معماری نیمه تمام

به بیانی دیگر، ماجرای «لا‌م سان ۷۱۹» می‌توانست خاتمه پیدا كند و ایالا‌ت متحده می‌توانست پیش برود. در هر صورت، كیسینجر از اینكه نقطه چرخش در ویتنام در نهایت در دست ویتنام بود كاملا‌ خوش‌بین بود.پس از آنكه ۳۶ هزار نیروی ارتش ویتنام جنوبی در ۸ فوریه ۱۹۷۱ از مرز لا‌ئوس گذشت، همه امیدهای كیسینجر بر باد رفت. «لا‌م سان ۷۱۹» به یك فاجعه بدتر تبدیل شد. حتی با پشتیبانی هوایی آمریكا (هواپیماهای آمریكا حدود ۴۸ هزار تن بمب در طی عملیات انداختند)، نیروهای ارتش ویتنام جنوبی به جای پنج روز كه ژنرال آبرامز پیش‌بینی كرده بود، یك ماه طول كشید تا به هدف خود یعنی «تچپون»، روستایی در جنوب لا‌ئوس برسند. در آنجا، نیروها خود را در تله دیدند و رئیس‌جمهور تیو دستور عقب‌نشینی فوری داد. زمانی كه دشمن به نیروها حمله كرد آنجا تبدیل به صحنه شبه مانندی شده بود; بسیاری مجبور شدند با هلی‌كوپترهای آمریكایی فرار كنند. زمانی كه هلی‌كوپترهای آمریكایی در پایگاه خه‌سان فرود آمدند، بسیاری از نیروهای ویتنام جنوبی از چرخ‌های هلی‌كوپترها آویزان می‌شدند تا پا به فرار بگذارند. صحنه‌های جذابی برای عكاسان و خبرنگاران بود.
در نهایت، «لا‌م سان ۷۱۹» از دیگر تلا‌ش‌های اشتباه برای پیدا كردن راه‌حل نظامی‌برای جنگ بود. آن حتی هیچ‌كدام از اهداف نظامی‌اش را محقق نساخت. و احتمالا‌ت سیاست ویتنامیزه كردن را به عنوان یك موفقیت تقویت نكرد. هیچ كمكی هم به تقویت روحیه در ویتنام جنوبی نكرد بلكه ضعف آنها را نیز نشان دادو این كار در همان آغاز عقب‌نشینی نیروها مشخص شد. این عملیات حتی جایگاه كیسینجر را در میز مذاكرات تقویت نكرد.
شكست عملیات لا‌ئوس، ناتوانی آمریكا برای مهیا كردن پشتیبانی نیروهای زمینی و عقب‌نشینی خفت‌آور نیزوهای ویتنام جنوبی به ویتنام شمالی نشان داد كه تهاجم بزرگ دیگر علیه ویتنام جنوبی در آینده ممكن است موفقیت‌آمیز باشد.
كیسینجر به این نتیجه رسید كه «لا‌م سان ۷۱۹» یك موفقیت تمام عیار نبوده است. او نیز بسان نیكسون ادعا كرد كه نیروهای ویتنام جنوبی و بمب‌های آمریكایی نتایج استراتژیك مهمی را به دست آورده‌اند. به ویژه، برای‌هانوی محال بود در سال ۱۹۷۱ دست به حمله‌ای بزرگ بزند و از این رو تهاجم بهار ۱۹۷۲ محدودتر از آن بود كه رهبران‌هانوی امیدوار بودند و میتوانست با تركیب قدرت هوایی آمریكا و زمینی ویتنام جنوبی سركوب شود.در واقع، كیسینجر خاطرنشان می‌سازد «حملا‌ت لا‌ئوس و كامبوج ما را در سال ۱۹۷۲ نجات داد. ممكن است این گفته درست باشد اما بسیار دور از استدلا‌ل تازه كیسینجر بود كه با ماجرای لا‌م سان ۷۱۹، ویتنام در ۱۹۷۲ یك مسئله نخواهد بود و همانطور كه كیسینجر بعدا پذیرفت این حمله حقیقتا این احتمال را افزایش داد كه «ما در سال آینده(۱۹۷۲) با چالش نظامی‌بزرگ دیگری مواجه خواهیم شد.»
خروج سریع نیروهای ویتنام جنوبی از لا‌ئوس نیكسون را از ترسیم لا‌م سان ۷۱۹ به عنوان شاهد و دلیل سخنرانی تلویزیونی وی در ۷ آوریل ۱۹۷۱ درخصوص توانمندی‌های بهبود یافته نیروهای ویتنام جنوبی بازنداشت. او خرسند بود گزارش بدهد كه «واشنگتن موفق شده است.» سیاست‌اش منجر به قدرت فزآینده ویتنام جنوبی و موفقیت عملیات كامبوج و نیز موفقیت‌های عملیات ویتنام جنوبی در لا‌ئوس شد.برهمین اساس، نیكسون اعلا‌م كرد میان مه و دسامبر ۱۹۷۱ حدود صدهزار نیروی دیگر به خانه بازخواهند گشت.
نیكسون حتی از كاهش پرسنل ارتش آمریكا با افتخار یاد كرد. او اعلا‌م كرد كه شمار نیروهای آمریكا در ویتنام تا دو سوم كاهش خواهند یافت (از ۵۴۰ هزار تقریبا به ۱۸۰ هزار). نتیجه‌گیری او بسیار عجیب بود: «دخالت آمریكا در ویتنام به زودی به پایان می‌رسد.»نیكسون همچنین با این واقعیت قوت قلب پیدا كرد كه سیاست ویتنامیزه كردن یك تاثیر مثبت در داخل ایجاد كرده بود. در حالی كه محوطه‌های دانشكده‌ها آكنده از اعتراض و تظاهرات به حمله كامبوج در مه ۱۹۷۰ بود، اما واكنش عمومی‌به حملا‌ت لا‌ئوس در پرده سكوت قرار داشت.
در تظاهرات دهم فوریه تنها حدود ۵۰ هزار نفر شركت كرده بودند. در بهار ۱۹۷۱، جنبش ضدجنگ دچار رگه‌های خشونت‌آمیز تبلیغاتی شد كه به نظر می‌رسید نگرانی مردم آمریكا را از رادیكالیسم افزایش می‌دهد. قبل از عملیات لا‌ئوس، علیه شش افراطی به اتهام توطئه برای ربودن كیسینجر و چندین بمبگذاری در واشنگتن كیفرخواست صادر شد. در ساعات اولیه یكم مارس ۱۹۷۱ بمبی كه توسط یك گروه معروف چپ موسوم به مردان زیرزمین كار گذاشته شده بود در ساختمان عمارت كنگره آمریكا منفجر شد. اگرچه كسی در این حادثه صدمه‌ای ندید اما این حمله باعث شد تصویر جنبش ضدجنگ به عنوان یك گروه افراطی شناخته شود و منجر به درخواست برای اقدامات امنیتی داخلی شدید علیه این گروه شد.
فعالیت‌های این گروه به منشعب شدن جنبش ضدجنگ كمك كرد: زمانی كه صدهاهزار تظاهركننده در آوریل در واشنگتن دست به اعتراض زدند، شماری از رهبران این گروه با مقامات دولت نیكسون ملا‌قات كردند و تصریح كردند كه چندان تمایلی به سكوت ندارند. پس از هفته‌ها اعتراض و خشونت، دولت نیكسون گروهی از افراطیون را در جریان مبارزات پوتوماك(Potomac) از صحنه محو كرد. واكنش عمومی‌سكوت بود.و از نظر بسیاری از دیگر شخصیت‌های دولت نیكسون نظیر جان الریشمن، به نظر می‌رسید پایان تظاهرات گسترده عمومی‌نزدیك شده است. پس از اینكه هزاران تن از تظاهركنندگان در چهارم مه دستگیر شدند، ‌هالدمن به نیكسون اعلا‌م كرد، «اوضاع آرام است».

نویسنده: جوسی‌هانیماكی
ترجمه: عسگر قهرمانپور بناب

منبع : روزنامه حیات نو