شرایط کودکان ـ بریدگی‌ها

زخم‌های پوستی به سه دسته تقسیم‌بندی می‌شوند:
سائیدگی (خراشیدگی)، سوراخ‌شدگی، بریدگی
ـ علائم و نشانه‌ها:
بریدگی از ظاهر و خونریزی‌ آن مشخص می‌شود. با این حال، علائمی وجود دارد که شما باید با دقت به آنها تصمیم بگیرید که آیا بریدگی نیاز به مراقبت پزشکی دارد یا نه. بریدگی‌هائی که خونریزی جدی دارند، باید توسط پزشک درمان شوند و تنها کاری که می‌توان و باید در منزل انجام داد کنترل فوری خونریزی است.
در مورد زخم‌های دیگر، نکات زیر را در نظر بگیرید:
ابتدا، به عمق زخم دقت کنید. اگر بریدگی عمیق‌تر از ضخامت پوست بود نباید در خانه درمان شود. بردیگی ارگان‌های داخلی‌تر (نظیر ماهیچه‌ها تاندون‌ها، و اعصاب) باید با بخیه درمان شوند.
در درجهٔ دوم به دنبال آلودگی و ریش ریش شدن بریدگی بگردید. بریدگی‌هائی که لبه‌هایش ریش ریش شده و یا عمیقاً آلوده شده‌اند. نیازمند مواظبت تخصصی برای جلوگیری از عفونت و کاهش بر جای گذاشتن جوش‌گاه هستند. سوم این‌که به عرض و محل بریدگی توجه کنید. یک زخم کوچک، ندرتاً برای کنترل خونریزی نیازمند بخیه زدن است. ولی بخیه زدن می‌‌تواند میزان ایجاد جوش‌گاه را کاهش دهد. بعد از التیام یک زخم، دقیقاً به همان اندازه که پوست باز شده است، جوش‌گاه باقی می‌ماند و هیچ درمانی وجود ندارد که اندازه جوش‌گاه را کمتر کند. با این‌ حال، هر قدر در جریان التیام، لبه‌های جوش‌&#۷۸۲;اه به هم نزدیک‌تر باشند، حوش‌گاه نهائی باریک‌تر خواهد بود. اگر پانسمان خانگی بتواند برای هفت تا ده روز، لبه‌های زخم را به هم نزدیک‌تر کند، دیگر نیازی به درمان پزشکی نخواهد بود. با این حال، در قسمت‌های متحرک، تقریباً غیرممکن است که لبه‌های زخم را بدون بخیه زدن، نزدیک هم نگه داشت.
ـ مراقبت خانگی:
ابتدا جلو خونریزی را بگیرید. برای ده دقیقه از روی ساعت مستقیماً روی زخم فشار دهید. در صورت دسترسی، از گاز استریل استفاده کنید. در غیر این‌صورت، از هر پارچهٔ تمیزی نظیر دستمال، حوله یا پیراهن استفاده کنید. حتی خونریزی زخم‌های بزرگ را می‌توان با فشار مستقیم بر روی زخم‌بند آورد.
از شربان‌بند برای کاهش خونریزی ناشی از بریدگی استفاده نکنید. تنها جائی که شریان‌بند لازم است، زمانی است که یک اندام یا قسمتی از آن قطع شده باشد. در چنین مواردی، شریان‌بند را باید در هر جای ممکن بالای زخم بست.
در حال حاضر، عقیده بر این است که در چنین حالتی، باید شریان‌بند بسته شود و همان‌طور بماند؛ نه این‌که به شیوهٔ گذشته، باز و مجدداً بسته شود. سپس شخص را به نزدیک‌ترین بیمارستان برسانید.
دوم این‌که پس از قطع خونریزی، ناحیه را با آب و صابون بشوئید تا جائی که کاملاً قابل مشاهده باشد. به عمق، عرض، کثیفی، ریش ریش شدن و جای بریدگی توجه کنید و با توجه به اینها تصمیم بگیرید که آیا باید به پزشک مراجعه کنید یا نه.
اگر دلیلی برای رفتن نزد پزشک ندارید، از یک داروی ضدعفونی غیر سوزاننده استفاده کنید. لبه‌های زخم را باندهای چسبنده پروانه‌های به هم نزدیک کنید. سپس زخم را با گاز استریل بپوشانید و برای جلوگیری از عفونت پانسمان کنید. اگر بریدگی نزدیک مفصل انگشت است، آتل‌بندی انگشتان می‌‌تواند جلوی حرکت آنها را تا زمان التیام زخم بگیرد. اگر زخم، بین دو انگشت پا است، این ناحیه را می‌‌توان با بستن انگشتان به یکدیگر بی‌حرکت کرد. هر روز زخم را باز کنید و به دنبال علائم احتمالی عفونت بگردید. بعد از هفت تا ده روز، باندهای پروانه‌ای را بردارید.
ـ موارد احتیاط:
۱. اگر زخم نیاز به بخیه دارد، باید برای جلوگیری از عفونت احتمالی در هشت ساعت اول بعد از بریدگی اقدام به بخیه زدن کرد. اگر زخم عفونی شود (که علائم آن عبارتند از: درد زیاد، باد کردن، ترشحات چرکی یا رگه‌های قرمزی که از زخم خارج می‌شود)، به پزشک مراجعه کنید.
۲. اطمینان حاصل کنید که کودک شما یادآوری‌های کزاز را به‌موقع دریافت کرده است.
ـ درمان پزشکی:
پزشک، تجربه و امکانات درمان اکثر زخم‌هائی را که نمی‌هٔوان در خانه درمان کرد، دارد. پزشک، زخم کثیف را تمیز می‌کند و تصمیم می‌گیرد که آیا زخم نیاز به بخیه دارد یا نه. در بعضی موارد، نیاز به جراح عمومی یا جراح پلاستیک خواهد بود.

منبع : مطالب ارسال شده