خدا سکوت کرده

(پابرهنه در بهشت) زندگی یحیی روحانی جوانی را به تصویر می‌کشد که قصد کرده در قرنطینه بیماران لاعلاج که درگیر مسائل روحی و جسمی هستند، خدمت کند.
این فیلم با این تم مرکزی و انتخاب گفتار متن از زبان یحیی روایتگر مختصات قصه می‌شود. از ویژگی‌های فیلم پرپلان بودن آن است. فیلمساز با توجه به پیشینه کار کوتاه و تجربی آرام و قرار را از دوربین گرفته است. در واقع این اپیدمی سینمای ایران که فیلمسازان اغلب دوربین را روی بازیگران می‌گذارند و بازیگر شروع به ادای دیالوگ می‌کند تا پلان بعد، در این اثر شکسته شده است.
یعنی در بسیاری از فصول فیلم و سکانس‌ها فیلمساز می‌توانست به راحتی با کاشتن دوربین و ادای دیالوگ توسط بازیگران قصه را روایت کند. اما او از کلیشه‌پردازی فاصله گرفته و با دقت در جزئیات اطراف سوژه‌ها و قصه هم ایجاد تعلیق می‌نماید و هم تنش، تضاد درونی و قاب‌های زیبایی شناسانه به این موقعیت‌ها می‌افزاید. در واقع فیلم با تصویربرداری از نمادهای نامتعارف مثل زاویه‌های انگل و شات‌های باز از این سو و نماهای نامتعارف مثل تصویربرداری از پله‌ها هنگامی که قرار است پاهای کاراکترها در قاب قرار گیرد، استفاده از فلو شدن و قرار گرفتن سوژه‌ها در حالت فوکوس، دقت در جزئیات مثل روشن شدن مهتابی، ریختن آب داخل لیوان، قرار دادن چای کیسه ای در آب جوش و... به حالات پرسوناژها و ایجاد فضای روانی به اثر کمک کند.
این دقت به جزئیات در تاریخ سینما همواره مورد اهمیت بوده است. از کارهای اورسن ولز مثل “همشهری کین” و هیچکاک مثل “طلسم شده” و سایر آثارش گرفته تا همین اواخر کارهای شاخصی چون “مرثیه ای برای یک رویا” این نوع پرداخت مثل نمادپردازی از کفش، قفل، خون و ... هر لحظه اهمیت ساختار محتوایی اثر را افزون می‌کند و این در کنار وجوه جزئی نگر متناسب به نظر می‌رسد.
از جمله مهمترین مولفه‌های زیبایی شناسانه برای این اثر وجود فیلمبردار توانای این سال‌ها، حمید خضوعی ابیانه، است. اصلا این اثر جدای از قصه اش فیلم فیلمبرداری است. خضوعی ابیانه با دقت در تلفیق رنگمایه‌ها، فوم‌های متناسب هر صحنه، نورپردازی دراماتیزه و اعوجاجات نوری چراغ‌های نفتی، چراغ قوه و نورهای ضعیف و تقویت شده دارد. در واقع این رویکرد وی نزدیکی به مضمون روان‌پریشانه قصه را تشدید کرده و این برای فیلمساز جوان یک قدم به جلو محسوب می‌شود.

منبع : روزنامه هدف