چرا وقتی به آزادی می رسیم آن را حفظ نمی کنیم؟

بخش زیادی از این امر به روحیه انحصار طلبانه و تمامیت خواهانه ای برمی گردد كه در اكثر ما كم و بیش وجود دارد.
این كه خود را حق، بقیه را باطل و غرق در فساد می دانیم كه یا باید به نحوی كه ما می گوییم و خواهانیم اصلاح گردند یا از صفحه روزگار محو گردند. آدم ها یا سیاه و یا سفید هستند، حد وسطی نداریم.
از آنجا كه آزادی برای ما ارزش و اولویت نیست، بلكه حكم فرصت و ابزاری برای پیشبرد اهدافمان دارد و بر این اساس خود را مقید می دانیم كه از این فرصت حداكثر بهره برداری را جهت منكوب نمودن رقیب ببریم.
عدم شناخت جامعه و نیازهای آن و اینكه تنها خود را منجی جامعه می دانیم، باعث می شود كه خود را مجاز بدانیم به هر نحو كه بخواهیم اهداف، ارزش ها و آرمان های خود را به جامعه بقبولانیم. در نتیجه به محض ایجاد كوچك ترین آزادی در جامعه دچار نوعی هیجان زدگی گشته، درصدد برمی آییم تا از آن در راه تحكیم موقعیت خویش بهره گیریم.
اگر اوضاع آنچنان بود كه ما نمی خواستیم، با به هم زدن صحنه به هر شیوه ممكن، كار رقیبان را مشكل و با ایجاد هرج و مرج و آشوب در جامعه با دولت های دموكراتیك مستقر به مانند دولت های مستبد برخورد می كنیم.این تجربه تلخی است كه ما هر بار آن را فاجعه بارتر از قبل تكرار كرده ایم و از آن عبرت هم نمی گیریم.
سید مجتبی هاشمی

منبع : روزنامه شرق