”رطب‌خورده“ منع رطب، چون کند؟

در سال‌های گذشته، بعضی برخوردها با اصحاب خبر و رسانه، نشان می‌داد که بسیاری از مسئولان شناخت دقیقی از شرایط فعلی ندارند و در این باور هستند که با حذف یا محدودیت برخی از رسانه‌ها، اخباری که به‌ زعم آنان نامطلوب است در جامعه منتشر نمی‌شود.
خوشبختانه تغییر رفتار با رسانه‌ها در یکی دو سال اخیر، ثابت می‌کند که آن گروه از مسئولان، به اصلاح دیدگاه خود پرداخته‌اند که باید به خاطر این تغییر، به آنان تبریک گفت.
اما از آغاز فعالیت دولت نهم، به نظر می‌ِسد تفکر نامناسب دیگری در این عرصه حاکم شده و برای نهادینه کردن این تفکر نیز تلاش می‌شود این تفکر، انتظار مثبت دیدن همه فعالیت‌های دولت می‌باشد. البته هیچ‌کس رسماً این سخن را نمی‌گوید اما تفسیر بسیار عادی از برخی سخنان و موضعگیری‌های رسمی، معنائی جز این مطالبه ندارد.
دروغ دانستن واقعیت ”گرانی“ و متهم ساختن یکپارچه رسانه‌ها - ملی و غیرملی - به ”دامن زدن به جو کاذب گرانی“ نمونه‌ای بسیار واضح و ملموس برای اکثریت مردم ایران بود که بیش زا هر چیز، تحلیل غیرواقعی برخی مسئولان از جایگاه ”رسانه“ را در معرض قضاوت عمومی قرار می‌داد به‌عبارت دیگر عده‌ای دچار این باور غیرعلمی بودند که رسانه‌ها قادر هستند در یک تبانی آشکار، واقعیتی را که لحظه به لحظه در برابر چشمان آحاد مردم قرار دارد وارونه جلوه دهند و ضعفی را به دولت منتسب کنند که به هیچ وجه وجود خارجی ندارد.
پس از آن نیز مسئولان اجرائی، بارها به گلایه از مطبوعات پرداختند که ”چرا موفقیت‌های فراوان دولت را منعکس نمی‌کند؟“ البته هیچ‌یک از گلایه‌کنندگان نیز نمی‌گویند که مگر اکثر مطبوعات چیزی جز سخنان شخصیت‌های شناخته شده و مسئولان رسمی کشور را منعکس می‌کنند؟ آیا می‌توان از مطبوعات انتظار داشت که حتی گزارش‌های آماری قوه قضائیه و مجلس را نادیده بگیرند و تنها از آمارهائی حمایت کند که دولت مدعی آنها است؟
مثلاً وقتی رئیس قوه قضائیه نسبت به برخی سخنان و اقدامات اعتراض می‌کند که به گفته او ”باعث فرار سرمایه‌ها می‌شود و لذا باید آن را بدترین مفسده اقتصادی دانست“ آیا باید مطبوعات به این سخنان بی‌اعتنائی کنند؟
آیا می‌توان اظهارات ده‌ها نماینده مجلس - به‌خصوص رؤسای کمیسیون‌های مربوطه در مجلس - در مورد نحوه محاسبه قیمت نفت در بودجه و میزان وابستگی بودجه به نفت را نادیده گرفت تا دولت از سیاه‌نمائی مطبوعات غمگین نشود؟!
برخی اظهارنظرهای مقامات عالی‌رتبه اجرائی در مورد تحولات بین‌المللی و نیز سیاستگذاری‌های مرتبط یا ارتباطات خارجی کشور، تاکنون انتقاداتی در مجلس برانگیخته است که واضح‌ترین آنها مرتبط با موضوع هولوکاست بود. یا مثلاً انعکاس این اظهارنظر، نادیده گرفتن حق دولت است و ”حق گانه“ برای مسئولان، باقی می‌گذارد؟
بخش قابل توجهی از گزارشات اقتصادی که تاکنون توسط رئیس‌جمهور ارائه شده و حاوی ادعاهائی در مورد موفقیت‌های بی‌نظیر دولت است، در تضاد با ادعاهائی است که توسط تعداد دیگری از نهادهای رسمی کشور عرضه شده است از سوی دیگر ارائه این گزارشات معمولاً در حضور یک یا دو خبرنگار از صداوسیما و یا حتی بدون حضور خبرنگار انجام می‌شود و لذا مطبوعات، چاره‌ای جز تبدیل سؤالات خود به تیتر ندارند.
در واقع این اقدام مطبوعات، واکنشی در برابر گزارش‌های یک طرفه و عدم پاسخگوئی رسمی مسئولان به سؤالاتی است که هر روز صدها هزار بار بر زبان مردم عادی، کارشناسان و نمایندگان مجلس جاری می‌شود.
شاید مسئولان اجرائی که دیدگاه‌های خود را به حقیقت نزدیک می‌بینند و ادعاهائی در مورد انفعال، کوتاهی، قصور، تقصیر و آلودگی مدیران گذشته مطرح می‌کنند حق داشته باشند روش‌های انتقادی رسانه‌ها را نپسندند. البته آنها برای حل مشکل، راه ساده‌ای در پیش رو دارند: ”ارائه گزارش‌های اقتصادی در حضور خبرنگاران رسانه‌های مختلف و ایجاد فرصت به چالش کشیدن آمارها و آماردهندگان“
اما آنچه موجب تعجب گردید، اظهارات رئیس مجلس و توصیف او از وضعیت فعلی رسانه‌ها است که روز پنجشنبه هفته گذشته در مراسم گرامیداشت روز جهانی ارتباطات و روابط عمومی بیان شد. انتقاد حداد عادل از رسانه‌ها این بود که ”رسانه‌ها، همه چیز را در جهت برنامه‌های خاصی منعکس می‌کنند، یعنی اطلاع‌رسانی نمی‌کنند بلکه اطلاع‌رسانی را به محفلی برای تضعیف رقیب و تقویت خودشان تبدیل می‌کنند و در جهت مصالح خودشان به خبر جهت می‌دهند و اطلاع‌رسانی در آن کم می‌شود“.
اینکه این اظهارات تا چه حد درست است، موضوعی است که مدعی باید آن را ثابت کند، اما اگر آقای حداد عادل به چند سؤال پاسخ دهد و برخی ابهامات را برطرف کند، سخنان او دلنشین‌تر و قابل قبول‌تر خواهد بود.
۱) آیا واگذاری نقش احزاب به رسانه‌ها موضوعی جدید است و در بعضی انتخابات قبلی، برخی رسانه‌های غیرخصوصی به‌صورت کامل در خدمت تعدادی از جریان‌های سیاسی نبوده‌اند؟ آیا سخنگوی جریان‌های سیاسی توسط رسانه‌ها، تنها هنگامی مذموم است که این سخنگوئی در خدمت جریان رقیب باشد؟ در ضمن اگر این کار قبیح است، قبح کدام کار بیشتر است. تبدیل رسانه‌های خصوصی که هیچ وابستگی حکومتی ندارند به سخنگوی احزاب با بهره‌گیری از رسانه‌های وابسته به حکومت برای این‌کار؟ آیا آقای حداد عادل این روزها برخی روزنامه‌های وابسته بیت‌‌المال را مطالعه می‌کند و حمایت مستقیم و بی‌پرده آنها از یک جریان سیاسی در برابر جریان دیگر را مشاهده می‌کنند؟
۲) ای کاش آقای حداد عادل، نظر همکاران خود را نیز در این مورد جویا می‌شدند زیرا بسیاری از مواردی که موجب انتقاد آقای حداد عادل و یا دولتمردان نهم شده است چیزی نیست جز انعکاس اظهارات نمایندگان مجلس به‌ویژه نمایندگان اصولگرای مجلس!
۳) اگر قرار باشد به خاطر تعلق خاطر به یک جریان و تنظیم اخبار خود براساس منافع حزبی و جناحی، رسانه‌های خصوصی را محکوم کنیم، تکلیف کسانی که نهادهای حکومتی را در همین وادی قرار داده‌اند چیست؟ راستی توصیه به عدم استیضاح یک وزیر به خاطر ”جلوگیری از فرو ریختن دیوار اصولگرائی در انتخابات مجالس هشتم“ مدار را در برابر برخی تصمیمات هزینه‌ساز دولت همسو، توصیه روزنامه وابسته به بیت‌المال به عدم افشاء اشکالات درونی اصولگرایان برای جلوگیری از سوءاستفاده اصلاح‌طلبان و ... معنائی جز قربانی کردن اطلاع‌رسانی برای تضعیف رقیب و تقویت خود دارد؟
برای آنکه آقای حداد عادل بهتر بتوانند قضاوت کنند که چه کسانی ”اطلاع‌رسانی نمی‌کنند بلکه اطلاع‌رسانی را به محفلی برای تضعیف رقیب و تقویت خودشان تبدیل می‌کنند و در جهت مصالح خودشان به خبر جهت می‌دهند“ اظهارات یک نماینده اصولگرا که در قالب نطق پیش از دستور در تاریخ ۲۹/۶/۸۳ بیان شد را نقل می‌کنیم:
”صادقانه بگویم که ما چهار ماه زمان طلائی را از دست دادیم و دل‌های امیدوار را از خودمان مأیوس کردیم، استدلال آقایان و بزرگواران از مجلس این بوده و هست که موضوع مهم انتخابات ریاست جمهوری را در پیش داریم و باید مدارا کنیم تا در آن صحنه، نتیجه مطلوب حاصل شود!“
وقتی‌که دغدغه نمایندگان و کارشناسان جدی گرفته نمی‌شود، استیضاح قربانی می‌شود تا به زعم یک نماینده، اصولگرایان مجلس هشتم را هم در اختیار داشته باشند و در پیش بردن یک انتخابات، به بهانه‌ای برای مدار در برابر ضعف‌ها تبدیل می‌شود، آیا رسانه‌ها حق ندارند دغدغه‌های خود را در تحلیل‌ها و خبرها دخالت دهند؟ آیا اتهام‌افکنی و یا انتقادهای غلاظ و شداد از رسانه‌ها به خاطر انجام همان چیزی که توسط برخی سیاستمداران برجسته انجام می‌شود، ”منع رطب“ توسط ”رطب‌خوردگان“ نیست؟

منبع : روزنامه آفتاب یزد