دوست دارم با صدای آهسته

سینمای دفاع مقدس یکی از ژانرهای مخصوص سینمای ایران است که مناسبات و ویژگی‌های آن دیگر برای تمام سینما دوستان و تماشاگران عادی سینما آشنا است. در سینمای پس از انقلا‌ب خاستگاه برخی از سینماگران موفق ایرانی از همین ژانر بوده و خیلی از آن‌ها در همین گونه سینمایی فعالیت خود را ادامه داده اند و اگر هر از چند گاهی در موضوع‌های اجتماعی و سیاسی سرک کشیده اند، باز هم دغدغه‌های خود را نسبت به فضای هشت سال جنگ تحمیلی و آدم‌های آن دوره حساس از تاریخ ایران زمین از یاد نبرده اند. بدون شک مشهورترین و مهمترین فیلم ساز سینمای دفاع مقدس کسی نیست جز ابراهیم حاتمی کیا که در میان نسل جوان سینمارو هواداران بسیاری از جمله خود من دارد. بیشتر فیلم‌های حاتمی کیا جدا از آن که از لحاظ بصری و محتوایی حرف‌هایی برای گفتن دارند، از منظر ارتباط ساده و راحت با عموم تماشاگران نیز از آثار موفق سینمای ایران به حساب می آیند.
حاتمی کیا زمستان سال گذشته بعد از فیلم ناموفق به" نام پد"ر فیلم "دعوت" را با ساختاری اپیزودیک در مورد مشکلا‌ت خانوادگی ناشی ازسقط جنین مقابل دوربین برد و بدون این که منتظر فرا رسیدن جشنواره فجر شود، آن را آماده نمایش و رهسپار اکران کرد. بدون شک دغدغه‌های اجتماعی حاتمی کیا، نه تنها به عنوان یک فیلم ساز ژانر دفاع مقدس، بلکه به مثابه سینماگری کاربلد، شناخته شده و مسلط به مدیوم سینما، دعوت را بدل به فیلمی کرده که از هم اکنون کنجکاوی و عطش خیلی‌هارا همچون خود من برای دیدنش برانگیخته کرده است. ‌
امروز تصمیم دارم بالا‌خره برای دیدن این فیلم به سینما بروم.گرچه با حواشی‌های موجود و موضوع خود فیلم می دانم که نباید انتظار فیلمی رااز جنس "روبان قرمز"،"ارتفاع پست "یا "آژانس شیشه ای"را داشته باشم و به احتمال زیاد چیزی فراتراز به "نام پدر" و سریال "حلقه سبز" را نخواهم دید ولی چه کنم که با این حال حاتمی‌کیا همچنان فیلمسازی مورد علا‌قه من است.حاتمی کیافیلمسازی است است که واقعی و باورپذیر بودن شخصیت‌ها از ویژگی‌های فیلم‌هایش است و یکی از دلا‌یل دستیابی به این مهم روایت قصه آدم‌هایی بوده که به ابعاد مختلف زندگی آنان احاطه داشته است. هر فیلم حاتمی کیا، دو مشخصه اصلی دارد :
۱) زیر ذره بین قرار دادن روح، حس و روان پالوده انسانهای وارسته دفاع مقدس،
۲) تعارض این وارستگی به همه چیزهایی که پیرامون این افراد اتفاق می‌افتد. او انگار با تک تک شخصیتهایش هم نفس بوده و می داند که با چه مسائلی درگیرند و چه دریغ‌هایی در اندرون خود نهفته دارند. آدمهای حاتمی کیا، صمیمی، دوست داشتنی حساس و بسیار آشنا هستند و تماشاگر آنها را احساس ‌می‌کند.
نمی‌دانم این حرف چقدر می‌تواند درست باشد ولی به نظرمن در فیلمهای جدید او دیگر جایی برای حاج کاظم‌ها وجود ندارد. حاتمی کیا بعد از فیلم شعاری "به نام پدر" احساس کرده است باید طرحی نو دراندازد ‌طبع آزمایی حاتمی کیا در تلویزیون منجر به ساخت مجموعه تلویزیونی حلقه سبز شد. حلقه سبز که موضوع پیوند عضو را دستمایه کار خود قرار داده بود، با وجود کارگردانی با حوصله حاتمی کیا، چوب فیلمنامه ضعیف و ریتم بیش از اندازه کند و گاه عذاب آورش را خورد و در همان زمان پخش قسمت‌های ابتدایی اش با ریزش شدید مخاطبان روبه رو شد و در ادامه انتقادهای بسیاری را در رسانه‌ها و مطبوعات به دنبال داشت. حاتمی کیا در مجموعه کارهایش می تواند رضایت خاطر منتقدان و تماشاگران را جلب نماید.امیدوارم امروزدوباره با دیدن فیلم حاتمی کیا بدنم داغ شود ونفسم چاق،تا لذت پیاده روی در یک روز پاییزی را بعد از بیرون آمدن از سینما تجربه کنم.امیدوارم.

ایزد مهرآفرین

منبع : روزنامه سیاست روز