جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا

عروس چاکی - BRIDE OF CHUKY


سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : گریس گیلروی و دیوید کرشنر
کارگردان : رانی یو
فیلمنامه‌نویس : دان منسینی، بر مبنای شخصیت‌هائی خلق شده توسط خودش
فیلمبردار : پیتر پائو
آهنگساز(موسیقی متن) : گریم رِوِل
هنرپیشگان : جنیفر تیلی، براد دوریف، کاترین هایگل، نیک استابیل، الکسیس آرکت، گوردون مایکل وولوت و جان ریتر
نوع فیلم : رنگی، ۸۹ دقیقه


روح قاتلی زنجیره‌ای، ̎چارلز لی ‌ری̎، در کالبد عروسکی به نام ̎چاکی̎ (با صدای دوریف) حلول کرده و جنایت‌های بسیار را باعث شده است. بقایای این عروسک هم اکنون در یک انبار ادارهٔ پلیس نگه‌داری می‌شود. محبوبهٔ ̎لی‌ ری̎، ̎تیفانی̎ (تیلی) با کمک یک مأمور فاسد پلیس، بقایای عروسک را پیدا می‌کند و با سرهم کردن آن و جادو، دوباره ̎چاکی̎ را به زندگی باز می‌گرداند. اما انتظارات ̎تیفانی̎ برآورده نمی‌شود و در عوض، خیلی زود ̎چاکی̎، ̎تیفانی̎ را به قتل می‌رساند و روح او را در کالبد یک عروسک دختر وارد می‌کند. حالا دو عروسک به دنبال طلسمی هستند تا بتوانند کالبدهای انسانی پیدا کنند...
● بازی کودکانه (تام هالند، ۱۹۸۸) در جریان رونق جدید فیلم‌های ترسناک طی دههٔ ۱۹۸۰ روی پرده آمد و با استقبال روبه‌رو شد. البته شخصیت‌ ̎چاکی̎ در حد ̎جیسن̎ (سری جمعه سیزدهم)، ̎مایکل̎ (سری هالووین) یا ̎فردیگ (سری کابوسی در خیابان الم) شهرت پیدا نکرد، اما به قدری موفق بود که باعث ساخته شدن دنباله‌ها بشود (جان لافیا، ۱۹۹۰ و جک بِندر، ۱۹۹۱). حالا قسمت چهارم سری با نام عروس چاکی، با فاصلهٔ هفت ساله، عرضه شده که تفاوت‌های بسیاری با قسمت‌های قبلی دارد. این تفاوت‌ها، به‌خصوص، در زمینهٔ روی‌کرد فیلم به تلفیق طنز و ترس قابل ذکر هستند. به ترتیبی که این‌جا برای جلب تماشاگران نوجوان (مخاطبان اصلی و، به‌حدس، انبوه فیلم)، به شوخی با خود و دیگر فیلم‌های ترسناک پرداخته می‌شود که جذابیت چندانی ندارد (این شوخی‌ها را می‌توان در پوستر فیلم نیز که نوعی شوخی با یکی از پوسترهای جیغ ۲، وس کریون، ۱۹۹۷، است، مشاهده کرد). به جز این‌ها باید ابراز تأسف کرد بابت قابلیت‌های به‌درستی به کار گرفته نشدهٔ دو هنگ‌کنگی وارداتی، رانی‌یو (سازندهٔ فیلم قابل توجه عروس با موهای سفید، ۱۹۹۳) و پیتر پائو (فیلم‌بردار جان وو، تسوئی هارک و آنگ لی). قسمت بعدی سری: تخم و ترکهٔ چاکی (دان منسینی، ۲۰۰۴).