تصویر انگلستان از قرن نوزدهم تاکنون

گالری تیت لندن نمایشگاهی از عکس هایی از محیط زندگی و مردم انگلستان با عنوان «آن گونه که ما هستیم؛ عکاسی انگلستان» ترتیب داده که تا دوم سپتامبر ادامه خواهد داشت.
این اولین نمایشگاهی محسوب می شود که تصویری از انگلستان از ابتدای پیدایش هنر عکاسی تا به امروز ارائه می کند.
نمایشگاه شامل بیش از ۵۰۰ عکس از ۱۰۰ عکاس مختلف همچون عکاسان برجسته ای چون جولیا مارگارت کامرون، راجر فنتون، مادام ایووند، سسیل بیتون، بیل برانت، دیوید بیلی، مارتین پار، الن کنستانتین و تام هانتر است که هر یک از دیدگاهی متفاوت به ثبت گوشه ای از زندگی مردم انگلستان طی سال های مختلف پرداخته اند.
عکس های نمایشگاه از سال ۱۸۴۰ تا به امروز را دربرمی گیرد. بخش اول با عنوان «حرکت های اولیه» به آثار سال های ۱۸۴۰ تا ۱۹۰۰ اختصاص دارد؛ سال های پیدایش و تکوین هنر عکاسی.
این بخش، از خیابان های گلاسکو گرفته تا تصویر ملکه در سال۱۸۶۰ و ۱۸۸۲، از بچه های خیابانی تا عکاسی به عنوان کارت ویزیت را دربرمی گیرد.
بخش دوم با عنوان «ورود به قرن بیستم» از ۱۹۰۰ تا ۱۹۱۸ را شامل می شود؛ از عکس های کریستینا بروم از مراسم مدافعان حقوق زنان در ۱۹۱۲(چلسی) تا تصاویر میدان های معروف لندن نظیر لستر که آرام در گوشه ای آرمیده است.
در واقع از آغاز قرن بیستم است که عکاسی استودیویی پا می گیرد و با پرتره های زیباتری روبه رو هستیم. زمانی که عکاسی مستند جان می گیرد و عکاسان درباره وقایع اجتماعی و نوع زندگی مردم انگلستان حساسیت نشان می دهند. از این رو در این بخش با پرتره هنرپیشگان سینما، مردم معروف دوران، ساختمان های قدیمی، چشم اندازها و وقایع محلی روبه رو هستیم.
بخش سوم با عنوان «آزادی تازه در عکاسی»، به سال های۱۹۱۸ تا ۱۹۴۵ اختصاص دارد که مصادف است از سویی با سال های جنگ و از سویی تکامل هنر عکاسی. عکاسی آوانگارد از ثمره های این دوره است که مثلاً در عکس شگفت انگیز «آنگوس مک بین» از زنی در داخل یک سبد با فضای نقاشی متبلور می شود.
بخش چهارم «انگلستانی جدید» نام دارد؛ سال های ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۹ یعنی انگلستان پس از جنگ. تصویر انگلستان در این سال ها در مجلاتی چون «ووگ»، «ساندی تایمز» و «آبزرور» نمود می یابد؛ سال هایی است که کتاب های عکس تخصصی تر می شوند، عکاسی مد به ثبت روح دوران می پردازد و فتوژورنالیسم به ثبت زندگی مردم فقیر تمایل نشان می دهد و مهاجران انگلستان و زندگی آنها به یکی از سوژه های عکاسی تبدیل می شود.
بخش بعدی به سال های۱۹۷۰ تا ۱۹۹۰ اختصاص دارد؛ سال های انتقاد و تاثیر بسزای سیاست بر هنر. در نتیجه توجه به مشکلات اقتصادی و وضع زندگی مردم به یکی از اصلی ترین شاخه های عکاسی بدل می شود.
ثبت دوران تاچر در دهه هشتاد، خود حرکت تازه ای است در عکاسی انگلستان و این بار برخلاف دهه شصت و هفتاد، عکاسی رنگی در ثبت وقایع مستند و مد، نقش اساسی ای را بر عهده می گیرد.بخش آخر با عنوان «انعکاس هایی از یک کشور غریب» از ۱۹۹۰ تا به امروز را شامل می شود.
این سال هایی است که عکاسی هنری و فتوژورنالیسم معیارهای دیگری را پیشنهاد می کنند و عکاسی به آزادی بیشتری دست می یابد و سال هایی است که در انگلستان، عکس ها دیگر فقط در مجلات به چاپ نمی رسند و بازاری به عنوان هنر در گالری ها به دست می آورند.عکاسی این سال های انگلستان با ارائه تصویری از مردم در کلوپ ها و خیابان ها می خواهد از دل واقعیت به تخیل برسد و گاه برعکس. در نتیجه با تلاش عکاسانی روبه رو هستیم که قصد ترکیب قصه گویی را با طبیعت زندگی مردم انگلستان دارند و از چشم اندازها، مردم و وسوسه ها و بحران های آنها حرف می زنند.
سه پرتره بسیار بزرگ، کار «آلیستر تین» که نمایشگاه با آن به پایان می رسد، تصویری است از یک تیپ مشخص انگلیسی که حس و حال غریبی را در خط و خطوط صورتش به نمایش می گذارد و ناگفتنی های درونش را با ما قسمت می کند.

منبع: بی بی سی

منبع : روزنامه شرق