آدم ما در ایران

جیمز. پی. روبین، سخنگوی پیشین وزارت امور خارجه آمریکا است. روبین در مقاله‏ای در نیویورک‏تایمز با این ادعا که مردم ایران آمریکادوست‏ترین مردم منطقه هستند و ایجاد دفتر حفاظت منافع آمریکا برپایه این موضوع صورت می‏گیرد، به جنبه‏های مثبت این اقدام برای دولت ایالات متحده اشاره کرده است. مقاله روبین را می‏خوانید:
● آدم ما در ایران
درست هنگامی که بارقه‏های امیدی از گفتگوی میان قدرت‏های غربی و ایران بر سر مسائل هسته‏ای به وجود آمده بود، ایران آخرین دست آورد‏های موشکی خود را مورد آزمایش قرار داد. چه این گفتگوها موفق باشد و چه نباشد وقت آن فرا رسیده است که واشنگتن یک دفتر دیپلماتیک در تهران باز کند.
یک مقام دولتی عالی رتبه به من می‏گفت که وزیر امور خارجه به دنبال این است که یک دفتر در تهران ایجاد کند و فقط برای این کار منتظر تایید رئیس جمهور است. این یک ایده‏ی دقیق است که دموکرات‏ها و جمهوری‏خواه‏ها باید از آن حمایت کنند.
ایران در خاورمیانه یک استثناست. در ایران برخلاف جهان عرب، مردم، دولت آمریکا را نماد آزادی و پیشرفت می‏دانند و سیاست ما باید بر چنین اصلی استوار باشد. این مردم هر قدر که بیشتر به آمریکا می‏آیند به کشور ما و ارزش‏های ما علاقه‏مند‏تر می‏شوند و این جایگاهی است که ما باید دیپلمات‏های خود را وارد کنیم. اصلی ‏ترین وظیفه‏ای که آن‏ها خواهند داشت این است که سفر ایرانیان به آمریکا را تسهیل کنند.
از بحران دیپلمات‏ها در سال ۱۹۷۹، آمریکا هیچ دیپلماتی به ایران نفرستاده است. و منافع آمریکا توسط سفارت سویس در تهران مدیریت می‏شود. اما مانند کشور دشمن دیگر مانند کوبا، آمریکا باید در شرایطی که روابط دیپلماتیک ممنوع است یک دفتر حفظ منافع در تهران داشته باشد که می‏تواند در سفارت سویس قرار داشته باشد اما درخواست روادید و انجام امور کنسولی را بر عهده بگیرد.
چنین دفتری نمی‏تواند به عنوان یک نقطه برای جاسوسی استفاده شود و این گونه هم به آن نگاه نمی‏شود. ولی به دیپلمات‏ها این اجازه را می‏دهد که از مناسبات سیاسی داخلی ایران از طریق اخبار دست اول آشنا شوند. اکنون هیچ مقام رسمی آمریکایی وجود ندارد که از داخل ایران کوچکترین خبر در سال‏های اخیر داشته باشد.
استفاده دولت بوش از دیپلماسی بسیار ضعیف بود و در عین حال، رایس به شکل متناقضی در مورد ایران و کره شمالی که بوش آن‏ها را از اعضای محور شرارت خوانده بود، در ماه‏های آخر علاقه‏مند به برقراری ارتباط شده است. گفتگو‏های اتمی با کره شمالی دست آورد‏هایی داشته است. یک دفتر دیپلماتیک در تهران نه تنها یک تمهید سخت افزاری ساده نیست بلکه یک گام (البته محدود) رو به جلو است.
بعد از هفت سال امتناع از ورود به مذاکرات بی‏قید وشرط با ایران، آمریکا هیچ چیز به دست نیاورده است. برای امن کردن عراق نتوانسته با ایران همکاری مناسبی داشته باشد و بازداشتن ایران از غنی سازی اورانیوم هم باتوجه به رزمایش اخیر در آینده نزدیک غیر ممکن به نظر می‏رسد.
اگر بخواهیم منصفانه نگاه کنیم، دولت بوش در نیمه دوم خود بسیار موفق‏تر عمل کرده است. در دور اول، شورای امنیت سازمان ملل تحریم‏های کمی بر ایران تحمیل کرد و آمریکا توانست قدرت‏های جهان را با خود بر سر مساله ایران هم عقیده کند. اما این قدرت‏ها نتوانستند ایران را محدود کنند و همان طور که این هفته دیدیم نتوانستند ایران را از دست یافتن به تکنولوژی موشک‏های میان برد بازدارند.
ممکن است که تهران از این حضور دیپلماتیک جلوگیری کند. در این حالت آمریکا می‏تواند یک پرستیژ باز بودن و سعه صدر در فضای جهانی به دست بیاورد. البته این اتفاق نخواهد افتاد چرا که ایران با دادن پیشنهاد پرواز مستقیم میان آمریکا و تهران این علاقه را نشان داده است.
موفقیت بزرگ در مورد ایران موقوف به دولتی است که که بتواند یک معادل دیپلماتیک مناسب برای مراقبت آرام بیابد و بتواند از ترکیب تشویق و تنبیه در دیپلماسی به شکل درستی استفاده کند. در حال حاضر ایده تاسیس یک دفتر دیپلماتیک در تهران یک ایده کاملا منطقی به نظر می‏رسد که باید بیشتر به آن توجه کرد.

جیمز روبین

منبع : سایت الف