حسین آبشناسان

سرمربیگری حسین آبشناسان در تیم ملی فوتبال بزرگسالان هم یكی از وقایع عجیب و تاریخی فوتبال ایران بود كه در سال ۱۳۶۱ اتفاق افتاد . بعد از آنكه سازمان تربیت بدنی در سال ۱۳۶۱ با حضور نفراتی چون فرزام بنا ، چنگیز، علیدوستی ، حبیب جنیری و ... در تیم ملی مخالفت كرد پرویز ابوطالب و ناصر ابراهیمی از مربیگری تیم ملی كنار رفتند و حسین آبشناسان رئیس وقت فدراسیون حكم سرمربیگری تیم ملی را به نام خود زد و با ۲ دستیار خود یعنی جلال چراغپور و تقی جهانی به هدایت تیم ملی فوتبال پرداخت. به طور رسمی حسین آبشناسان – اولین رئیس فدراسیونی كه سرمربی تیم ملی هم شد در بازی های آسیایی ۱۹۸۲ دهلی نو هدایت تیم ملی را بر عهده داشت . در این مسابقات تیم ملی كشورمان با نفرات زیر ۲۷ سال (به جز مایلی كهن ، حقیقیان و دینور زاده كه ۲۸ ساله بودند ) به مسابقات رفت و بعد از صعود به مرحله یك چهارم نهایی رقابت ها با شكست مقابل تیم ملی فوتبال كویت از صعود به مراحل بعدی رقابت ها باز ماند. آبشناسان اما همچنان این مسئولیت را حفظ كرد و تا بهار سال ۱۳۶۲ كه بهروز صحابه رسماً رئیس فدراسیون فوتبال شد این ۲ مسئولیت را در كنار هم حفظ كرد.
البته نباید تصور كرد كه او در فوتبال ، صاحب موقعیت و اعتباری نبوده است بلكه او از بازیكنان قدیمی مسابقات فوتبال تهران و مهاجم گلزن تیم شعاع تهران در آن سال ها بوده است . آبشناسان كه در ابتدای دهه ۵۰ فوتبال را رها كرده بود روی به مربیگری آورد و در كلاسهای بین المللی مربیگری فوتبال شركت كرد و تحت نظارت دغار كرامر صاحب مدرك مربیگری شد.
آبشناسان كه دو دوره رئیس فدراسیون فوتبال كشورمان را بر عهده داشت ، تا بهار سال ۱۳۶۲ سر مربی و رئیس فدراسیون فوتبال بود اما در این سال رسماً از این ۲ مسئولیت كنار رفت و در تاریخ فوتبال كشورمان دیگر هیچوقت صاحب موقعیت و عنوان نشد.

منبع : سایت فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران