نابودگر ۳: قیام ماشین‌ها - TERMINATOR 3: RISE OF THE MACHINES

سال تولید : ۲۰۰۳
کشور تولیدکننده : آلمان، انگلستان و آمریکا
محصول : کالین ویلسن، اندرو واینا، جوئل ب. مایکلز و هال لیبرمن
کارگردان : جاناتان ماستو
فیلمنامه‌نویس : مایکل فریس و جان د. برانکاتو، بر مبنای داستانِ تدی سارافیان، فریس و برانکاتو از شخصیت‌های خلق شده توسط جیمز کامرون و گیل آن هرد
فیلمبردار : دان برجس
آهنگساز(موسیقی متن) : مارکو بلترامی
هنرپیشگان : آرنولد شوارتسنگر، نیک استال، کلر دینز، کریستانا لوکن، دیوید اندروز، مارک فامیلیتی و کریستوفر لافورد
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۹ دقیقه


از وقتی ̎جان کانر̎ (استال) مانع وقوع ̎روز جزا̎ شد و بشریت را از مرگ و نیستی نجات داد، ده سالی می‌گذرد. ̎کانر̎ که حالا بیست و پنج ساله است، کاملاً در حاشیه زندگی می‌کند: نه خانه‌ای، نه کارت اعتباری، نه تلفن سیاری، نه کاری. هیچ سند و ردّپائی از هستی‌اش، وجود ندارد. از این‌رو، هیچ راهی هم برای آن‌که ̎اسکای نت̎ ـ شبکهٔ بسیار پیش‌رفته‌ای از ماشین‌ها که زمانی سعی کرد او را بکشد و جنگلی علیه بشریت به راه بیندازد ـ او را شناسائی کند و تحت تعقیب قرار دهد، وجود ندارد. تا آن‌که... از دلِ تاریکی‌های آینده، T-X (لوکن) قدم به میدان می‌گذارد. T-X پیش‌رفته‌ترین و پیچیدە‌ترین روبات/ انسانِ ̎اسکای نت̎ و مدرن‌ترین ماشین کشتار آنهاست که از دل زمان فرستاده شده تا کار ناتمام T-1000، ماشین قبلی را به اتمام برساند. این ماشین به همان اندازه که صورت انسانی‌اش زیباست، بی‌امان و خستگی‌ناپذیر مأموریتش را انجام می‌دهد. حالا تنها امید ̎کانر̎ برای زنده ماندن، ̎نابودگر̎ (شوارتسنگر)، آدم‌کش مرموز قبلی‌اش است. آن‌دو به اتفاق باید بر T-X که از لحاظ تکنولوژیک بر آنها برتری دارد فایق آیند و بر خطر قریب‌الوقوع ̎روز جزا̎ پیش‌دستی کنند یا آن‌که با آخر زمان و سقوط تمدنی که می‌شناسیم، رودررو شوند.
● نابودگر ۳: قیام ماشین‌ها به کارگردانی ماستو هرچند که جابه‌جا از دو فیلم قبلی جیمز کامرون گرته‌برداری می‌کند اما روایتش را راحت، روان و سرراست پیش می‌برد و در نهایت اکشنی را تحویل می‌دهد که نمی‌توان به حماقتش خندید. برگ برندهٔ فیلم T-X است که از T-1000 قسمت دوم (کامرون، ۱۹۹۲) پذیرفتنی‌تر درآمده، نگاه کنید به چهرهٔ جذاب لوکن و چهرهٔ خشن و حالا دیگر فرسودهٔ شوارتسنگر که تماشاگر چندان هم دوست ندارد طرف خیر را بگیرد و با خبیث بیشتر هم‌راهی می‌کند. با این حال فیلم موارد آزاردهنده هم کم ندارد. جز نبودن کامرون، عدم حضور لیندا همیلتن ـ که فیلم‌نامه با دلیلی کاملاً سطحی از کنارش می‌گذرد ـ و غیبت ادوارد فورلانگ (̎جان کانر̎ قسمت قبل) به فیلم لطمه زده است. ارجاع‌های گاه و بی‌گاه و اصرار بر دنبالهٔ ̎روز جزا̎ بودن که اصلاً پایه و اساس قصهٔ تازه است و هم‌چنین رو کردن این موضوع که نه‌تنها ̎روز جزا̎ از بین نرفته بلکه در پایان همین قسمت تازه آغاز می‌شود، نمی‌تواند برای مخاطبی که نابودگر ۲ را به‌عنوان یکی از شاخص‌های دههٔ ۱۹۹۰ می‌شناسد چندان خوشایند باشد. قسمت اول: نابودگر (کامرون، ۱۹۸۴).