لطفا از روس‌ها یاد بگیرید!

روسیه قدرت بلامنازع کشتی دنیاست، حرفی در این مساله نیست و در حقیقت روس‌ها این سزاواری و شایستگی را دارند که هر بار در عرصه رقابت‌های جهانی و المپیک بیشترین مدال‌ها را درو کنند.
اما حتما با این مساله هم موافقید که ایران، ترکیه، بلغارستان و حتی ژاپن، قدرت‌های سنتی این رشته را در کنار روس‌ها تشکیل می‌دهند. سوال اینجاست؛ چرا روس‌ها به عنوان یکی از کشورهای صاحب کشتی همیشه ثابت‌قدم و پیروز در عرصه رقابت‌های مختلف حاضر می‌شوند و در طرف مقابل، ایران با این پیشینه خوب و مهد کشتی بودن، همیشه افتان و لرزان در عرصه رقابت‌ها حاضر شده و نتوانسته است متناسب با این جایگاه در جهان کشتی، مانور قدرت دهد.
اوج ناکامی کشتی ایران هم در المپیک ۲۰۰۸ پکن رقم خورد تا در شرایطی که اساسا باید نتیجه تمام سرمایه‌گذاری‌ها و برنامه‌‌ریزی‌های خود را در این میدان بزرگ شاهد می‌بودیم، کشتی، شکستی بزرگ را متحمل شود و منهای یک برنز سیدمراد محمدی، دستش از مدال‌های توزیع شده کوتاه باشد.
اما براستی چرا روس‌ها موفق می‌شوند و ما با این همه پشتوانه و استعدادهای ناب در کشتی، همیشه در جا می‌زنیم و سقف آرزوهایمان کوتاه است؟ یعنی همیشه به حداقل‌ها بسنده می‌کنیم و از این که آسانسوری نیز در جدول تیم‌های برتر بالا و پایین شویم، خم به ابرو نمی‌آوریم.
بی‌شک نیاز به گفتن نیست که روس‌ها اگر موفق می‌‌شوند و در همه وزن‌ها مدعی‌اند، این توفیق بزرگ را مرهون داشتن تشکیلاتی قوی هستند که هر کس در جای خود، ایفای نقش می‌کند و براساس برنامه‌ریزی‌های محوری صورت گرفته، به جلو قدم برمی‌دارد. بدیهی است؛ در چنین شرایطی روس‌ها هیچ موقع ناز هیچ قهرمانی ولو با کلکسیونی از مدال‌های جهانی و المپیک را هم نمی‌کشند تا دیگ پرجوشش کشتی‌گیر روسیه همواره قهرمانان ممتازی را تحویل تیم‌های ملی دهد.
برای همین هم کشتی‌گیر ‌نخبه‌ و اعجوبه‌ای چون حاجی مراد گاتسالف به صرف باخت در مسابقه‌های انتخابی به شیروان مراداف جوان وجویای نام، حضور در المپیک ۲۰۰۸ پکن را از دست می‌دهد تا همین کشتی‌گیر با پر کردن جای خالی وی در ترکیب تیم ملی کشورش، مدال طلا را در اولین حضور رسمی‌اش در میدان رقابت‌ها، صید کند.
در روسیه هر کشتی‌گیر پرآوازه‌ای که از دنیای قهرمانی خداحافظی می‌کند، به ترکیب کادر فنی تیم ملی کشورش اضافه می‌شود تا تجارب ارزشمند خود را در اختیار جوانانی قرار دهد که شور و اشتیاقی بالا جهت دستیابی به افتخارات تازه برای کشتی کشورشان دارند.
این چنین است که با حضور مربیانی همه فن حریف که مدارج عالیه کشتی را پشت سرگذاشته و به دنیای پررمز و راز مربیگری وارد شده‌اند، کشتی گیران روس ره چند ساله را طی چند ماه می‌روند تا پشتوانه‌هایی ناب و بکر همواره پشت خط ترافیکی قهرمانان روسیه، مترصد فرصتی برای عرض اندام باشند.
این چنین است که روس‌ها به هیچ‌وجه کشتی‌گیران و ستارگان نخبه خود را لای پر قو نمی‌خوابانند و آنان نیز نیک واقف‌اند که برای حضور در ترکیب تیم‌ ملی کشورشان باید از گذرگاه رقابت‌های انتخابی بگذرند حتی در چنین شرایطی هیچ فرقی بین بوایسار سایتی‌اف معروف و دارنده ۸ مدال طلای جهانی و المپیک نیست تا او با حضور در رقابت‌های انتخابی که به واسطه حضور قهرمانان ریز و درشت، کم از مسابقه‌های جهانی نداشت و گذر از سد حریفی قدر و اسمی به نام ماخاچ مرتضی علی‌اف صاحب پیراهن تیم ملی کشورش در بازی‌های المپیک ۲۰۰۸ پکن شود و نهمین مدال طلایش را با قدرت کسب کند.
اما در کشتی ایران، همه چیز پنداری برعکس است، یعنی نه برنامه‌ریزی ما درست است و نه از قهرمانان بزرگ خود به بهترین شکل بهره‌ می‌گیریم. تصور کنید؛ کشتی مازندران به تنهایی می‌تواند تیم ملی‌ ما را پوشش دهد، اما چون برنامه‌ریزی کلان و بلند مدتی برای حضور در مسابقات مختلف نداریم، باری به هر جهت گام به میدان می‌گذاریم تا در آخر نیز شکست را به اظهارنظری مضحک و خنده‌دار ربط دهیم که چون بی‌پشتوانه هستیم، بهتر از این نمی‌توان نتیجه گرفت و صحبت‌هایی از این دست که باعث تاسف است.
در کشتی ایران بیش از ۲۰ سال است که به نام‌هایی تکراری در راس تیم‌های ملی عادت کرده‌ایم و معیارمان برای مربیگری در سطح ملی مشخص نیست. به عبارتی، هدایت تیم ملی را طی این همه سال، بین چند نفر خاص دست به دست کرده‌ایم تا آنان نیز هر بار توپ را به زمین دیگری انداخته و از خویش سلب مسوولیت کنند.
براستی باید پرسید که امروز چرا باید قهرمانانی بزرگ و برجسته‌ای چون رسول و امیر خادم، علیرضا دبیر، علیرضا حیدری، محمد طلایی، غلامرضا محمدی و ... از هدایت تیم‌های ملی محروم باشند و دیگرانی که کارنامه‌شان چنگی به دل نمی‌زند، باید همه کاره باشند؟
آنچه مسلم است؛ اگر به دنبال احیای کشتی ایران و مجد و عظمت دوباره آن در دنیای کشتی هستیم، باید راه را برای حضور اهل فن و ممتازان این رشته در همه سطوح باز کنیم تا کشتی ایران که می‌تواند همیشه بزرگ باشد، روی اهمال و غفلت یک عده، به فترت و ناخوشی دچار نشود.

حجت‌الله اکبرآبادی‌

منبع : روزنامه جام‌جم