۱۸ بهمن ـ ۷ فوریه ـ ایران دارای قانون مطبوعات شد - مسئله ای به نام قانون مطبوعات در ایران

۱۸ بهمن سال ۱۲۸۶ خورشیدی (هفتم فوریه ۱۹۰۸) نخستین قانون مطبوعات در ایران در ۵۳ ماده از تصویب مجلس شورای ملی گذشت.
گرچه این قانون بهتر از اصلاحیه ها و قوانین مطبوعاتی بعد از آن بود، اما بسیاری هستند كه این قانون را بدعتی بد و عملی ناگوار برای ایرانیان می دانند كه مانع از رشد آنان و پیشرفت كشور شده است، زیرا كه نشر روزنامه را مقید ساخته و امر انتشار را در كنترل دولت قرار داده حال آن كه روزنامه خود یك ركن از قوای دمكراسی است و قوای متشكله دمكراسی باید منفك از هم باشند.
اگر بررسی جامعی در این زمینه صورت گیرد به احتمال زیاد این نتیجه به دست خواهد آمد كه هدف از وضع و اصلاح پی در پی قوانین مطبوعاتی در ایران كه از پایه، غیر ضروری بوده اند چیزی جز محدود كردن بیان واقعیات، اندیشه ها و نظرات و نیز قراردادن مالكیت نشریات در دست گروهی معین (عملا انحصاری كردن) نبوده است كه هر دو هدف مغایر حقوق بشر، حقوق اساسی، اصل آزادی اشتغال و انتخاب حرفه و كار مفید و مسالمت آمیز و خدمت به وطن است.
مقایسه قانونهای مطبوعات ایران در طول زمان با هم، هركدامشان را ناقض دیگری نشان می دهد. برای مثال؛ یك قانون مطبوعات در یك برهه كارمندان دولت را ممنوع از داشتن نشریه عمومی و اشتغال به كار روزنامه نگاری می كند و قانون دیگر این مورد منطقی را حذف، و قانون سوم دوباره برقرار می دارد. قانون چهارم علنا یك دسته از اتباع ایران را از این حرفه محروم می كند و به گونه ای تنظیم شده است كه برخلاف كشورهای دیگر و اصل تفكیك قوا، دولت را روزنامه نگار می كند!
و .... حال آن كه نشریه، رسانه ای است مانند رسانه های دیگر ازجمله كتاب، سینما، تابلوهای خیابانی و ... و كسب و كاری است همانند طبابت، مهندسی، كتابفروشی، رستوران داری و ... و نباید از آن واهمه داشت. نمی توان پروانه ساخت اتومبیل نداد زیرا كه اتومبیل می تواند تصادف كند و آدم بكشد. روزنامه اینك بزرگترین وسیله دفاعی یك ملت است و اگر در دست یك ژنرال با تجربه ( روزنامه نگار حرفه ای) باشد منافع و سلامت ملت را حفظ و جامعه را در برابر هرگونه پیش آمدی آماده می سازد. در قرن ۲۱ نفوذ قدرتها به خاطر ناوهای هواپیمابرشان نیست، به دلیل رسانه هایشان است كه راه سیاستهای آنها را هموار می سازند.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز