بازیگری همچون گیاه عشقه است

بازیگری را همچون گیاه عشقه می‌داند، دانه‌ای که رشد می‌کند و بر گردن گیاهان اطراف می‌پیچد و چنان می‌کند که گیاه پایه خشک بشود.
شاید به همین خاطر است که با ماندن در عالم بازیگری، امروز بیش از گذشته به توانایی و استعدادهایش پی برده است، آن‌قدر که با بازی فانتزی‌گونه‌اش در مجموعه تلویزیونی «مار و پله» به این نتیجه می‌رسد که بعد از چند دهه فعالیت، امروز بازی در آثار کمدی را بیشتر از نقش‌های جدی می‌پسندد. عبدالرضا اکبری در سریال «ماروپله» عهده‌دار یکی از نقش‌های اصلی داستان یعنی شاهرخ برزین است، شخصیتی که اهل بازی‌کردن و بازی‌دادن دیگران است. اکبری علی‌رغم چهره مثبت و جدی‌اش از پس این شخصیت که رفتارهایی بعضا غلط‌آمیز دارد، برآمده است.
در گفت‌وگوی پیش‌رو، عبدالرضا اکبری از جذابیت‌های این نقش می‌گوید و علاقه‌ای که به آثار کمدی در خود می بیند.
▪ کدام مشخصه مجموعه «مار و پله» شما را به انتخاب نقش شاهرخ ترغیب کرد؟
ـ چارچوب فانتزی آن.
▪ وقتی نقش شاهرخ برزین به شما پیشنهاد شد، برای قبول این نقش تردید نداشتید؟
ـ تردید نه، اما سوال چرا. اولین سوالم از کارگردان همین بود که چطور مرا برای ایفای این نقش انتخاب کرد؟ چون اولین بار بود که با آقای یوسفی برخورد می‌کردم و شناختی از قبل نداشتم. من در صحنه تئاتر بارها و بارها از این‌گونه نقش‌ها بازی کرده بودم ولی در سینما و تلویزیون تابه‌حال چنین موقعیتی پیش نیامده بود.
▪ این شخصیت در روند ساخت پروژه تغییری هم کرد؟
ـ دقیقا همینی که مشاهده می‌کنید، بود. مرد بزرگی که عاشق بازی است و این بازی حتما باید منفعتی برای او داشته باشد.
▪ نقش شاهرخ برزین به‌نوعی بازی در بازی است، در روند داستان با تغییر گریم و لحن صدای این شخصیت مواجه می‌شویم. تا چه حد این بازی‌کردن و یکی دیگر‌شدن را ویژگی برای این نقش می‌دیدید؟
ـ شاهرخ برزین، نقش بازی‌کردن و دسیسه‌کردن را دوست دارد و از اینکه به‌نوعی آدم‌ها را به جان یکدیگر بیندازد، لذت می‌برد. وی برای اینکه خود را از مهلکه برهاند، مجبور است به شیوه‌های خودساخته و گونه‌ای از بازیگری پناه ببرد. من سعی کردم همه این ویژگی‌ها در چهره و نگاه این شخصیت باشد. البته آنچه که ارائه شده است، به‌طور کامل زیر نظر کارگردان بوده است.
▪ این شخصیت به شدت فانتزی است و نسبت به سایر نقش‌هایی که تاکنون کار کرده‌اید، تفاوت دارد.
ـ بله، خیلی‌ها این موضوع را به من گفته‌اند.
▪ صحنه‌ای در سریال بود که شاهرخ برزین از موفقیت نقشه‌اش درباره شیوا پالیزی به رقص در می‌آید. از آن صحنه و حس و حال آن بگویید. آیا این عکس‌العمل ایده خود شما بود یا کارگردان چنین عکس‌العملی را از شما می‌خواست؟
ـ ببینید، شاهرخ برزین وقتی وارد یک بازی می‌شود، همانند یک بچه عمل می‌کند و در آن صحنه‌ای که به‌وجود می‌آید و ذوق‌ و شوق می‌کند، در‌واقع به‌نوعی خود را تخلیه می‌کند، ضمن اینکه مراقب اطراف خود نیز هست و ما برای رسیدن به این لحظات با کارگردان به یک نقطه‌نظر واحد رسیدیم.
▪ فکر نمی‌کنید همدست شدن شاهرخ برزین و سیروس برای اخراج شیوا پالیزی به نوعی اغراق‌آمیز است؟
ـ در فیلم‌ها و مجموعه‌های کمدی به طور عام و در این مجموعه به‌خصوص که درونمایه‌ای از طنز و فانتزی چاشنی آن می‌باشد خیلی از کارها شاید اغراق‌آمیز باشد که لازمه اینگونه آثار است.
▪ فکر می‌کنید این شخصیت چقدر برای مردم باورپذیر است؟
ـ کاراکتر فانتزی و در عین حال جدی شاهرخ برزین نمونه بارزی از افراد شیاد و کلاهبرداری است که هر روزه در صفحه حوادث روزنامه‌ها حضور دارند، به نظر من دیگر نیازی به معرفی و جاافتادن ندارند. نوع لحن و بیان و نگاه و رفتار این تیپ آدم‌ها، مخاطب را معمولا به وادی احتیاط می‌کشاند. به نظر شما این برای باورپذیری یک شخصیت کافی نیست؟
▪ با توجه به چهره جدی که شما دارید فکر می‌کنید چقدر می‌توانید در این ژانر موفق باشید؟
ـ من ممکن است که کمدین خوبی نباشم ولی لحظات طنز را به خوبی می‌شناسم و به اعتقاد من بازیگر حرفه‌ای موظف است که بتواند هر دو نقش طنز و جدی را به خوبی ایفا کند.
▪ این مجموعه تجربه جدیدی در ژانر طنز برایتان محسوب می‌شود. آیا باز هم تمایل دارید در اینگونه آثار حضور داشته باشید؟
ـ خیلی زیاد. اصولا ژانر طنز و کمدی را بیشتر از آثار جدی می‌پسندم و از حضور در آن لذت می‌برم.
▪ معمولا برای قبول یک نقش کدام‌یک از شاخصه‌های کارگردانی، نقش و فیلمنامه برایتان اهمیت بیشتری دارد؟
ـ همه این فاکتورها برایم اهمیت دارند، مسلما فیلمنامه خوب در ابتدای امر آدم را جذب کار می‌کند اما مابقی آن برعهده نقش و کارگردان است.
▪ بعد از سال‌ها حضور در عرصه بازیگری، امروز چه تعریف و تشبیهی برای این حرفه دارید؟
ـ به نظر من بازیگری شبیه گیاه عشقه است. دانه‌ای که با عشق می‌روید و رشد می‌کند و بر گردن یار می‌پیچد.
▪ شما بازیگری هستید که حضورتان در تلویزیون بسیار پررنگ‌تر از سینماست. آیا علت آن پرمخاطب بودن تلویزیون است یا نقش‌هایی که طی این سال‌ها به شما پیشنهاد می‌شود بیشتر در قالب مجموعه‌های تلویزیونی است؟
ـ من کارم را از ابتدا با تئاتر شروع کردم ولی با تلویزیون رشد کردم و بزرگ شدم، بنابراین به نوعی به آن احساس دین می‌کنم. سینما را دوست دارم اما ترجیح می‌دهم سالی یک فیلم بیشتر نداشته باشم.
▪ شما سال‌ها بازیگر مجموعه‌های جنگی و پلیسی بودید، بعد از مدتی جذب تولیدات اجتماعی شدید، گذر از این دو مقطع برایتان چگونه بوده است؟
ـ من خودم را بازیگری می‌دانم که در هر ژانری فعالیت داشته‌ام و هر وجه آن برایم دوست‌داشتنی و جذاب بوده است. خاطرم هست که بعد از این گذر با بازی در سریال «خونمردگی» جواد مزدآبادی اولین نقش اجتماعی‌ام را بازی کردم.
▪ در زمان‌هایی که کم‌کارتر هستید چه می‌کنید؟
ـ نویسندگی را دوست دارم و اگر فرصت باشد، می‌نویسم. در سال‌های گذشته برای برنامه‌های نمایشی سیمای خانواده و سیمای مدرسه می‌نوشتم. در حال حاضر دو فیلمنامه آماده کرده‌ام که در صورت تصویب قصد دارم خودم آنها را بسازم.

ساناز ساسانی‌نیا

منبع : روزنامه تهران امروز