مستند سازی و اهمیت نوشتن مطالب

همیشه وقتی با دوستان می نشستیم اکثراً از این مسئله گله می کردیم که چرا ماها کمتر کارهایمان را مکتوب می کنیم. معمولاً هم صحبت این بود که ماهازیاد به نوشتن عادت نداریم. مثلاً کارهای زیادی انجام می دهیم ولی آخرش اگه کسی بپرسه چیکار کردین چیز زیادی نداریم که بهش نشون بدیم. همیشه هم برای من این سوال بود که آخه گیر کار کجاست؟ چطور خارجی ها اینهمه وقت و انرژی را برای نوشتن کارهایشان اختصاص می دهند، ولی ما علیرغم اینهمه غرزدن باز فرداش دوباره می ریم سر همون سیستمی که بودیم. تا اینکه یکبار اوائل اومدنم به خارج، وارد یک گروه پژوهشی شدم که کارشون طراحی یک پرسشنامه تحقیقاتی بود. من چون وسط کار وارد شده بودم یکسری برگه ها را به من دادند که حاصل سه ماه فعالیت گروه بود. همون شب که مشغول مطالعه ورقه ها شدم، دیدم کارهایی که کردند دارای یکسری نقصهای اساسی است. برای من هم تعجب آور بود و هم ناراحت کننده که کارشون چرا باید یک همچین ایراداتی داشته باشه. فردای اونروز هم نظرات خودم را برای گروه گفتم. البته یک خورده هم مردد بودم چون معمولاً با سابقه ذهنی قبلی که داشتم انتظارم این بود که افراد گروه از شنیدن انتقادات من ناراحت بشوند و حتی کار به جرو بحث هم بکشه. به همین دلیل بسیار با رعایت احتیاط سعی کردم نظراتم را ابراز کنم. با کمال تعجب هم دیدم که همه تند تند دارند تمام چیزهایی را که می گم می نویسند، حتی بعضی وقتها سئوالهای بیشتری هم می کردند تا بیشتر متوجه منظورم بشوند. بعد یک مدت هم نظراتم را دیدم که در پرسشنامه اصلاح شده وارد شده و آخر سر هم به نسخه ای از پرسشنامه رسیدیم که همه با مفاد آن موافق بودیم. در اصل من فکر می کنم مشکل ما این بود که عادت به حمل دفتر یادداشت و نت برداری در حین انجام کارهایمان نداشتیم. به همین خاطر هم وقتی که باید چیزی را می نوشتیم مجبور بودیم که همش از حافظه مدد بگیریم و بهمین خاطر نوشتن تبدیل می شد به یک کار مشقت آور.
http://payamattari.blogfa.com/cat-۱.aspx

منبع : مطالب ارسال شده