جاذبه‌های مکاشفه

مجسمه‌های «تاکاشی سوگا»(۱) تصاویری دیدنی از این گفته «هاروهیکو فوجی»(۲) است که: «زمینی که ما در آن هستیم در حقیقت یک توپ شناور در فضا است.»؛ چیزی که ما آن را هستی می‌نامیم. سوگا با روشی مبتکرانه با موادی نظیر فولاد، سنگ، برنز، سرب، آهن و آلومینیوم برای خلق آثاری شناور و معلق در فضا کار می‌کند. انتقال دقیق این عناصر در حقیقت پاسخی به ما است.
«باران شناور»(۳)، یکی از آثار سوگا، نمونه‌ای از آن چیزی است که به آن اشاره شد. این اثر که در حقیقت برای نمایشگاه «محراب‌های زمین»(۴) پارک هنر «کواری»(۵) در «کازنوویا»(۶) ساخته شد بعدها در هامپتون غربی نیز به نمایش درآمد.
این مجسمه ستونی است به ارتفاع ۱۰ فوت که با یک تخته سنگ به پهنای ۶ تا ۸ فوت قطع گردیده و در نگاه اول، بسیار ساده به نظر می‌رسد؛ یک لوله استیل صاف و صیقلی که با یک صخره محافظت شده است. اما بعد از این نگاه اولیه احساس می‌شود که ستون در حال حرکت است، البته احساسی که واقعیت ندارد؛ چرا که همه چیز ساکن است.
چه چیزی در این مجسمه دو تنی است؟ چیزی که وابسته به چیز دیگری نیست، چیزی مانند یک جذابیت بزرگ. چگونه این مجسمه با جاذبه زمین مبارزه می‌کند؟
آثار سوگا به نوعی ما را بر می‌انگیزاند تا جذب زندگی هنری و شخصی‌اش شویم و اطلاعاتی از آن را به دست آوریم. او به مدت یک دهه در «یوتیکا»ی ‌نیویورک زندگی کرده است. در آن‌جا او مدیر یک آتلیه در آموزشگاه «فضای مجسمه‌سازی»(۷) است.
وی در مصاحبه‌ای قبل از که نمایشگاه‌اش را در گالری «هزو کاوا»(۸) در اوزاکای ژاپن ترک کند درباره‌ی یک تجربه‌ی روحانی که مسیر کاریش را عوض کرد، مطالب مهمی ذکر کرد؛ تابستان ۱۹۷۴ سوگا و ده هنرمند جوان دعوت شدند تا در قسمتی از اقامتگاه «ایتوشیورو» که مکانی برای کنده‌کاری روی چوب است کار کنند. در این‌جا بود که او و دوستانش به همراه تنی چند از روستاییان محلی متوجه و مجذوب زیبایی‌های طبیعت شدند.
به همین دلیل او بارها به این منطقه رفت. در ۱۹۷۹ وی گفت که: «من در آن‌جا تجربه عمیقی از واقعیت جاذبه را داشتم.» طبیعت این منطقه، رودخانه و دریاچه، ماهی‌ها، غارها، صخره‌های بزرگ و همچنین آبشار که آرام پایین می‌آمد و مانند یک دیوار عمودی از آب که با سطح افقی دریاچه تلاقی می‌کرد جملگی در این تجربه عمیق مؤثر بودند. سوگا سعی کرد این تجربه‌ها را در کارگاه‌اش به کار گیرد و آن‌ها را در آثارش به نمایش بگذارد. مجموعه آثاری نظیر «خانه‌ی آبی»(۹) بازتابی از این دوران کاری او است که یکی از این آثار هم اکنون در موزه هنر مدرن «هیوگو» است.
در سال ۱۹۸۴، سوگا مسیر کارهایش را عوض کرد. او تصمیم گرفت راه متفاوتی را برای رسیدن به بیان تصویری جدید تجربه کند و نتیجه آن خلق مجسمه‌هایی بود که در حقیقت چیده شده بودند. این آثار به شدت متأثر از معماری یونان بودند؛ اگرچه همچنان تصور بی‌نظیر سوگا از شناور بودن در آن‌ها احساس می‌شد. این آثار بازتابی از زیبایی شناسی‌ و مکاشفه هنر ذن توسط سوگا است. این ستون‌ها در حقیقت فاقد جنبه‌های کاربری رایج معمارانه خود هستند.
از سال ۱۹۹۳، سوگا مجموعه آثاری را ساخت که به صورت کلی «دریای شنوایی»(۱۰) نامیده شدند. اولین کار از این مجموعه آثار که در مرکز هنر معاصر «ازاکا» به نمایش درآمد یک قطعه بریده شده زبر از صفحه استیل و قلع بود که به صورت افقی در سطح بالای زمین شناور شده بود. این مجموعه آثار سیر تحولی خود را چه در ساختار و چه در مواد مصرفی طی کردند که متاخرترین آن‌ها در سال ‌ ۲۰۰۵ با نام «دریای شنوایی- حلقه‌ها» بود.
سوگا با یک زیبایی شناسی پالوده شده، یک تجربه و روش عمیق روحانی که زندگی و هنر او را تغییر داد، به ما نشان می‌دهد. روشی که ماهرانه جاذبه‌های شخصی سوگا را نیز نشان می‌دهد.
سوگا که فارغ‌التحصیل دانشگاه هنر ازاکا است تاکنون جوایز زیادی را کسب کرده و آثارش در مجموعه‌ها و مراکز مختلفی در سرتاسر ژاپن نگهداری می‌شود.

منبع:
sculpture January/ February ۲۰۰۷
پی‌نوشت
۱- Takashi Soga
۲- Haruhiko Fuji
۳- Floating Rain
۴- Earths Altars
۵- Quarry
۶- Cazenovi
۷- Sculpture Space
۸- Hosokawa
۹- water House
۱۰- The sea of The Ea
مترجم : عباس اکبری

منبع : دوهفته‌نامه هنرهای تجسمی تندیس