نوآوری و شکوفایی

اعلام سال ۸۷ به عنوان سال «نوآوری و شکوفایی» از سوی مقام معظم رهبری نوید بخش توسعه هرچه بیشتر کشور در عرصه های گوناگون است و اگر نوآوری و شکوفایی به عنوان استراتژی نظام، تبدیل به فرهنگ شود، یقینا تاثیرگذار خواهد بود. در این راه بسیاری از مدیران کشوری باید در شیوه های سنتی خود در اداره امور تجدید نظر و ادبیات رایج در نظام برنامه ریزی و مدیریت و فضای افکار عمومی را دگرگون کرده و سعی کنند از روش های جدید و نو در حوزه های خود استفاده کنند و این برنامه ریزی باید به گونه ای باشد که علاوه بر افزایش کارآیی و بهره وری دستگاه های اجرایی، زمینه حرکت کشور به سوی شکوفایی و نوآوری را فراهم کند.
نوآوری و شکوفایی برای سال جدید، توأم با تعیین شفاف دو هدف راهبردی نظام در دهه چهارم؛ یعنی میل به پیشرفت و عدالت، مستلزم تحول در روش ها و الگو های برنامه ریزی، مدیریت و نظام اجرایی است. اتخاذ سیاست های مناسب و کارآمد در چرخه توسعه اجتماعی اقتصادی و اجتماعی فرهنگی کشور می تواند رشد و توسعه کشور را شتاب بخشد. همچنین برای رسیدن به توسعه می بایست اهداف توسعه متناسب با شرایط فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی جامعه، به گونه ای که این اهداف با کوشش مناسب و عزم ملی قابل حصول باشد و بتواند در مسیر رفاه، عدالت و عزت عمومی جامعه مسیر تکاملی خود را طی کند و غرور ملی را در افراد جامعه تقویت نماید.
نوآوری در فقرزدایی، ایجاد رفاه عمومی، رسیدن به عدالت اجتماعی، استقلال اقتصادی، ارتقاء کمی و کیفی فرهنگ عمومی جامعه و اصلاح ساختارها و ایجاد تعادل در بخش های اقتصادی از مواردی است که چنانچه بتوان با تلاش و کوشش و نوآوری بستر آن را فراهم کرد برای کشور و جامعه مفید است. نوآوری و شکوفایی نیاز علمی فرهنگی و اجتماعی جامعه بشمار می رود. تغییر نگرش بعنوان عامل نخستین نوآوری قلمداد می گردد و اگر بخواهیم نوآوری داشته باشیم باید نگرش های خود را در ساختارهای متفاوت مورد بررسی مجدد قرار دهیم. همچنین داشتن جسارت بعنوان عامل دیگر در نوآوری و شکوفایی فرد محسوب می شود. جسارت، افراد را به ابداع و ابتکار وا می دارد. برای رسیدن به نوآوری و شکوفایی باید به نگرش های نو و جدید میدان دادو فضای جامعه و کشور را برای بروز و ظهور آن مهیا کرد.
نوآوری و شکوفایی بعنوان دو عامل مهم در تحول و پیشرفت ملت ها محسوب می شود. پیشرفت های علمی در عرصه های گوناگون می تواند سبب توسعه کشور گردد. خلاقیت و نوآوری می تواند زمینه دستیابی به اهداف سند چشم انداز ۲۰ ساله نظام جمهوری اسلامی را فراهم کند و به افق های تعیین شده در این سند رسید. دست یابی به هدف های بلند، برتر بودن، برتر ماندن و حتی ادامه حیات دادن برای یک ملت در سایه نوآوری صورت می پذیرد. اساسا یکی از نشانه های پیشرفت نوآوری است. یکی از نمونه های نوآوری انقلاب اسلامی، نوع حکومت یعنی جمهوری اسلامی و مردم سالاری دینی است. یکی دیگر از نوآوری های نظام ما اینست که می خواهیم عدالت را با توسعه و پیشرفت در کنار هم داشته باشیم. بهره مندی و رشد اقتصادی را همراه با رشد فرهنگ و عبودیت در محضر خدای یگانه می خواهیم. این یک نوآوری است در تعریف هدف، جایگاه و آرمان. حال باید برای رسیدن به این هدف راه ها و روش های نو طراحی کرد. با نسخه های غربی نمی توان به این مهم رسید. استقلال یک ملت و کشور با نوآوری تضمین و حفظ می شود و با نوآوری می توان کشور را از وابستگی نجات داد. باید توجه داشت که نوآوری از نیاز سرچشمه می گیرد. زمانی که نیازهای فراوانی وجود داشته باشد باید به آن ها پاسخ گفته شود و دست به نوآوری زد. با راه های عادی و همیشگی نمی توان به خیل عظیمی از نیازها پاسخ داد. حرف زدن از نوآوری به خاطر خیل عظیم نیاز ها در سطح کشور و خارج کشور است که جمهوری اسلامی ضامن پاسخ به آن ها است و این ضمانت خود خواسته است و اجباری نیست و این مسئله هم از ویژگی های انقلاب اسلامی و مردم و مسئولین غیور، آزاده، انسان دوست، عدالت طلب، اصلاح گرا و مؤمن ایران است. یک ملت زمانی می تواند به نوآوری و ابتکار دست بزند که روحیه اعتماد به نفس داشته باشد. توانایی های خود را بشناسد و به آن ها باور و اعتماد داشته باشد. باید روحیه اعتماد به نفس ملی در کشور بالا برود تا زمینه نوآوری ایجاد شود باید ازبن جان به «ما می توانیم» اعتقاد داشته باشد.
یکی از دلایلی که در رژیم گذشته مردم روحیه نوآوری نداشتند این بود که حکومت مردم را ذلیل کرده بود و حتی خود و کشور را ذلیل کرده بود؛ به توانایی های جوانان اعتمادی وجود نداشت و اصلا اعتماد به نفس ملی معنایی نداشت. انقلاب اسلامی با اتکال به خدا و نیروی مردمی به مردم عزت بخشید؛ روحیه اتکال به نیروهای خود را در بین مردم افزایش داد و اعتماد به نفس را تقویت کرد و هر روز با دستآوردها و پیشرفت های خود توانست این روحیه را بین مردم گسترش دهد. باید شجاعت داشت و از نوآوری و قدم گذاشتن در میدان های جدید و بزرگ نهراسید. باید نگاهی تردیدآمیز به دستاوردها، روش ها و یافته های بیگانه داشت و با شجاعت به عرصه های جدید در علم و فناوری پا گذاشت. برای پیشرفت علمی باید جرأت علمی و جرأت نوآوری داشت. بخش هایی در کشور می توانند به عنوان قلب تپنده نوآوری باشند. حوزه و دانشگاه به دلیل ویژگی های خود باید پیشگامان این حرکت و از لحاظ کیفیت و کمیت نیز بیشترین نوآوری را داشته باشند. محیط دانشگاه به طور طبیعی، محیط شادابی، نوگرایی، نوآوری و نوزایی است و حوزه نیز اصالتش در نوآوری است؛ بدین صورت که کسب علوم مربوط به فهم و تبلیغ دین و نوآوری در مباحث دینی و نوآوری در فهم مسائل روز و حادث شونده در زندگی یعنی حوزه.
لذا این دو نهاد از ضروری ترین نهادهایی هستند که باید در آنها نوآوری و نوسازی صورت پذیرد. دو نهاد حوزه و دانشگاه هر یک بیشترین نقش را در ایجاد، حمایت و گسترش فضای نوآوری در کشور دارند و هر یک نیز باید به عنوان پیشگام و از اولویت های نظام برای نوآوری در این عرصه باشند.
دانشگاه با نوآوری خود فضای علمی کشور را چه در علوم انسانی چه در علوم فنی پیش می برد و راه را برای پیشرفت کشور فراهم می کند و حوزه نیز با نوآوری می تواند دین خدا را در بین مردم مورد توجه و رغبت قرار دهد. امید است جمهوری اسلامی با اتکاء به خداوند تبارک و تعالی به قله های رفیع نوآوری و شکوفایی دست یابد.

اعظم حبیبی

منبع : روزنامه کیهان