پر قدرت ولی بدون پشتوانه

امروز كمتر وزنه‌برداری را می‌شناسیم كه به دور از مصدومیت‌های جدی، مسائل مالی و در آرامش كامل به این رشته می‌پردازد و همین مسأله به عنوان مشكل بزرگی در این رشته باعث شده تا والدین علاقه‌ای به حضور فرزندان خود در پولاد سرد نداشته باشند و‌ترجیح بدهند كه نونهالان خود را به دست سایر رشته‌های ورزشی بسپارند‌.
این مسأله پشتوانه‌سازی و استعدادیابی در بین جوانان وزنه‌بردار را به مخاطره انداخته و به مهم‌ترین معضل این رشته مبدل شده است چرا كه تمام اهالی وزنه‌برداری شاهد بودند كه در اثر یك اشتباه بزرگ آن هم در شرایطی كه پشتوانه‌سازی صحیحی برای این ورزش مدال‌آور صورت نگرفته بود به راحتی وزنه‌برداری با بحران و گرداب نابودی روبرو شد و جایگاه واقعی خود را از دست داد و به جایی رسید كه اهالی این رشته تنها به حضور تك‌ستاره همیشه درخشان در بازی‌های آسیایی دوحه قطر دل‌ خوش كردند‌.
حتی حسین‌رضازاده كه استثنای ورزش كشور محسوب می‌شود و تنها ورزشكاری است كه دو مدال طلای المپیك و ۴ مدال طلای جهان را در پرونده دارد نیز از آینده خود بی‌خبر است، هیچ تضمینی نیست كه این قهرمان نامدار پس از پایان عمر ورزشی باز هم از جایگاه این چنینی برخوردار باشد‌.
شاید تمام آنهایی كه وزنه‌برداری را دوست دارند و از طرفداران این رشته به شمار می‌روند هرگز پرش بلند حسین توكلی به سكوی قهرمانی رقابت‌های المپیك ۲۰۰۰ سیدنی را از یاد نبرند و از وی به عنوان یك اسطوره در دسته ۱۰۵ كیلوگرم كشورمان یاد كنند اما عمر ورزشی این وزنه‌بردار پرآوازه بسیار كوتاه‌تر از تمام همدوره‌ای‌‌هایش بود؛ ورزش در تاریخ خود قهرمان المپیكی نداشته كه به این زودی در بین خاطرات محو شود و بعد از سال‌‌ها دوری از این رشته سرانجام در حالی كه سن و سالی ندارد به مربیگری بپردازد‌. مصدومیت بهانه‌ای بود كه توكلی كه می‌توانست سال‌‌ها افتخارآفرین باشد و قدرت خود را در مهم‌ترین میادین بین‌المللی ثابت كند به آسانی به خاطرات این رشته بپیوندد‌.
به راستی جایگاه رشته پولادین و سنگین وزنه‌برداری كجاست و ورزشكاران این رشته چه آینده‌ای در پیش رو خواهند داشت؟‌ شاهین نصیری‌نیا روزی مرد وزنه‌برداری ایران بود، وی بعد از سال‌‌ها خالی بودن كلكسیون افتخارات این رشته از مدال‌های رنگارنگ، اولین گردن‌آویز طلای جهان را تصاحب كرد و جانی دوباره به این رشته بخشید اما طولی نكشید كه با یك مصدومیت در رقابت‌های المپیك سیدنی و پس از آن ادامه ناكامی‌‌ها خیلی زود فراموش شد و بازگشت مجدد وی به اردوهای تیم‌ملی و آغاز دوباره تمرینات نیز با اشتباه بزرگ ایوانف مصادف و باعث شد كه قهرمان مسابقات جهانی سال ۱۹۹۱ با خاطری آزرده با وزنه‌برداری خداحافظی كند‌.
یك عكاس اسرائیلی كه از صحنه برگشتن دست محمدحسین برخواه در مسابقات جهانی سال ۲۰۰۳ ونكوور كانادا عكس گرفته بود، بهترین عكاس ورزشی آن سال معرفی شد و جوایز ارزنده‌ای را دریافت كرد، اما برخواه به كشور بازگشت، آن هم با آن مصدومیت سنگین و آسیب‌دیدگی جدی که باید به قول خیلی‌‌ها كه خود را از اهالی پر و پا قرص این رشته می‌دانند برای همیشه با وزنه‌برداری خداحافظی می‌كرد، اما برخواه در اردو‌‌ها ماند و تمرینات خود را ادامه داد‌. وقتی پای درد و دل وی می‌نشینی خیلی راحت در مورد رئیس سازمان آن زمان صحبت می‌كند كه شش ماه پس از مسابقات جهانی در بازدید خود از اردوی تیم‌ملی وقتی با برخواه روبرو می‌شود نه تنها این ورزشكار را به خاطر نمی‌آورد بلكه وی را با یكی از مسؤولان تداركات اردو اشتباه گرفته و از زحمات وی تشكر می‌كند‌.
بهتر است از برادران پانزوان هم صحبتی نكنیم، چرا كه با وجود تمام مدال‌‌ها و افتخارات این وزنه‌برداران، اگر ایوانف امروز در ایران بود جایی برای حضور مجدد آنها در وزنه برداری وجود نداشت و باید برای تأمین زندگی خود در شهرستان و زادگاه خود به فعالیت‌های اجتماعی می‌پرداختند‌.
فلاحتی‌نژاد را هم تمام طرفداران وزنه‌برداری می‌شناسند، وزنه‌برداری كه در مسابقات جهانی سال ۲۰۰۳ بر سكوی قهرمانی تكیه زد و بعد خیلی راحت به خاطر انتقاد از نحوه عملكرد مربی تیم‌ملی از اردو اخراج شد‌. همین مسأله دور بودن از تمرینات و نرسیدن به ركوردها این ملی‌پوش را به ارمغان آورد تا امروز از ركوردهای جهانی فاصله داشته باشد و برای رسیدن به ركوردهای قبلی خود به انجام تمرینات فشرده روی آورد‌.
در هر حال این عاقبت ورزشكاران وزنه‌برداری چندان خوشایند نیست، حتی قهرمانان این رشته هم نمی‌دانند سرانجام و عاقبت آنها چه خواهد شد، بی‌تردید این در شرایطی است كه كمتر وزنه‌برداری به لحاظ مالی در مضیقه نیست و زندگی تأمینی دارد‌. عدم استقبال مناسب تیم‌ها از لیگ وزنه‌برداری، عدم انعقاد قرارداد با مبالغ مناسب، حقوق ناچیز اردونشینان و مسائلی از این قبیل باعث شده كه امروز وزنه‌بردار بیش از آنكه به فكر افزایش ركورد و بالا بردن قوای جسمانی خود باشد، در اندیشه مشاغل كاذب و امرار معاش به سر می‌برد‌.
شاید هنوز دیر نشده باشد و اگر از همین امروز تدبیری در این خصوص اندیشیده شود نه تنها وزنه‌برداران امروز در آسایش به انجام تمرینات فشرده و طاقت‌فرسای خود می‌پردازند، بلكه راه برای جذب هرچه بیشتر ورزشكاران به این رشته و استعدادیابی مناسب هموارتر خواهد شد‌. به امید آن روز.

منبع : روزنامه پاس جوان