افق

وقتی دل شکسته هستی، پنجره ای روبه روی تو خواهد بود. آن را احساس کن و پس از آن دست هایت را آنقدر توانا ساز که بتوانی دریچه را بگشایی.
وقتی دریچه باز شود، رنگین کمانی را خواهی یافت که رو به تو لبخند خواهد زد.
اگر به رنگین کمان سلام کنیم، اگر بتوانیم به چشم انداز دور دست ها خیره شویم، اگر این حس در ما بیدار شود که بی آن که مزدی طلب کنیم، عشق بورزیم، دریچه هیچگاه بسته نخواهد شد. بیاموزیم که خوب باشیم، اگر در خویش و باورهایمان زنده کنیم، آنچه را که از یاد برده ایم، اگر بتوانیم به یادآوریم آنهایی که با دریچه هایی روبه رنگین کمان از کنارمان عبور کرده اند، هیچگاه دور نخواهیم ماند و در حسرت روزهای از دست رفته زندگی، افسوس نخواهیم خورد. حیف است افق های نگاهمان بال و پر پرواز نگیرند و در ظلمات خود خواهی ها باقی بمانیم.

فاطمه فیضی

منبع : روزنامه ایران