فقط دعا می کنم! مثل همه مادرهای دنیا

حالا چهره‌اش آن قدر آشنا می‌زند که وقتی توی خیابان راه می‌رود یا هنگامی که پشت چراغ قرمز می‌ماند، آدمهایی باشند که او را تحویل بگیرند او حالا زندگی جدیدی را تجربه می‌کند، بیشتر توی چشم است چه توی زمین چه در خانه... در تیم ملی فوتسال هم مربیان بیشتر به او توجه می‌کنند چون او مصطفی نظری است. ستارة تیم ملی فوتسال در جام جهانی. او با این تیم به جمع ۸ تیم جهانی صعود کرد و در آستانة حضور در جمع ۴ تیم برتر مسابقات بود، اما تساوی ایتالیا چنین اجازه‌ای را به ملی‌پوشان نداد. با وجود این تیم فوتسال ایران پدیدة مسابقات جهانی لقب گرفت و بازیکنانی مثل وحید شمسایی و مصطفی نظری در جمع ۱۰ بازیکن برتر جهان قرار گرفتند. نظری گلر تیم ملی بود و وقتی با این تیم در برزیل درخشید به چهرة محبوب و معروفی تبدیل شد، طوری که هنوز استقبال گرم مردم در فرودگاه امام خمینی را باور ندارد و می‌گوید «اصلاً فکرش را نمی‌کردم»
▪ چرا فکرش را نمی‌کردی؟
ـ آخر تا دیروز هیچ کس ما را تحویل نمی‌گرفت و یکدفعه همه چیز برعکس شد.
▪ ولی اینجا همه مسابقه‌های تیم ملی فوتسال را دنبال می‌کردند و دیدند که تیم ملی چطور درخشید.
ـ البته در آنجا خبرها به ما می‌رسید. می‌دانستیم که بازی‌هایمان پخش مستقیم است ولی واقعاً فکر نمی‌کردیم که استقبال گرمی از ما بکنند. امیدوارم بتوانیم در مسابقات بعدی هم بدرخشیم.
▪ الان شرایط خودت نسبت به گذشته چقدر فرق کرده؟
ـ خیلی که نه ولی یک جورهایی فرق کرده. البته من هیچ‌وقت سعی نمی‌کنم به این چیزها فکر کنم؛ یعنی به این چیزها اهمیت نمی‌دهم.
▪ الان تعداد زنگ‌خورهایت بیشتر نشده؟
ـ چرا، اتفاقاً خیلی زیاد شده. بیشتر خبرنگارها زنگ می‌زنند و مصاحبه می‌کنند. دوست و آشنا هم زیاد زنگ می‌زنند. بیشتر تبریک می‌گویند و از این چیزها. البته من خیلی به این چیزها اهمیت نمی‌دهم چون نمی‌خواهم گذشته‌ام را فراموش کنم؛ اینکه تا دیروز چی بودم و حالا چی شدم.
▪ اولین کسی که تبریک گفت؟
ـ برادر کوچکم بود. بعد از مسابقه با ایتالیا زنگ زد. اول تبریک گفت و بعد که دید دارم گریه می‌کنم، دلداری‌ام داد. آخر حیف شد و ما نباید در آن ۵۰ ثانیه شکست می‌خوردیم. به خاطر آن بازی خیلی گریه کردم.
▪ واکنش خانواده نسبت به این اتفاق تلخ چه بود؟
ـ هیچی. با پدر و مادرم که صحبت می‌کردم، همه‌اش از من تعریف کردند. البته من بیشتر با برادر کوچکم دمخور هستم.
▪ خانم نظری، شما بازی‌ها را تماشا کردید؟
ـ بله مادر. همه بازی‌هایش را دیدم، خیلی هم حرص خوردم.
▪ چه کار می‌کردید؟
ـ هیچی، مثل همه مادرها فقط دعا می‌کردم و نماز حاجت می‌خواندم.
▪ بعد از آن ۵۰ ثانیه و شکست تیم ملی چه کار کردید؟ با پسرتان حرف زدید؟
ـ خیلی ناراحت شدم. بازی را همه دور هم می‌دیدیم. همه ناراحت شدیم. با مصطفی هم حرف زدم. خیلی ناراحت بود و گریه می‌کرد. گفتم مادر، هنوز تو جوانی و می‌توانی به آرزوی دلت برسی. برایش دعا کردم تا دوره بعد قهرمان شوند.
▪ ابوالفضل هم ورزشکار است؟
ـ نه، اما با هم خیلی جور هستیم؛ یک جورهایی مشوقم است. البته این را هم بگویم که در خانواده پرجمعیت ما فقط من ورزشکار هستم.
▪ مگر چند نفر هستید؟
ـ ما ۸ تا بچه‌ایم؛ ۵ تا خواهر و ۳ تا برادر هستیم. ۳ تا از خواهرهایم ازدواج کرده‌اند و همین طور برادر بزرگم. در حال حاضر من بچه بزرگ خانواده هستم.
▪ چرا دروازه‌بان شدی؟
ـ برای اینکه عاشق بودم؛ عاشق احمدرضا عابدزاده. از بچگی همیشه مسابقه‌هایش را تماشا می‌کردم. اصلاً به خاطر او رفتم و دروازه‌بان شدم.
▪ لقب «صخره مسابقات جام جهانی» را چه کسی به تو داد؟
ـ فکر می‌کنم سایت فیفا بعد از بازی با برزیل نوشت که تیم ایران با صخره‌اش جلوی حملات برزیلی‌ها را گرفت. البته نمی‌دانم چرا این لقب را به من دادند.
▪ یعنی خودت نمی‌دانی؟
ـ خب، لطف مردم است. من هم یک بازیکن بودم مثل بقیه بچه‌ها؛ فقط هم به موفقیت تیم فکر می‌کردم.
▪ فکر می‌کردی تیم فوتسال ایران این طور بدرخشد؟
ـ راستش را بخواهید نه ولی همه بچه‌ها هم قسم شده بودند که تیم ملی یکی از ۸ تیم برتر باشد ولی وقتی جلوتر رفتیم و بیشتر خودمان را باور کردیم، به فینال هم فکر می‌کردیم.
▪ تحصیلات؟
ـ دیپلم فنی هستم.
▪ نمی‌خواهی ادامه تحصیل بدهی؟
ـ اتفاقا می‌خواستم امسال این کار را بکنم و به دانشگاه بروم اما دغدغه تیم ملی این اجازه را از من گرفت.
با این حساب حالا حالاها نباید به این موضوع فکر کنی؛ به خصوص حالا که در تیم ملی فوتسال نمایش قابل قبولی داشته‌ای و مطمئنا جور دیگری به این ورزش فکر می‌کنی.
همین طور است. الان دیگر همه از من انتظار دارند که بهترین باشم. به نظرم باید تلاشم را بیشتر کنم تا بهترین باقی بمانم اما مطمئنا به ادامه تحصیل هم فکر می‌کنم. سعی می‌کنم طوری برنامه‌ریزی کنم که بتوانم درس هم بخوانم.
▪ فوتسال جذاب‌تر است یا فوتبال؟
ـ خب، به من که باشد می‌گویم فوتسال.
▪ حالا اگر بخواهی منصفانه نظر بدهی...
ـ باز هم می‌گویم فوتسال. البته نه اینکه چون خودم فوتسالیست هستم، این ورزش را انتخاب می‌کنم؛ به نظر من واقعیت هم همین است.
مثلاً شما بازی ما با برزیل را به یاد بیاورید. آنها ۴۰ دقیقه به دروازه ما شوت می‌زدند و ما مجبور بودیم دفاع کنیم. حساسیت به اوج خودش رسیده بود؛ در حالی که در فوتبال چنین اتفاقی نمی‌افتد چون در فوتبال با یک زمین بزرگ روبه‌رو هستیم و زمین فوتسال کوچک است و تیم‌ها خیلی زود به دروازه حریف می‌رسند.
فکر می‌کنی اگر فوتسالیست نبودی، در کدام رشته ورزشی فعالیت می‌کردی؟
دوومیدانی. این ورزش قدرت بدنی بالایی می‌خواهد و فکر می‌کنم من این انرژی را دارم. در تمرینات خیلی دوندگی می‌کنم و خیلی به خودم فشار می‌آورم. اتفاقاً بچه‌ها (همبازی‌ها) هم می‌گویند که می‌توانستم در دوومیدانی موفق شوم. خودم هم علاقه زیادی به این ورزش دارم و خوب می‌دانم که ورزشکاران این رشته چه سختی‌هایی می‌کشند. به هر حال، قسمت این بود که فوتسالیست شوم.
▪ در حال حاضر به غیر از فوتسال، ورزش دیگری هم انجام می‌دهی؟
ـ والیبال، بسکتبال و شنا. به هر حال، همه‌اش نمی‌شود که گلر فوتسال بود!
▪ به غیر از فوتسال، شغل دیگری هم داری؟
ـ نه، شغل دیگری ندارم و فوتسال برایم یک شغل است دیگر.
▪ راستی، اصلاً می‌شود به فوتسال به عنوان یک شغل نگاه کرد؟
ـ خدا را شکر، الان خیلی بهتر شده؛ قبلاً که اصلاً این رشته پول خوبی نداشت. تا همین چند وقت پیش هم فوتسال یک ورزش منزوی بود اما حالا وضعیت بهتر شده. به نظر من، حالا با توجه به موفقیت تیم ملی در جام جهانی برزیل هم می‌تواند بهتر از این باشد.
▪ با همه اینها، به نظر می‌رسد بعد از درخشش تیم فوتسال در این بازی‌ها، قیمت ملی پوشان هم بیشتر شده باشد...
ـ بله، قرارداد ملی پوشان هم چند سالی است که بهتر شده است.
▪ اهل کتاب خواندن هستی؟
ـ کتاب نه، خیلی کم. دلیلش را نمی‌دانم. باید یک فکری به حال خودم بکنم.
▪ اهل سینما چطور؟
ـ واقعیت این است که من از سینما رفتن بیزارم. هیچ وقت سعی نمی‌کنم برای دیدن فیلمی به سینما بروم. برای همین منتظر می‌مانم تا سی‌دی فیلم به بازار بیاید. آخرین فیلمی هم که در سینما دیده‌ام، به ۸ـ۷ سال پیش برمی‌گردد. فکر می‌کنم فیلم «طوطیا» بود.
▪ حالا که با تیم ملی به موفقیت بزرگی رسیده‌ای، هدف بعدی‌ات چیست؟
به قهرمانی جهان فکر می‌کنم. البته چند تا پیشنهاد از باشگاه‌های ایتالیا و پرتغال دارم. بدم نمی‌آید در باشگاه‌های اروپایی به فوتسال ادامه دهم. فکر می‌کنم پتانسیلش را هم دارم.
و حتماً بهترین دروازه‌بان دنیا؟
من در مسابقات جام جهانی برزیل، بعد از تیاگو
ـ دروازه‌بان برزیل ـ دومین دروازه‌بان جهان شدم ولی من به این عنوان راضی نیستم؛ می‌خواهم خودم به تنهایی برترین گلر دنیا شوم.
▪ خانم نظری، شما چه آرزویی برای پسرتان دارید؟
ـ آرزو دارم سلامت باشد و قهرمان جام جهانی شود

کمیل سهیلی

منبع : روزنامه اطلاعات