کله زرد، نهضت ضد خشونت، مدال افتخار و ماریو!

بازی سیمپسون‌ها (Simpsons) یک چیز عجیب و غریب است. از یک طرف یک بازی سبک platformer نه چندان جذاب است که از شخصیت‌های کارتون سیمپسون‌ها به نفع خود بهره گرفته و از طرف دیگر، سازندگان بازی کاملا می‌دانند با چه بازی سر و کار داشته‌اند و از این رو از تمام جنبه‌های بازی سیمپسون‌ها استفاده کرده‌اند.
در این بازی سعی شده است تا حد ممکن ذائقه طرفداران در نظر گرفته شود، به همین خاطر بازی سیمپسون‌ها مثل کارتون و فیلم‌ سینمایی لئو پر از شوخی و خنده است. این جنبه طنز در بازی آنقدر زیاد است که به راحتی شیوه بازی (Game play) نچسب آن را فراموش می‌کنیم.
بارت (شخصیت کله زرد بازی) یک روز متوجه می‌شود که در بازی سیمپسون‌ها از خواب بلند شده! و این بازی به او و خانواده‌اش قدرت‌هایی می‌دهد که می‌توانند تا حد جنون خشونت بیافرینند.
در همین حال یک بازی به نام Grand Theft scratchy (مثل A آبی!) وارد بازار شده است که خشونت را ترویج می‌کند و بارت هم یک نسخه از آن را می‌خواهد. در این حال she (زن موفرفری) نهضتی ضد خشونت در بازی‌های کامپیوتری به راه می‌اندازد و از طرف دیگر کدوس (Kodos) و کانگ (Kang) دو تا از شخصیت‌های کمیک منفی سری سیمپسون‌ها،‌شهر را به هم می‌ریزند.همه اینها به کنار، یک دنیای دیگر هم به موازات دنیای سیمپسون‌ها وجود دارد که مثل یک رویای در هم و بر هم می‌‌ماند که از ماریو و سونیک گرفته تا بازیکنان تنومند و هیکلی بازی Madden همگی در آن سرگردانند. استفاده از شخصیت‌های دنیای بازی‌های کامپیوتری در کنار بعضی از شخصیت‌های سری سیمپسون‌ها ماجراجویی‌ بی‌ربط اما جذاب را پیش روی بازیکن قرار می‌دهد.
آن بخش‌هایی که به GTA و دنیای بازی در ژاپن می‌پردازد خوب از کار در آمده است، اما به بازی‌های دیگری مثل مدال افتخار،‌ Ever Quest و Shadow of the Colossus هم برخورد می‌کنید. خوشبختانه در تقلید و استفاده از شخصیت‌ها و مضمون‌های بازی‌های مختلف دقت زیادی به کار رفته و نویسندگان بازی به خوبی از انتظارات طرفداران سری،‌ آگاهی داشته‌اند.
در بازی بسیاری طنزها و جوک‌های سری کارتونی سیمپسون‌ها به کار رفته است. سازندگان بازی به جای کپی کردن صحنه‌های خاص سری کارتون سیمپسون‌ها و تبدیل آن به بازی، دست روی قسمت‌های تیره و گنگ سری گذشته‌اند که حتی قدیمی‌ترین و اصیل‌ترین طرفدارهای این کارتون کمیک را هم اندکی به دردسر می‌اندازد.اما گیم‌پلی خسته‌کننده بازی می‌تواند تمام شوخی‌های خنده‌دار سیمپسون‌ها را تحت‌الشعاع قرار دهد. پس از چند دقیقه از شروع بازی متوجه می‌شوید دوربین بازی مرتب از دستتان خارج می شود. علاوه بر این خیلی از اهداف بازی مضحک و مسخره به نظر می‌رسد. بیش‌تر بازی حول محور شیرین کاری‌های بارت و شخصیت‌های دیگر و حل کردن معماهای ساده می‌گذرد.یکی از خلاقیت‌های خوب سازندگان بازی سیمپسون‌ها این است که با یک سیمپسون دیگر به صورت آنلاین می‌توانید بازی کنید. البته وقتی تنها هستید، می‌توانید کامپیوتر را به عنوان شخصیت همراه خود انتخاب کنید.خیلی از معماهای بازی دو نفره حل می‌شود و در اکثر مواقع، هوش مصنوعی بازی به خوبی پا به پایتان حرکت می‌کند.
بازی سیمپسون‌ها چندان وقتتان را پر نمی‌کند و در بدبینانه‌‌ترین حالت ۶ – ۷ ساعت طول می‌کشد تا بازی را تمام کنید.
باتوجه به اینکه بازی سیمپسون‌ها بر اساس یک سریال کارتونی ساخته شده است، سازندگان بازی می‌توانستند یک روزه سر و ته گرافیک بازی را هم بیاورند، اما بازی سیمپسون‌ها از این دسته بازی‌ها نیست. بازی سیمپسون‌ها کاملا شبیه نسخه کارتونی خود در آمده و شخصیت‌ها و محیط بازی کاملا مطابق فضای خود کارتون طراحی شده است. گرافیک بازی آنچنان خوب از کار در آمده است که احساس می‌کنید در یکی از اپیزودهای کارتون سیمپسون‌ها قرار دارید. سرعت حرکت فریم‌ها در تمام نسخه‌های بازی کیفیت خود را حفظ می‌کند و نسخه Xbox ۳۶۰ و Ps۳ بازی کاملا شبیه هم هستند .صدای بازی سیمپسون‌ها هم مثل گرافیکش تحسین‌برانگیز است. تمام صداگذاران سری کارتون، در بازی هم حضور دارند و با همان لحن طنزگونه خود به جای شخصیت‌های بازی حرف می‌زنند.
در آخر می‌توانیم بگوییم بازی سیمپسون‌ها واقعا یک ترکیب عجیب و غریب از عناصر مختلف بازی است که بیش از هر چیز حول محور شوخ طبعی، مثل‌های خنده‌‌دار و آگاهانه و یک ارایه فوق‌العاده می‌چرخد، در حالی که از گیم‌پلی آن نباید انتظار زیادی داشته باشید.
▪ نکات مثبت:
متن برجسته که به خوبی شوخی و خنده‌های کارتون سیمپسون‌ها را وارد دنیای بازی کرده است، گرافیک برجسته، آیتم‌های گوناگون و سرگرم‌کننده که می‌توانید آنها را آزاد کنید.
▪ نکات منفی:
گیم پلی گیج‌کننده، دوربین بازی همواره از کنترل خارج می‌شود، حالت تک‌نفره فقط ۶ ساعت طول می‌کشد.

منبع : روزنامه فناوران