Nikon Coolpix L۱۲

● سازنده : Nikon
● نقاط قوت :
تشخیص چهره خودکار(autofocus)، لرزش گیر
● نقاط ضعف :
نبود کنترل دستی برای تنظیم ISO، شارژ مجدد فلاش زمان زیادی را می‌طلبد.
دوربین‌های ارزان قیمت ممکن است قابل اطمینان باشند، ولی به ندرت چیزی نو و برجسته ارائه می‌دهند. دوربین ۷ مگاپیکسلی نیکون کولپیکس L۱۲ در مخالفت با این روند دو خصوصیت اصلی را در ظاهر ارزان و ساده‌ی خود قرار داده است.
● طراحی
با پوشش نقره ای ظریفی که فقط یک اینچ قطر دارد، L۱۲ با وزن ۱۷۰ گرمی خود نازک‌ترین و شیک‌ترین دوربین محسوب نمی‌شود. بدنه ی فشرده آن در سمت راست کمی به سمت بیرون خمیده، تا فضای کافی برای دو باطری AA که برق دوربین را تامین می کنند، فراهم شود.
پنل پشتی دوربین شامل یک LCD ۵/۲ اینچی و تعدادی کنترل را بر روی خود دارد. کنترل چند جهته(joypad) و دکمه ها روی دوربین بزرگ جلوه می کنند و به راحتی قابل دستیابی هستند، اگرچه دکمه نمایش(slider) و دکمه زوم بیش از حد کوچک هستند و کار با آنها راحت نیست.
● خصوصیات
مانند اغلب دوربین های ارزان قیمت، دوربین ۷ مگاپیکسلی L۱۲، بیشتر روی خودکاری و سادگی متمرکز است تا تنظیمات سفارشی. علاوه بر تراز نور سفید و تعدادی تنظیمات مفید صحنه، این دوربین بیش از هر چیز گرفتن عکس را خودکار کرده است، از جمله حساسیت ISO.
هنگام عکسبرداری در نور کم، L۱۲ به طور خودکار حساسیت را تا ۱۶۰۰ISO بالا می‌برد، که مشکلی بالقوه برای عکاسانی است که به لرزش دقت خاص دارند. به طور شگفت آوری، L۱۲ تنظیم دستی نور سفید را برای انتخاب از میان نور لامپ، مهتابی(fluorescent)، ابری، آفتابی و تنظیم فلاش ارائه می‌دهد.
علیرغم خصوصیات نه چندان جذاب L۱۲، این دوربین دو خصوصیت برجسته‌ی خود را به رخ می‌کشد که ما از دیدن آن‌ها در یک دوربین ارزان قیمت تعجب کردیم. سیستم کاهش لرزه ی نوری نیکون فاصله ۳۵mm لنز را به ۱۰۵mm افزایش میدهد تا در کاهش لرزش کمک کند.
تمرکز خودکار(autofocus) که روی صورت ارجحیت دارد، صورت سوژه را تشخیص داده و دوربین را برای تهیه بهترین عکس تنظیم می‌کند. هر دو این خصوصیات معمولاً در دوربین های درجه بالای نیکون مانند Nikon Coolpix S۵۰۰ یافت می شوند.
● کارآیی
زمان زیادی که فلاش L۱۲ جهت شارژ می‌طلبد، تقریباً آن را بلا استفاده می‌کند. زمانی که شما با فلاش خود دوربین عکس می‌گیرید، بازیابی آن حدود ۶/۸ ثانیه طول می‌کشد. در این حین صفحه نمایش خاموش می‌شود، و به شما اجازه مشاهده عکس، تغییر تنظیمات، یا حتی غیر فعال کردن فلاش را نمی‌دهد.
حتی با فلاش خاموش، L۱۲ در آزمایشات ما ضعیف عمل کرد. بعد از ۵/۲ ثانیه صبر برای روشن شدن و گرفتن اولین تصویر، دوربین بدون فلاش توانست هر ۴/۲ ثانیه یک عکس بگیرد. دستگاه سنجش تاخیر شاتر، زمانی معادل ۷/۰ ثانیه برای نور زیاد و ۲ ثانیه در نور کم را اندازه‌گیری کرد. حالت ورزشی(burst mode), پانزده عکس با وضوح کامل را در فقط ۱۰ ثانیه با سرعت ۵/۱ فریم در ثانیه برای ما ضبط کرد.
● سخن آخر
چون L۱۲ حساسیت ISO را خودش تنظیم می کند، ما نتوانستیم آزمون لرزش را به خوبی انجام دهیم. این خودکاری این معنی را می‌دهد که، تصاویری که در فضای بسته و با نور کم گرفته می‌شوند، بسته به اینکه دوربین حساسیت را در چه حدی تنظیم کند، در کیفیت متمایز هستند.
در نورپردازی مناسب، L۱۲، عکس های خوشرنگ و خوبی می‌گیرد. در نور کم، دو قابلیت افزایش ISO و الگوریتم کاهش لرزهی این دوربین باعث از بین رفتن جزئیات بسیاری در تصاویر گرفته شده می‌شود. به این خاطر که فلاش زمان زیادی می‌برد تا دوباره فعال شود و اختلالات ISOبالا مزاحم عکاس است، L۱۲ عموما در نور کم بلا استفاده می‌شود.
اگرجه این دوربین دارای قابلیتهایی بود که من انتظار دیدن آن را در دوربین های پایین قیمت نداشتم، حقیقتاً Nikon Coolpix L۱۲ از نظر من بیشتر از آن که بخواهم آن را داشته باشم، ایراد دارد. اگرچه چهره یابی و ثبات نوری تصویر هردو مطلوب هستند، با این حال نمی‌توانند سرعت پایین عکسبرداری، زمان بیش از حد طولانی بازگشت فلاش و تصاویر ناخوشایند در نور کم را جبران کنند.
اگر دوربینی مقرون به صرفه با کارایی بیشتر می‌خواهید،Samsung S۸۵۰ را بررسی کنید. اگر فقط دوربینی با کاربری آسان و مورد اطمینان می‌خواهید، Sony Cyber-shot DSC-W۵۵ را در نظر بگیرید.

منبع : تراشه