گروه خوانندگان - A Chorus Line

سال تولید : ۱۹۸۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : سای فیوئر و ارنست ه_.مارتین.
کارگردان : ریچارد آتن‌بارو.
فیلمنامه‌نویس : آرنولد شولمن، بر مبنای نمایش‌نامه‌ای نوشته جیمز کرک‌وود و نیکلاس دانته.
فیلمبردار : رانی تیلر.
آهنگساز(موسیقی متن) : ماروین هملیش.
هنرپیشگان : مایکل داگلاس، آلیسن رید، ترنس مان، مایکل بِلوینز، یامیل بورگس، جان گان بوید، گِرِگ بِرج، کامرون انگلیش، تونی فیلدز، نیکول فاسی، ویکی فردریک، جانت جونز، چارلز مک‌گوان، مَت وست، پم کلینگر، مایکل جانستن، آدری لندرز، بلین سویج و جاستین راس.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۸ دقیقه.


«زاک» (داگلاس)، طراح رقص و کارگردان، و دستیارش، «لاری» (مان) برای یک نمایش موزیکال در برودوی، از میان صدها رقصنده که برای امتحان آمده‌اند، شانزده نفر را انتخاب می‌کنند. «زاک» توضیح می‌دهد که او تنها چهار پسر و چهار دختر برای گروه خوانندگان لازم دارد، که بیشتر روی صحنه «حضور» داشته باشند تا اینکه «نقش» بازی کنند. بنابراین، می‌خواهد پیش از انتخاب نهائی، درباره آنان اطلاعات بیشتری داشته باشد. از رقصنده‌ها دعوت می‌شود که درباره خودشان حرف بزنند: «مایک» (مک‌گوان) می‌گوید چون خواهرش کلاس رقص می‌رفته، به این کار کشیده شده؛ «بابی» (وست) درباره بی‌استعدادی‌اش در ورزش و سرخوردگی پدرش (که قهرمان فوتبال آمریکا بوده) شوخی می‌کند؛ «شیلا» (فردریک) دل‌زده و بی‌اعتنا از پس‌زمینه خانوادگی و پدرش می‌گوید؛ «مگی» (کلینگر) و «بِبه» (جانستن) هم درباره پدران‌شان و باله حرف می‌زنند؛ «آل» (فیلدز) بیشتر به فکر حمایت از زن بی‌سروزبانش، «کریستین» (فاسی) است؛ «گِرِگ» (راس) درباره یهودی و همجنس دوست بودنش شوخی می‌کند؛ «ریچیِ» سیاه‌پوست (برج) می‌رقصد؛ «کانی» (گان بوید) که چینی است، فقط آرزو دارد یک بار به او فرصت بازی بدهند؛ «دایانا» (بورگس) که پورتوریکوئی است، خاطره بد کلاس بازیگری را به یاد می‌آورد؛ «وال» (لندرز)، که آرزو داشته ستاره رادیوسیتی باشد و همیشه به‌دلیل قیافه‌اش رد می‌شده، با جراحی پلاستیک مشکلش را حل می‌کند؛ «دان» (سویج)، که متأهل و بچه‌دار است، می‌ترسد کارش را به‌عنوان پیش‌خدمت رستوران از دست بدهد؛ «جودی» (جونز) بلند قد و اهل تکزاس است؛ «مارک» (بِلوینز) که فقط هفده سال دارد، نخستین امتحانش را برای بازیگران تجربه می‌کند؛ «پل» (انگلیش) که پورتوریکوئی است و نامش را عوض کرده تا خود را ایتالیائی جا بزند، از ضربه‌ای می‌گوید که پدر و مادرش به هنگام کشف هم جنس دوست بودن او خورده‌اند. «زاک» با بی‌میلی «کاسی» (رید) را هم به این شانزده نفر اضافه می‌کند - محبوبه قدیمی‌اش که او را برای رفتن به هالیوود ترک کرده بوده و حالا آن قدر به بن‌بست رسیده که برای بودن در گروه خوانندگان التماس می‌کند. زانوی «پل» آسیب می‌بیند و کنار گذاشته می‌شود. «لاری» با بقیه تمرین می‌کند و پس از آن، «زاک» عذر «جودی»، «دان»، «گِرگ»، «شیلا»، «آل»، «کریستین»، «کانی» و «مگی» را می‌خواهد. هشت نفر بقیه می‌مانند.
* یک نمایش محبوب (در سال 1975)، ترانه‌های شنیدنی و مجموعه‌ای از بازیگران خوب و مناسب نقش‌های خود، ظاهراً باید موفقیت فیلم را تضمین کند. آتن‌بارو نیز به هر «ترفند» ممکن متوسل شده تا به کارش تحرک لازم را ببخشد. اما، با این همه، گروه خوانندگان فیلمی کسالت‌بار از آب درآمده است. چون فقط با «ترفند» نه فیلم می‌توان ساخت و نه، به‌خصوص، فیلم موزیکال: در صحنه‌های رقص کمتر فرصت تماشای رقص‌ها پیدا می‌شود؛ زیرا آتن‌بارو و تدینگرِ کاندیدای دریافت جایزه اسکارش، جان بلوم (به‌خاطر همین فیلم) فرصت نمی‌دهند!