او با توست!

آدما، بعضی جاها، بعضی وقتا، تصمیمات اشتباهی می‌گیرن ولی او چیزی که مهمه، اینه که اون‌قدر جسارت و شهامت داشته باشی که اشتباهات‌تو بپذیری، قبول کنی که راه رو اشتباه رفتی و از اشتباهاتت درس بگیری. شاید درس‌هائی که از این خطاها می‌گیری، مقدمه‌ای باشه برای پیدا کردن راه روشن. مطمئن باش اگه به این ایمان داشته باشی که می‌تونی راه درست رو تشخیص بدی، اون‌وقته که حتماً همین‌طور می‌شه. اون‌وقته که همه مسیرهای انحرافی از سر راهت کنار می‌رن و تو با تمام وجود حس می‌کنی که باید در کدوم راه قدم برداری.
باید ایمان داشته باشی که یک نفر هست که در تمام مسیر در کنار توست، مراقبته، هواتو داره و منتظره ببینه که تو چه راهی رو انتخاب می‌کنی. آخه او به تو عقل، منطق و احساس رو هدیه کرده و تو رو موجودی مختار آفریده تا بتونی با کمک این هدیه‌های آسمونی، تصمیم درستی رو بگیری، راه رو از چاه تمیز بدی و محکم و استوار قدم برداری.
نترس، اگه با وجود همه این‌ها، بازم راه رو اشتباه رفتی، اصلاً نترس، خودتو نباز، جرأت داشته باش، ببین چی باعث شده که به خطا بری، درسی رو که قرار بوده کائنات با این اشتباه به تو یاد بده، بیاموز.
کائنات پر از نشونه‌س، نشونه‌هائی که هر کدوم، کلی پیام برای تو دارن و وظیف تو، دریافت این پیام‌هاست. بعضی از این نشونه‌ها، یک تلنگره، بعضی‌ها یک هشداره و بعضی‌ها نویددهنده امید. بدون که یک کاری هست که جز تو، کسی نمی‌تونه او کار رو انجام بده و یک جائی هست که جز تو کسی نمی‌تونه اون رو پر کنه.
به یاد داشته باش که یک نفر هست که لحظه به لحظه همراهته، حتی وقتی که اشتباه می‌کنی. می‌پرسی چرا از اول تو رو در مسیر درست قرار نداده‌!؟ حواست کجاست!؟ اون همه راه‌ها رو به تو نشون داده و بهت گفته، قدم برداشتن در کدوم راه به نفع توست. این تو هستی که باید به مدد هدیه‌هائی که خدا در وجودت به ودیعه گذاشته، راه درست رو تشخیص بدی. با یک اشتباه، دست و دلت نلرزه، گاهی لازمه که اشتباه کنی تا خیلی چیزا رو یاد بگیری اما این نباید برات یک عادت بشه. اگه مدام اشتباهاتت رو تکرار کنی، اون‌وقته که باید بترسی. باید تا اون‌جائی که می‌تونی، سعی کنی قدم‌هاتو درست و محکم برداری حالا اگه با وجود تمام تلاشت، اون‌طور که باید بشه، نشد، یهو خالی نشو، به خودت مسلط باش، حضور همراهتو در کنارت احساس کن، همون کسی که همیشه با توست و این توئی که گاهی حضورش رو در کنارت و گرمی دستاش رو فراموش می‌کنی. او تو رو دوست داره، بیشتر از اون چیزی که فکر کنی، وقتشه که بهش نشون بدی که لایق این دوست داشتنی. بهش ایمان داشته باش و با توکل به او قدم بردار. اون‌وقته که ناخودآگاه به اون جائی می‌ری که باید بری. مطمئن باش که پشیمون نمی‌شی، آخه به کسی اعتماد کردی که اگه راه رو اشتباه بری، تو رو متوجه می‌کنه و اگه در راه درست قدم برداری و تصمیم درست رو گرفته باشی، به مهربونی ازت حمایت می‌کنه. اون تو رو دوست داره بیشتر از اون چیزی که فکرش رو بکنی، پس بهش اعتماد کن، نترس و برو جلو، او هواتو داره و فرموده: آن‌چه خود تصمیم گرفتی، با توکل بر خدا انجام بده، چراکه خداوند کسانی را که بر او اعتماد کنند، دوست می‌دارد.
وقتی به اون اعتماد کنی، جائی برای ترس باقی نمی‌مونه، چون وجودت از اعتماد به اون لبریزه، از اعتماد به یک منبع نور لایتناهی. در این وجود نورانی، تاریکی راهی نداره. آروم باش، چشم‌هاتو ببند و ببین چه نشونه‌هائی در زندگی‌ات بوده و هست و که تو راحت از کنارش گذشتی. بهش اعتماد کن و تصمیمت رو عملی کن، می‌بینی که همه چیز روبه‌راه می‌شه.

خدیجه نجفی

منبع : مجله موفقیت