زورخانه

محل ورزش‌های پهلوانی ایران، معروف به ورزش باستان زورخانه‌های قدیمی ایران بناهائیهستند مسقف که به وسیلهٔ پنجره‌ای که در سقف بنا تعبیه شده است روشن می‌شوند.
اعضای زورخانه سلسله مراتبی دارند: نوچه، کسی است که در زورخانهٔ مخصوص نزد پهلوان معینی تعلیم می‌گیرد. نوچه پس از پیشرفت کافی به مرتبهٔ نوخاسته می‌رسد. میان‌دار داور و مربی زورخانه است و رهبر ورزشکاران در هنگام ورزش. مرشد یا کهنه سوار با ضرب گرفتن و خواندن اشعار مناسب حرکات ورزشی را تنظیم می‌کند. و نیز ادای احترام به واردان برحسب مراتب آنها، مثلاً با خوش آمد گفتن با زدن دست به ضرب یا به زنگ سردم از وظایف اوست.
برنامهٔ هر جلسه زورخانه شامل بر حرکات ورزشی متعدد است:
۱) سنگ گرفتن
۲) شنا رفتن
۳) میل گرفتن
۴) کباده کشیدن
۵) کشتی‌گیری
۶) پس از آن با دعا کردن میاندار برانبیا و اولیاء و بزرگان، طلب شفا برای بیماران جلسه ختم می‌شود.
بنیاد زورخانه براساس فتوت و جوانمردی است و با تصوف شیعی مرتبط می‌باشد و اصطلاحات بسیار مفصل آن مانند مرشد، پیشکسوت، تاج، فقر و غیره و همچنین آداب انضباط آن حاکی از همین معنی است. ورزشکار را باید به آن نظر باشد. بر او فرض است که در موقع ورود به گود خاک گود را به رسم ادب شاید به‌عنوان نماد قدم پوریای ولی بوسه زند.

منبع : مطالب ارسال شده