اکسیر جوانی

ممكن است روزی آرزوی دیرینه بشر مبنی بر طول عمر زیاد و زندگی شاد جامه عمل به خود بپوشاند؟ تغذیه تا مرز گرسنگی عمر طولانی تری به بسیاری از موجودات می دهد. اما ممكن است بتوان راهی پیدا كرد تا به دور از تحمل گرسنگی به عمری طولانی دست پیدا كرد؟ كاهش میزان كالری دریافتی موجب افزایش طول عمر بسیاری از موجودات تا حدود ۵۰ درصد شده است. ممكن است یك پروتئین موسوم به SIR۲ عامل این افزایش عمر باشد. مخمرهایی كه به آنها كپی های اضافه از این پروتئین داده شده است صاحب عمر طولانی تری شده اند. پژوهشگران موسسه MIT نشان داده اند كه فعالیت SIR۲ وابستگی به مهیایی و در دسترس بودن مولكول هایی دارد كه NAD نامیده می شوند.
این مولكول ها در هنگام متابولیزه كردن غذا مورد استفاده قرار می گیرند. بنابراین به اعتقاد پژوهشگران، كم غذا خوردن باعث می شود كه NAD بیشتری برای این پروتئین به وجود آید. در تحقیق دیگری كه در رابطه با موروثی بودن عمر طولانی انجام شده است، موش هایی كه فاقد یك نسخه از ژن مهم سوخت وسازی بودند، معادل یك قرن عمر انسان، عمر كردند. این ژن پروتئینی به نام فاكتور رشد انسولین مانند (IGF-۱) را كدگذاری می كند. موش هایی كه با دستكاری ژنتیكی فاقد یك نسخه از این ژن بودند به طور متوسط ۲۶ درصد بیش از موش های عادی عمر كردند، بدون آنكه عوارض جانبی خاصی در آنها مشاهده شود. ظاهراً یكی از عوامل تعیین كننده عمر موش ها، استرس ناشی از اكسیداسیون است. این استرس یكی از عوامل فرآیند پیری و بیماری زایی است كه در آن مولكول هایی با الكترون های آزاد به سلول ها آسیب می رسانند. از این نتایج چنین برمی آید كه گیرنده فاكتور رشد انسولین مانند احتمالاً یكی از مهم ترین تنظیم كنندگان طول عمر پستانداران است. ژن های سوخت وسازی مشابهی كه با طول عمر مرتبط هستند در دیگر موجودات آزمایشگاهی به ویژه در كرم خاكی و مگس سركه نیز مشخص شده است در حالی كه در انسان توجه دانشمندان صرفاً متوجه چند ژن موجود در كروموزوم شماره چهار متمركز است. در بررسی های قبلی مشخص شده بود كه در بیش از ۳۰۰ آمریكایی و اروپایی ۹۱ تا ۱۰۹ساله كه سالم و فاقد اختلالات مرتبط با پیری از جمله بیماری های قلبی- عروقی، سكته مغزی، دیابت، سرطان و آلزایمر بودند، نشانه های مشتركی در كروموزوم شماره چهار آنها دیده می شود.


NewScientist.com

منبع : روزنامه شرق