استادی که هرگز امتیازی به حریف واگذار نمی‌کند!

● سن او: استاد لی چانگ سو متولد ۱۵ مه ۱۹۵۰ در سئول است.
● آغاز فعالیت او: استاد لی چانگ سو، هاپکیدو از سبک جین جونگ کوان را در سن ۱۴ سالگی در سئول در ورزشگاه وانگشمیری در ژوئن ۱۹۷۶ آغاز کرده است. او قهرمان رده میان وزن‌ها در اولین مسابقه قهرمانی کره، در زمینه هاپکیدو شد و این باعث پیوستن او به تیم نمایش فدراسیون هاپکیدو کره گردید. اندک زمانی بعد استاد او به ایالات متحده مهاجرت می‌کند. اما او آن‌قدر به شاگردش اعتماد دارد که اداره مدرسه جینگ جونگ کوان را در سئول به او می‌سپارد.
ـ سبک او: هاپکیدو مکتب جین جونگ کوان.
هاپکیدو یک هنر رزمی کره‌ای بسیار غنی است که بر سر آن تبادلات بسیاری بین کره، چین و ژاپن صورت گرفت. هاپکیدو تحت تأثیر دایتو ـ ریو آیکی ـ جوتسو و یاوارا (۱۹۵۰) قرار گرفته و ضربات پای کره‌ای و هم‌چنین سلاح‌هائی مانند عصا یا طناب را در خود ادغام کرده است. در سبک جین جونگ کوان استاد لی چانگ سو در کل ۳۸۰۰ تکنیک وجود دارد.
● رتبه او: دان ۸. این درجه را فدراسیون هاپکیدو کره در ۲۷ ژوئیه ۱۹۹۳ به او اعطا کرد. از آن زمان تاکنون او از پذیرفتن دان ۹ امتناع می‌ورزد زیرا استادش دان ۹ است.
● مسئولیت او: امروزه استاد لی چانگ سو، رئیس تیم نمایش فدراسیون هاپکیدو کره (K. H. F) و رئیس هیئت داوران برای اعطای درجات از دان ۱ تا ۷ می‌باشد. او هم‌چنین وظیفه بررسی درجات خارجی برای K. H. F را دارد. او بیش از ۱۰۰۰ استاد تربیت کرده که سبک جین جونگ کوان هاپکیدو را در تمام کره تدریس می‌کنند.
● دان هشتم
در نمایش، استاد لی چانگ سو کمی روی کلیدها فشار وارد می‌کند، اما نه تا حدی که منجر به شکستن اعضا شود. این روش کار در سبک او متداول است. اگر یار مبارزه‌ای او بلد نباشد خود را به زمین پرت کند احتمال شکستگی‌های متعددی برای او وجود دارد. در حوزه امنیت، از استاد لی چانگ سو خیلی تقاضای کمک می‌شود. از کارهای برجسته او تشکیل پلیس خط هوائی کره، پلیس سئول در بازی‌های المپیک است (۱۹۹۸). او درجات رزمی افسران پلیس و ارتش را هم تعیین می‌کند.
● شرافت او: هر روز در زمین مبارزه حاضر بودن
● افتخار او: فقط یک استاد داشتن.
▪ می‌توانید برای ما بگوئید که چگونه این هنر را آموختید؟
ـ من تمریناتم را در سن ۱۴ سالگی شروع کردم. خیلی مشکل بود. نباید می‌خندیدیم یا حرف می‌زدیم یا بین وعده‌های غذائی چیز می‌خوردیم. با وزنه‌ها می‌دویدیم. استادم از وسط دایره رد می‌شد. او مرا می‌گرفت و با باتون مرا می‌زد. ما تمرینات خاص را خیلی تکرار می‌کردیم مانند بلند کردن پا به‌طور تیمی. با یک وزنه در پاها، صد ضربه به راست و چپ می‌زدیم. و این فقط برای یک تمرین پا بود. بعدها این تکرار به هزار مرتبه رسید. هدف از این تکراری‌ها طولانی حذف رفلکس است. کلیدها هم تا ۲۰۰ مرتبه، حتی بیشتر تکرار می‌شوند.
▪ استاد شما سختگیر بود؟
ـ بله، یک آدم خیلی سختگیری بود. اما او سعی می‌کرد یک محیط خانوادگی به وجود آورد. او شاگردانش را بچه‌های خودش می‌دانست. من برای او احترام قائل بودم و خیلی دوستش داشتم. درس او، درس درستکاری بود. من فقط یک استاد داشتم: کیم میونگ یونگ که اکنون در ایالات متحده، در هوستون زندگی می‌کند. او همیشه شماره یک فدراسیون ماست. در ۶۶ سالگی او هنوز تمرین می‌کند و از تکنیک خود چیزی را از دست نداده است. من فکر می‌کنم همان‌طور که در طول زندگی والدین ما تغییر نمی‌کنند، استادمان هم باید یک نفر باشد. فقط در این صورت است که او تمام ظرافت‌های هنرش را به شما آموزش می‌دهد.
▪ چگونه یک استاد سنتی می‌تواند مربی اصلی واحدی مثل S.W.A.T باشد؟
ـ وقتی با من تماس گرفته شد من مربی تیم‌ هاپکیدو کره بودم. در ابتدا S.W.A.T از من خواست چند دوره کارآموزی برگزار کنم. آنها متوجه شدند که سبک من برای انواع مختلف تهدیدهائی که برای آنها وجود داشت، مناسب است: تروریسم، گروگان‌گیری و عملیات‌های مشکل، به همین دلیل است که وقتی من جائی می‌روم هر روز ۲ تا ۳ ساعت کلاس دارم.
▪ اصل هاپکیدو بر چه چیزی استوار است؟
ـ قبل از هر چیز قلب، که نمایان‌گر عمق وجود شخص است. کسی که ذهن سالمی ندارد، نمی‌تواند احترام بگذارد و صداقت داشته باشد، نمی‌تواند وارد جمع ما شود. اراده انجام تمرینات جدی، بدون فاصله و منظم باعث هماهنگی جسم و روح می‌شود.
▪ نقاط قوت سبک شما کدام هستند؟
ـ برخلاف سبک‌های دیگر هاپکیدو، در سبک ما دایره نیست، همه روی خط راست تمرین می‌کنند. کلیدها باید خیلی سریع و خیلی سخت باشند تا کارآئی افزایش یابد. یک رزمی‌کار خوب می‌تواند خود را با همه شرایط وفق دهد. نباید چیزی را بر چیز دیگر ترجیح داد. باید همان‌قدر که بر کلیدها تسلط داریم بر ضربه‌ها و پرتاب کردن‌ها که از ایجاد شکستگی جلوگیری می‌کنند تسلط داشته باشیم. قدرت ضربات پا را از روی شکستن می‌توانیم تخمین بزنیم.
▪ اخلاق مکتب شما چیست؟
ـ ما یک سوگند داریم که دست را روی قلب می‌گذاریم و آن را می‌خوانیم: احترام گذاشتن به خانواده خود، کمک کردن به اطرافیان، صادق بودن، میهن‌پرست بودن، فروتن و نودوست بودن، کوشا بودن، نیکی کردن، خوش قول بودن و احترام گذاشتن به تعهدات خود، و سرانجام: از ضعیفان دفاع کردن.
▪ شما هاپکیدو را در سه کلمه چگونه خلاصه می‌کنید؟
ـ ”جی“، فکر و روان؛ ”این“، تسلط بر خود و پشتکار داشتن علی‌رغم وجود مشکلات؛ و ”کانگ“، ”نیرو“. استاد او: تنها استاد او کیم میونگ یونگ است که صاحب دان ۹ می‌باشد که آدم بسیار سختگیری است و به سنت‌ها و کارائی وابستگی زیادی دارد. اکنون استاد کیم در ایالات متحده، در ایالات تگزاس ساکن است. در سال ۲۰۰۱ او به کره بازگشت. ۳۰۰ استاد مدرسه او که در رأس آنها لی چانگ سو قرار داشت برای استقبال او به فرودگاه رفتند در حالی‌که همگی لباس متحدالشکلی به تن کرده بودند.
▪ ضربه‌هائی که رمز کار او هستند:
۱) گرفتن و بلند کردن یک پا
استاد لی اغلب دوست دارد این تکنیک ویژه را نمایش دهد که شامل گرفتن یک پا با جاخالی دادن یک لگد است. او با دوست خود پا را محکم نگه می‌دارد و ساق پایش را دور ساق پای کشیده حریف می‌پیچاند. با قرار دادن زانوی خود، او تعادل حریف را به هم می‌زند و حریف با شکم به زمین می‌افتد. سپس استاد یک کلید بسیار دردناک را در زانو و قوزک پای او اجرا می‌کند.
۲) کلید عصا
اساتید معتبر هاپکیدو کاملاً به نحوه کار با عصا تسلط دارند که برای ضربه زدن، قلاب گرفتن همه اعضاء بدن و پرتاب کردن می‌تواند استفاده شود. استاد لی در این‌جا یک روش جاخالی دادن را با یک ضربه مشت نشان می‌دهد. سپس با گرفتن عصا با دو دست، او روی فرورفتگی آرنج حریفش به سمت پائین فشار می‌آورد. با یک چرخش از چپ به راست، او عصا را دوباره بالا می‌آورد و بدین ترتیب ساعد حریف را بین عصا و مچ چپش بی‌حرکت نگه می‌دارد. قسمت بین آرنج و شانه بالاتر از محدوده‌های مفصلی بالا می‌آید.

منبع : مجله‌رزم‌آور