آرامش، صفا و صداقت ارمغان نماز در خانواده

نماز پشتوانه و آرام بخش روان انسان است. اگر در محیط خانواده فرهنگ نماز گسترش و ژرفا بیابد، اگر ترنم نماز، فضای خانواده را معطر و متبرک سازد. اگر کودکان و فرزندان، پدر و مادر را مقید و معتقد به نماز ببینند، بی هیچ تردید آنان نیز الگوی خویش را از خانواده خواهند گرفت و انس و الفت با نماز خواهند یافت که ره آورد آن پرهیز از منکر و ناهنجاری ها و گریز از آلودگی و همسایگی با پاکی و تهذیب و صفا و صداقت است. خواندن نماز به طور مداوم و محافظت بر آن، آرامش روانی پدید می آورد و دل مومن را امنیت می بخشد.
نماز شستشوگر روان از گناه است و قلبی که در آن تاریکی گناه نباشد از آرامش و اطمینان و صفا لبریز می شود چنان که پیامبر فرموده: «انسانی که نمازهای پنجگانه را به جای می آورد، مانند آن است که در روز پنج بار شنا کرده و از آلودگی ها به درآمده است». پس نماز مانع ابتلا به آلودگی و گناه است و چون خواندن نماز بیشتر در خانه انجام می شود اگر یکایک اعضای خانواده نمازگزار باشند، همگی با هم آرامش روانی را در خانه به ارمغان می آورند و درپناه آن با موفقیت زندگی می کنند.
نمازخواندن موجبات افزایش اعتماد به نفس را فراهم می آورد؛ زیرا وقتی آدمی با خدا سخن می گوید و از او استعانت می جوید توان بیشتری را در خود احساس می کند که ناشی از اتکای به خدای تعالی است و باعث افزایش موفقیت های او در زندگی می شود. زیرا نماز نقش مدد رسانی دارد. چنان که قرآن می فرماید: از نماز و روزه کمک بجویید. انسان برخوردار از امدادهای ناشی از اقامه نماز، فردی موفق تر است و موفقیت های روزافزون، اعتماد به نفس و آرامش آن را درپی دارد.
درمحیط خانواده ای که اعضای آن نماز را برپا می دارند، فضای آرامی حاکم است. پیر و جوان و کودک و خردسال همه از احترام و عزت نفس بهره گرفته اند و انسان برخوردار از کمال که هنگام سجده بر سر آستان معبود می ساید و پیشانی خود را به رسم تواضع و بندگی برخاک می گذارد درهمه جا و از جمله محیط خانواده نیز متواضع است و احترام دیگران را پاس می دارد.
پس در خانه ای که همه در برابر معبود متواضع اند و حرمت یکدیگر را نمی شکنند همه از عزت نفس و آرامش روانی برخوردارند و جلوه های عشق را به نمایش می گذارند.
در خانه ای که تشکر و سپاسگزاری از یکدیگر وجود داشته باشد دلسردی ها و ناپایداری ها در آن جایی ندارد و این ابراز عشق و علاقه و سپاس و تشکر احساس تعلق به جمع خانواده را پدید می آورد. ابراز محبت یکی از نیازهای اساسی روانی است که با تامین آن تعادل و بهداشت روانی فرد تحقق می یابد. وجود دل های پرمحبت و با صفا کانون خانواده را گرم و روابط عاطفی را در آن مستحکم می کند و آدمی در برخورد با افراد صمیمی و مهربان کمتر احساس آزردگی و سرخوردگی می کند و خود را در محیطی آرام سرشار از روابط گرم می یابد زیرا عبادت و نماز به زندگی او معنا و جهت داده و آرامش بخشیده است. درخانه ای که فضایی معنوی حکم فرما باشد زن و شوهر و فرزندان با رضایت و صمیمیت همدیگر را در راه اقامه نماز تشویق و کمک می کنند و همه نمازگزار هستند همگی از افسردگی به دور می مانند زیرا خواسته ها و نیازها و رازها را با معبود خود بازگو می کنند و کسی که پیوسته با خدای خویش راز و نیاز کند و غم دل بازگو کند هرگز مبتلا به افسردگی نمی شود.
باید باور کنیم که غذای روحی بچه ها و اکسیژن جان آنان و خوشبختی و آخرتشان به رابطه آنها با آفریدگار مهربان بستگی دارد، پس با دلسوزی و صبر به دنبال راه های جدید، بیان های جذاب، ابتکار درطرح مسئله و شیوه های مناسب دعوت به نماز باشیم و این هنری است که خانواده و مدرسه و جامعه باید متناسب با نیازمندی های سنی افراد فرهنگ سازی کند؛ زیرا نیایش نیاز درونی انسان است و باید متناسب با رغبت های فراگیران جستجو کرده و براساس آن اقدام کند در چنین صورتی نماز نماد باشکوه نیایش و فرهنگ غالب تمامی جوانان، مردان و زنان و خانواده های ما خواهدشد، فرهنگی که تمامی مردم داوطلبانه و از روی عشق و علاقه آن را برخواهندگزید و محیط خانواده ها از آرامش روانی و روحیه همراهی و همدلی و شادابی سرشار می شود.

شهلا مظلومی

منبع : روزنامه کیهان