با پلکان قدیمی - Per Le Antiche Scale

سال تولید : ۱۹۷۵
کشور تولیدکننده : ایتالیا و فرانسه
محصول : فولویو لوچیزانو
کارگردان : مائورو بولونینی
فیلمنامه‌نویس : رافائله آندره‌آسی، ماریو آروزیو، تولیو پینلی، برناردینو زاپونی، سینکو سوله و یله ماری، برمبنای رمانی نوشته ماریو توبینو.
فیلمبردار : انیو گوآرنی‌یری
آهنگساز(موسیقی متن) : انیو موریکونه
هنرپیشگان : مارچلو ماسترویانی، فرانسواز فابیان، مارت کلر، باربارا بوشه، پی‌یر بلز، لوچیا بوزه و آدریانا آستی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۲ دقیقه.


توسکانیِ ایتالیا، سال 1930. «دکتر بوناکورسی» (ماسترویانی) که خود را در یک آسایشگاه روانی محبوس کرده، هشت سال است که بی‌وقفه بر روی نظریه‌اش درباره ویروسی بودن بیماری اسکیزوفرنی و درمان آن کار می‌کند. در این بین با سه زن درون آسایشگاه رابطه دارد: «دونا فرانچسکا» (بوزه)، همسر مدیر آسایشگاه؛ «کارلا» (بوشه)، همسر یکی از دکترهای آنجا و پرستاری به‌نام «بیانکا» (کلر). در اینجا، «دکتر آنابرسانی» (فابیان) از راه می‌رسد تا به‌عنوان دستیار «بوناکورسی» کار کند. او در مقابل تلاش‌های «بوناکورسی» برای برقراری رابطه مقاومت می‌کند و به نیات انسانی او شک می‌کند. «آنا» از دیدن خواهر «بوناکورسی» در آسایشگاه که به تنهائی در سلولی پرُ از علوفه خشک زندگی می‌کند، متعجب می‌شود و به دنبال آن ثابت می‌کند که تلاش «بوناکورسی» برای کشف یک درمان شیمیائی برای معالجعه اسکیزوفرنی کاملاً نابه‌جاست و این که تمام برنامه‌های تحقیقاتی او پایه و اساس درستی ندارد و تصمیم به ترک آنحا می‌گیرد. «بوناکورسی» که ترسیده، تمام شب را در تختی خالی در یکی از بخش‌ها سر می‌کند و صبح روز بعد به اتاقش می‌رود، وسایلش را جمع می‌کند تا آنجا را ترک کند. «بیانکا» و «دونا فرانچسکا» هر کدام سعی می‌کنند او را از این کار منصرف کنند اما حتی خودکشی «فرانچسکا» نیز مانع رفتن او نمی‌شود. در ایستگاه قطار، او به اعضای حزب فاشیست در یونیفورم نظامی برمی‌خورد و بعدتر در قطار، یک سردسته درباره شعارهای فاشیستی برایش توضیح می‌دهد.
* معجونی غم‌انگیز که ظاهراً نیت خوبی برای ساختش وجود دارد ولی گفت‌وگوهای کلیشه‌ای لطمه فراوانی به آن زده است. بر زمینه فیلم دیوانگانی دیده می‌شوند که مثل قربانیان اردوگاه‌های کار اجباری ژست‌های هنرمندانه گرفته‌اند. اشاره‌های مربوط به ایتالیای دوره موسولینی همچنان مورد تأمل قرار نگرفته که بر چیزی دلالت کند. در نتیجه فیلم به اثری ملالت‌بار تبدیل می‌شود. جای تعجب ندارد که توانائی‌های بازیگران نیز هدر رفته است.