بازی خوب و نوبرانه‌

این دفعه بازی استقلال - پرسپولیس با خیلی از دفعات پیش تفاوت داشت. دلایل بسیاری را می‌شود برای این تفاوت برشمرد. نخست این که، استقلال و پرسپولیس در بازی‌های سال‌های اخیر لیگ باختن را زیاد تجربه کرده‌اند و بازنده شدن را آخر دنیا نمی‌‌دانند
دوم این که، هر دو تیم برای کسب امتیاز این بازی به میدان آمده بودند و هیچ‌کدام از آنها در پی سمبل کردن بازی نبودند.
سوم این که، هر دو مربی دریافته بودند که باید از راه‌های منطقی به دنبال کسب پیروزی باشند. برای بردن، راه‌های تاکتیکی را برمی‌گزیدند و از حاشیه‌های دردسرساز دوری می‌جستند. استقلال در این مسیر، یعنی انتخاب یک راه برای بردن و پیروز شدن، از پرسپولیس یک گام جلوتر بود.
آنها از دقیقه اول بازی نشان دادند که از چه راهی برای به دست آوردن پیروزی و رسیدن به گل پیش می‌روند.
از دقیقه اول بازی فضا پشت سر مدافع پرسپولیس که پیش روی آرش برهانی قرار داشت، هدف هافبک‌های این تیم بوده، آنها تحت هر شرایطی این فضا را می‌دیدند و چشم بسته توپ را به آن منطقه می‌فرستادند، تقریبا همه آنهایی که بازی را در ورزشگاه و منزل تماشا می‌کردند به این شیوه پی بردند، همه فهمیدند، جز مربیان و مدافعان پرسپولیس.
استقلال از همان راهی به گل رسید که می‌خواست، اما فشار پرسپولیس در نیمه دوم، منجر به دو سه اتفاق تعیین‌کننده شد.
فشار پرسپولیس، هافبک‌های ظریف استقلال را از کار انداخت و مبارزه با کریم باقری، علی کریمی و مازیار زارع قدرت و نیروی بیشتری را می‌طلبید، این گونه بود که فیوز استقلال در دو سه منطقه پرید، مجتبی جباری فیوز اول بود، بیرون رفتن او از مرکز میدان موجب از کار افتادن سیستم فکری استقلال شد، جباری تحت هر شرایطی می‌کوشید تا موقعیت‌هایی برای تنها مهاجم استقلال به وجود آورد.
جباری که بیرون رفت، فشار جان واریو بیشترشد، استقلال تحت این فشار نمی‌توانست درست فکر کند و خط دفاعی خود را از زیر حملات پرسپولیس نجات دهد.
اتفاق سوم که موجب ضربه‌پذیر شدن استقلال شد، آمدن ایوان پتروویچ به میدان بود. این که چرا او تا آن لحظه بیرون از بازی بود، پرسشی است که حتما افشین قطبی پاسخی برای آن دارد.
آمدن پتروویچ، مثل این بود که جباری از استقلال به پرسپولیس رفته باشد، مثل این بود که جباری پیراهن خود را با یک پرسپولیسی کم‌کار و بلکه بیکار عوض کرده باشد، ناگهان چنین به چشم آمد که پرسپولیس، دو سه نفر بیشتر است، وقتی استقلال گل خورد، جان واریو از بازی بیرون بود.
او تحت فشارهای بی‌امان خط میانی پرسپولیس با ساق‌هایی خسته و از کار افتاده، فقط می‌کوشید تا دقیقه ۹۰ روی پاهای خود بایستد.
استقلال که تعویض‌های خود را انجام داده بود، در حساس‌ترین دقایق بازی احساس کمبود می‌کرد و آمدن نیروهای جدید پرسپولیس که تعویض‌های خود را دیرتر از استقلال انجام داد، به کار آمد و یک اشتباه کافی بود تا پرسپولیس و استقلال بار دیگر به سمت یک تساوی دیگر پیش بروند.

علی رئیسی‌

منبع : روزنامه جام‌جم