خروس‌های ”نوک“ شکسته

هنگامی‌که به نتایج فرانسه در جام جهانی جاری نگاه می‌کنم، با خود می‌اندیشم که آیا واقعاً این تورنمنت برای برخی بازیکنان آنان بسیار بزرگ است؟ گاهی اوقات پاها مشکل اصلی نیستند؛ بلکه مسئله ذهن و بعد روانی تیم است و این جنبه ضعیف از عملکرد بازیکنان کهنه‌کاری مانند زین‌الدین زیدان، لیلیان تورام، فابین بارتز، کلود ماکلله و شاید پاتریک ویه را نگرانم می‌کند.
حضور این بازیکنان نشان می‌دهد که فرانسه می‌تواند تمرکز بالائی بیابد و راهی طولانی را طی کند. این بازیکنان در عرصه بین‌المللی و باشگاهی تقریباً به تمام عناوین دست یافته‌اند، اما سؤال اینجا است که آنها تا کی توانائی ادامه کار را دارند و تا کی قادر هستند مقابل فشارهای خارجی مقاومت کرده و بهترین فرم خود را نشان دهند.
فوتبال بین‌المللی سرشار از فشارهای خارجی است که شما را بر آن می‌دارد تا از خود بپرسید: ”آیا واقعاً می‌خواهم که به مبارزه ادامه دهم و آیا می‌توانم ثابت کنم که بهترین بازیکن دنیا با بهترین بازیکن پست خودم هستم؟ ”بازیکنانی که از آنان نام برده شد، در یک دوره ۱۲ ساله به چنین جایگاهی رسیده‌اند، اما سرانجام آنچه در پایان برایشان باقی مانده، این است که هواداران می‌گویند: ”او بازی بدی انجام داد. ”هنگامی‌که برای اولین بار به جام جهانی می‌روید، ترجیح می‌دهید که با رسانه‌ها دوست باشید، اما زمانی‌که برای سومین بار به این رقابت‌ها می‌روید، از شنیدن چندباره سؤالات تکراری نمی‌رنجید و ناراحت نمی‌شوید و می‌گوئید: ”از تمرین کردن هراسی ندارم“. بازیکنانی که از آنها حرف می‌زنیم، بازی‌های ملی زیادی دارند، جام‌های بسیاری را بالای سر برده‌اند و در تورنمنت‌های متعددی شرکت داشته‌اند. این یک مشکل به‌شمار نمی‌آید و بازیکنان تنیس هم تقریباً چنین وضعی دارند.
فراموش نکنید که ۲ سال پیش زیدان، ماکلله و تورام از تیم ملی خداحافظی کردند، اما دوباره بازگشتند تا به تیمشان کمک کنند به جام جهانی ۲۰۰۶ برسد و این‌کار را هم کردند. آنها نیز خود بر این باور هستند که برای فرانسه به اندازه کافی کار کرده‌اند.
اما سرانجام مرحله‌ای فرا می‌رسد که ادامه دادن بازی از لحاظ فیزیکی و روانی فراتر از توان بازیکن خواهد شد. آلن شیرر از جمله بازیکنانی است که خیلی زود از تیم ملی خداحافظی کرد. ببسیاری از این نوع بازیکنان، در ۲ سال پایانی حضورشان در عرصه باشگاهی بسیار سودمند بوده‌اند. ”گری مک آلستر“ هم اینگونه بود اما مثل زیدان در رقابت‌های اروپائی بازی نکرد.
خود من به مرحله‌ای رسیدم که از تورهای پیش فصل و اتاق‌های هتل بیزار شدم. هنوز هم از این وضعیت خوشم نمی‌آید و تصور می‌کنم که دیدگاه من به این مسائل روی سایر اعضاء تیم هم تأثیر داشت. من نمی‌گویم که تورام، ماکلله و دیگران باید زودتر از تیم ملی خداحافظی می‌کردند؛ بلکه این را می‌گویم که آنها حضوری طولانی در عرصه بین‌المللی داشته‌اند. ممکن است این وضعیت آنها به دیگران هم سرایت کند و ملی‌پوشان بعدی نیز حضوری طولانی در تیمشان داشته باشند.
اگر شخصیت‌های مشابهی وجود داشتند و به تیم فرانسه بازمی‌گشتند، می‌توانستند کمک بیشتری به این تیم بکنند و از میزان فشارها بکاهند، اما مسئله اینجا است که همیشه همین بازیکنان ثابت، در برابر همان فشارهای همیشگی قرار می‌گیرند. ما در سلتیک به برخی بازیکنان جوان خود گفتیم که باید به رفع فشارها کمک کنند و ”شان مالونی“ و ”استفن مک مانوس“ این کار را ”شان مالونی“ و ”استفن مک مانوس“ این‌کار را کردند.
اما این اتفاق در فرانسه نیفتاده است. ما سؤال‌های زیادی را می‌توانیم دربازه زیدان، تورام و دیگران مطرح کنیم. اما باید در مورد کار سایر اعضاء جوان تیم هم پرسش‌هائی اساسی بپرسیم. آیا آنها باید بیشتر کار کنند؟ من تیه‌ری آنری را مستثنی می‌کنم. پیش از این هم گفته‌ام که سیستم فوتبال فرانسه برای او مناسب نیست و فوتبال سیال و آزاد آرسنال برای او مطلوب‌تر است. این وضعیت واقعاً آزاردهنده است؛ زیرا من او را بهترین بازیکن دنیا می‌دانم. تیم فرانسه به سطح آن تیمی که قهرمان جام جهانی ۱۹۹۸ و یورو ۲۰۰۰ شد، نرسیده است؛ با این همه به عقیده من آدمی نمی‌تواند انتظار داشته باشد که در هر حالتی همه چیز را ببرد. اگر فرانسه مانند یونان پس از قهرمانی در یورو ۲۰۰۴ سقوط و افت ناگهانی داشت، بسیار بد و ناخوشایند می‌شد، اما مشکلات فرانسه به‌تدریج به این تیم روی آوردند. اما در چنین اوضاع و احوالی می‌توان همه این مشکلات را کنار زد. اگر فرانسه از گروه خود صعود کند، بازیکنان این تیم نیروی مضاعفی خواهند یافت. امیدوارم که چنین امری محقق شود؛ زیرا دوست دارم این ستارگان بزرگ فرانسه در صدر قرار گیرند.

منبع: گاردین

منبع : روزنامه ابرار ورزشی