تمدن میلی‌متری ساخته می‌شود

درک و دریافت آدمیان از پدیده‌ها نسبت مستقیمی با میزان جهل و دانایی‌شان از آن پدیده دارد. هر چقدر دانش و آگاهی ما از پدیده‌ای بیشتر باشد، داوری ما درباره آن دقیق‌تر و به انصاف و عدالت نزدیک‌تر است و از آن سو اگر کفه جهل افراد از آن پدیده افزون‌تر باشد، داوری‌ها از دقت و ظرافت کمتری برخوردار خواهد بود. با این اشاره کوتاه می‌خواهیم چگونگی درک و دریافت روزنامه‌نگاران(به خصوص اعضای انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران)از این نهاد مدنی – صنفی را مورد ارزیابی اجمالی قرار دهیم. تاکنون دو گونه داوری درباره فعالیت ۱۱ ساله انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران به حوزه‌های عمومی(مطبوعات و رسانه‌های گروهی) کشانیده شده است. طیفی این نهاد را سیاسی، غیرصنفی، غیرفعال و منفعل می‌دانند و طیفی دیگر آن را مفید و تنها نهاد صنفی معتبر و به جای مانده از دوران اصلاحات. اگرچه این نکته در پرانتز قابل یادآوری است که بذر نظری شکل‌گیری نهادهای صنفی کارگری در دولت آقای هاشمی گذاشته شد(آیین‌نامه مصوب سال ۱۳۷۲ شورای عالی کار). درباره طیف دوم و داوری آنها فعلا سخنی نمی‌گوییم و به مدعیات طیف اول می‌پردازیم.مدعای طیف اول، این است که انجمن و هیات‌مدیره آن سیاسی‌اند، از امکانات و ظرفیت‌های کار صنفی استفاده‌ای نکرده‌اند، و انجمن پایگاهی برای پیگیری منافع عده‌ای خاص شده است.
بنابراین بر شیپور انحلال می‌دمند و معتقدند «عالمی دیگر بباید ساخت و ز نو آدمی». درک این افراد ناشی از دو مقوله است،‌ آگاهی اندکشان از کارهای صنفی انجمن و دوم نگاه غیرمنصفانه به فعالیت‌های انجمن صنفی.مشکل این گروه این است که موفقیت در کار صنفی را تعریف نکرده‌‌، الگوی موفق کار صنفی در ایران را نیز برای روزنامه‌نگاران تبیین نکرده و حتی یک الگوی موفق در یک کشور خارجی را به دست نداده‌اند تا روزنامه‌نگاران عضو و غیرعضو انجمن دریابند که آگاهی‌های آنها از کار صنفی چیست و این چنین شیری که آنها مدام از آن سخن می‌گویند چه هیبت و صولتی دارد؟فقر اطلاع‌رسانی انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران و البته کم‌کوششی همین گروه از معترضان در دریافت اطلاعات نسبت به کارهای صنفی انجمن، بر آتش چنین دریافت جاهلانه‌ای از فعالیت‌های انجمن نفت افشانده و آن را شعله‌ورتر ساخته است.اگر نخواهیم بر اساس تک‌عکس‌ها به قضاوت درباره رفتار انجمن بپردازیم و فیلمی ۲۴ فریمی را ملاک ارزیابی قرار دهیم و بپذیریم که ساختن کاری دشوار است و تاریخ حرکت‌های بشری هم نشان داده که آنچه در نظر و آرمان شکل می‌گیرد، با آنچه که در حوزه عملی رخ می‌دهد، تفاوت‌های اساسی دارد، می‌توان به فعالیت صنفی انجمن صنفی روزنامه‌نگاران نمره مثبت داد.
برخی از فعالیت‌های عمده انجمن در حوزه‌های صنفی عبارتند از: واگذاری ۱۱۰ واحد مسکونی در پروژه نواب. تاسیس تعاونی مسکن انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران و به پایان رساندن بیش از ۷۵ واحد مسکونی که تا چند ماه دیگر به اعضا تحویل داده می‌شود. بیمه کردن بیش از ۷۰۰ روزنامه‌نگار. رایزنی با دولت برای پرداخت حقوق به تمامی روزنامه‌نگارانی که در بهار ۷۹ روزنامه‌های آنها تعطیل شده بود و پرداخت دو ماه حقوق به تمامی آنها. راه‌اندازی کمیته حل اختلاف و پیگیری حقوق روزنامه‌نگاران در دادگا‌ه‌های کار و رسیدگی و تعیین تکلیف بیش از ۲۰۰ روزنامه‌نگار عضو و غیرعضو انجمن و رایزنی با مدیران مسوول برای بازگشت به کار آنها و یا دریافت مطالباتشان. اداره جشنواره مطبوعات در چند سال متوالی. دادن وام قرض‌الحسنه به مبلغ ۵۰۰ هزار تومان به بیش از ۹۰۰ روزنامه‌نگار عضو که از سال جاری مبلغ وام به یک میلیون تومان افزایش یافته است. راه‌اندازی دانشکده انجمن صنفی و از تمامی اینها مهم‌تر مستقل کردن انجمن به لحاظ مالی از دولت که کمتر نهاد حوزه فرهنگ تاکنون توانسته چنین کاری را آن هم در مدتی به این کوتاهی سامان دهد. دریافت تسهیل طرح ترافیک برای روزنامه‌نگاران عضو طی چند سال اخیر. راه‌اندازی شعبات استانی در چند استان کشور. حضور در مجامع بین‌المللی صنفی روزنامه‌نگاری و نماینده رسمی فدراسیون جهانی روزنامه‌نگاران در ایران و صدور بیش از ۷۰۰ کارت بین‌المللی برای اعضا‌ در طول سال. راه‌اندازی کمیته حقوقی و دفاع از حقوق روزنامه‌نگارانی که به خاطر نوشتن به زندان افتادند و حمایت‌های اندک مالی از آنها تا زمانی که در زندان بودند. شاید برخی از مدعیان طیف اول معتقد باشند که انجمن نباید از این گروه از روزنامه‌نگاران حمایت کند. اما این سخن مبنایی صنفی ندارد،‌ چرا که یک صنف آن هم صنفی چون روزنامه‌نگاران که دفاع از آزادی بیان از ارکان کاری آن شمرده می‌شود، به معتقدات روزنامه‌نگاران نباید کاری داشته باشد. سنت انجمن باید بر این مبنا قرار داشته باشد که به قول شیخ خرقان«هر که از این در درآید، نانش دهید و از ایمانش مپرسید، آنکه نزد خدا به جان ارزد، نزد بوالحسن به نان ارزد» بر همین مبنا انجمن فارغ از گرایش‌های فکری روزنامه‌نگاران به دفاع از آنها برمی‌خاست و این سنت باید ادامه داشته باشد.
نگاهی به این کارنامه نشان می‌دهد که انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران چه میزان توفیق داشته است. دوستان و همصنفان گرامی(اعم از مخالف و موافق انجمن) ! این نکته را به یاد داشته باشید که «تمدن میلی‌متری ساخته می‌شود و نه متری» و راه‌اندازی یک نهاد صنفی و به استقلال رساندنش و اینکه در داخل و خارج از ایران مقبولیتی قابل اعتنا داشته باشد، در این ۱۱ سال همان میلی‌مترهایی است که اعضا و هیات‌مدیره پیمودند. بر این اساس اگر خواهان آنید که این میلی‌متر‌ها اضافه شود و مدنیت در حوزه روزنامه‌نگاری جان بگیرد و پا سفت کند، تنها راه حلش حضور در مجمع عمومی ۳۱ مرداد و رای دادن به افرادی است که بتوانند از آرمان‌های ما روزنامه‌نگاران در مسائل صنفی دفاع کنند. یازده سال زمان زیادی نیست و انجمن به‌رغم آنکه در ساختار تشکیلاتی خود ضعف‌هایی هم دارد،‌اما در کل کارنامه‌ای مقبول در مقایسه با سایر نهادهای صنفی‌ای دارد که سابقه‌ای چندین دهه‌ای در کارهای صنفی داشته و دارند. این استقلال و هویت قوام یافته را پاس بداریم.

سید ابوالحسن مختاباد

منبع : روزنامه کارگزاران