هنرمندی که آرمان گرایانه زندگی کرد

یک انسان آرمانگرا یا ایده آلیست، کسی است که ایده آل و آرمان خویش را برتر از همه مظاهر دنیوی مال، جاه و شهرت و حتی برتر از وجود خویش قرار می دهد. آرمانگرایی یعنی باور و ایمان به چیزی فراتر از واقعیت و ورای خویشتن خویش.«هنر» به معنای عام و «نقاشی» به معنای خاص، آرمان و هدف زندگی نامی پتگر بود. او معتقد بود که هنر موجب تعالی فرد و جامعه است. زندگی وی به سه بخش تقسیم می شد؛ اول خلق آثار هنری. دوم پرورش استعدادهای هنرجویان و سوم، زندگی با بهره بردن از تماشای آثار هنری و شنیدن موسیقی (به ویژه موسیقی کلاسیک)، تفرج در طبیعت، مطالعه سبک های هنری و زندگی هنرمندان و همچنین اندیشیدن درباره خلقت آدمی، راز این خلقت و هدف از این آفرینش.هنر زندگی کردن خیلی زود نامی پتگر را به سوی خودشناسی، روانشناسی و عرفان هدایت کرد. به گمان من او همه اینها را نیز در خدمت آفرینش زیبایی می خواست زیرا هنرمند را نیز ابزاری در دست قدرت آفریننده و در خدمت خلاقیت می دانست.از دیدگاه عرفانی می توان او را به نحله فکری فیلسوف و عارف بزرگ «ابن عربی» نزدیک دانست.آموخته ها، مطالعات عمیق و شناخت مبتنی بر پژوهش و شهود، نامی پتگر را به اساطیر ایران باستان به ویژه جایگاه رفیع «اردویسور آناهیتا» علاقه مند کرده بود.او تابلوی آناهیتا را در سال ۱۳۵۰ شمسی تحت تعالیم دکتر شین پرتو به اتمام می رساند اما دیگر بار پس از ۳۳ سال بر اساس رویایی الهام بخش و روشنگرانه در سال ۱۳۸۳ با تغییراتی ظاهراً جزیی ولی بسیار مهم آن را بازسازی کرد و به پایان برد.در عرصه نقاشی پس از تعلیماتی که نزد پدرش مرحوم استاد علی اصغر پتگر دریافت کرده بود تا حدود سال ۱۳۴۷ بیشتر به نقاشی ناتورالیستی از چهره ها و مناظر ایران پرداخت.
پس از آن و به تدریج شاهد بلوغ تکنیکی، پیچیدگی و استیلزاسیون شرقی در آثار او هستیم. ظرافت حیرت انگیز قلم با مبالغه های در طبیعت چه در چهره سازی و چه در منظره سازی به چشم می خورد. بسیاری از آثار نامی پتگر به نوعی رمزگرایانه هستند و نه الزاماً نمادگرایانه. یکی از شاهکار های نامی پتگر تابلوی بشارت annonciation است که می تواند در کنار تابلوهایی با این محتوا در بزرگ ترین موزه های جهان قرار گیرد و جای آن در کتاب phaidon با سوژه محوری annonciation الحق خالیست.
نامی پتگر در ماه های اخیر به چهره یی از خویش پرداخته بود که تقریباً تمام شده است. بین اتوپرتره نامی که در دهه چهل شمسی ساخته شده و این چهره آخری که حدود ۴۰ سال پس از آن نقاشی شده است، جهانی فاصله و شناختی بسیار عمیق هم از تحول شخصی و هم از تاریخ هنر و کاربرد آن در شرق و غرب به چشم می خورد. نامی پتگر طی بیش از ۴۰ سال تعلیم نقاشی بدون اغراق هزاران دانشجو را در شناخت هنر و کشف استعدادهایشان یاری داد و در کنار آموزش هنر به آنان عزت نفس، قناعت، پرهیز از جنجال ها و نگاه آرمانگرایانه به انسان، هنر و خلاقیت را آموخت. به دلیل کمال طلبی و آرمانگرایی و باور به انسانیت و جایگاه رفیع انسان در آفرینش، نامی پتگر همواره به خویشتن و دیگران سخت می گرفت و این سخت گیری و سخت کوشی را در جهت رشد و تعالی می خواست. البته در کنار این سخت گیری ها، نگرش او و توان لذت بردنش از طبیعت، آوای خوش موسیقی و زیبایی ها مصاحبت وی را بسیار جذاب می کرد. شاید تنها چیز هایی که به مذاق او خوش نمی آمد سهل انگاری و ناامیدی بود. کسانی که در دایره کم و بیش وسیع نفوذ او زندگی، رشد و شاگردی می کردند حق نداشتند ناامید شوند یا او را ناامید کنند. یادش بسیار گرامی باد، ارزش ها و آرمان هایش نسل های پیاپی در خانواده های ایرانی استوار و پاینده خواهد ماند. این هنرمند هم به گردن هنر ما حق دارد و هم به گردن جامعه ایران. او هر آنچه را که باارزش می دانست با دیگران سهیم می شد و به همه ما عشق به طبیعت، عشق به هنر، عشق به انسان و ارزش های والای انسانی نهفته در حقایق اساطیری و عرفانی را می آموخت.

دل آرا قهرمان

منبع : روزنامه ایران