرده و بدون پنهان کاری است و حتی آنجا که پوشیده حرف می زند همگان به روشنی نیک می فهمند با که سخن می گوید و دوست و دشمن اش کیست. حیرت انگیز است امروز مردی از حزب سخن می گوید و از حزب دفاع می کند و وجود آن را مترادف با منافع ملی می داند که در سیاست قائل به پیچیدگی های ذهن مدرن و نگاه مدرن به دنیای سیاست نیست. مهدی کروبی سیاست را ساده می کند و چون آن را ساده و شفاف و صریح می کند، پیچیده اش می سازد. روزی مردی پیش نقاش چینی می رود و سفارش یک تابلو نقاشی می دهد. نقاش با چندین خط ساده برای او تصویری می کشد و دستمزد زیادی را طلب می کند. مرد زبان به اعتراض گشوده و می گوید این همه پول برای این چند خط ساده در این زمان اندک؟،
نقاش می خندد و می گوید این زمان اندک نبوده و بیش از ۲۰ سال تجربه پشت آن است و من برای اینکه به این سادگی برسم کاغذهای بی شماری را سیاه کرده ام. کروبی ورق های زیادی از سیاست را مشق کرده تا به این سادگی رسیده که به صراحت می گوید؛«اگر بر بالای دار بروم دیگر برای چیزی کار نمی کنم که به آن اعتقاد ندارم.»
اصولگرایان نیز حتی با این صراحت سخن نمی گویند. برخی از آنان نیز هنوز یک بام و دو هوا هستند اگرچه به زبان نمی آورند. اما نگاهی منفعت گرایانه به یکدیگر و سیاست دارند. کروبی خودش است. همان قدر که برای یک هنرمند رسیدن به خود خودش اهمیت ویژه یی دارد برای مردان سیاست نیز اینگونه است.
کروبی به نقطه طلایی سادگی و صراحت پی برده است.
حتی اگر مخالفانش او را بهانه یی برای اختلاف افکنی بین اصلاح طلبان بدانند و یا اصلاح طلبان وجود او را برای برون رفت از بحران؛ از این جهت است که سخنان کروبی گاه تیتر درشت روزنامه های اصولگرا می شود تا اصلاح طلبان را بچزاند و گاه حرف هایش قند در دل اصلاح طلبان آب می کند که کروبی از ما است، اما کروبی بارها و بارها در سخنانش اعلام کرده که او به دنبال منافع حزب اش است و بارها گفته هر کس باید از طریق حزب به قدرت دست یابد؛ «به خدا کار با سهل انگاری درست نمی شود. من امروز همه وقتم را با جدیت برای کار حزبی گذاشته ام و هر چقدر توان داشته باشم آن را در این راه صرف می کنم...»
مهدی کروبی در فضای یاس آلود سیاسی که تقریباً اغلب همه چیز را از دست رفته می دانند هنوز پرشور است و این شور ناشی از آن است که او در وجود خود با حکومت و نظام تضادی جدی ندارد. همواره از ولایت فقیه و امام دفاع کرده و خود را یکی از چهره های نظام می داند و از گفتن جمله هایی که او را متصل به حکومت می کند پرهیز نمی کند. سخنان دو پهلوی روشنفکرانه نمی گوید که هم فرهیختگان را داشته باشد و هم مردم را و آن قدر عوامانه سخن نمی گوید که بوی مردم فریبی از آن شنیده شود. کروبی بعد از اوج و حضیض مجلس ششم جایگاه فکر و خاستگاهش را به گونه یی تنظیم کرده که می تواند به صراحت با آیت الله جنتی سخن گوید و پاسخ صریحی به سخنان رئیس جمهور بدهد؛«برادر عزیز من، شما به حزب احتیاج ندارید، راست می گویید با آن دیدگاهی که شما دارید و نیروهای غیبی و بی سیم به دستان در هر شهر و روستا، می توانید در پای صندوق های رای هر تحول غیرمنتظره یی را ایجاد کنید، دیگر نیازی به حزب ندارید.»
کروبی در همین فضا باز به برخی از اصلاح طلبان حمله می کند و حرف هایی را که قبلاً زده دوباره تکرار می کند؛ «یقین دارم کسانی که امروز دم از الفت و ائتلاف می زنند به مجردی که ما در انتخابات پیروز شویم دوباره کارهای خود را شروع می کنند و هیچ عقلی هم نمی گوید که مسیر را دوباره طی کنیم.»
مهدی کروبی احساس می کند فضای سیاسی به نفع او است و نیازی نمی بیند امروز حرف هایش را نزند و مرزبندی هایش را مشخص نکند. او سیاست پیچیده داخلی ایران را ساده کرده، خط قرمزهایش را از سر ناچاری محترم نمی شمرد بلکه به آنها اعتقاد دارد.و از سوی دیگر سعی می کند از توده گرایی عوام فریبانه پرهیز کند تا در دام قدرت های مستعجل نیفتد.
اگر سیاست چهار فصل باشد، کروبی نه فصل بهاری است که در جمع سرمستان قدرت باشد و نه پاییزی که به انتظار زمستان سردی نشسته اند تا همه چیز یخ بزند. فصل او کدام است و تا کی ادامه خواهد داشت...

احمد غلامی

منبع : روزنامه اعتماد