پرچم‌های پدران ما - FLAGS OF OUR FATHERS

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رابرت لورنتس، استیون اسپیلبرگ و کلینت ایست‌وود
کارگردان : ایست‌وود
فیلمنامه‌نویس : ویلیام برویلز جونیر و پل هیگیس، برمبنای کتابی نوشتهٔ جیمز برادلی و ران پوئرز
فیلمبردار : تام استرن
آهنگساز(موسیقی متن) : ایست‌وود
هنرپیشگان : رایان فیلیپ، جسی برادفورد، آدام بیچ، جان بنجامین هیکی، بَری پپر، جیمی بل، پل واکر، رابرت پاتریک و جان اسلتری
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۲ دقیقه


در فوریهٔ سال ۱۹۴۵ یکی از وحشتناک‌ترین نبردهای جنگ جهانی دوم، در اقیانوس آرام و در جزیرهٔ کوچکِ ایووجیما رخ داد. هزاران سرباز آمریکائی به سنگرهای هزاران سرباز ژاپنی حمله کردند و کشتار سربازان دو طرف غیرقابل تصور بود. در همان اوایل نبرد، پرچمی آمریکائی در بالای تپهٔ سوریباچی برافراشته شد و عکسی از این برافراشتن پرچم‌ گرفته شد که به یکی از شمایل‌های تاریخ آمریکا تبدیل شد. همین عکس به منزلهٔ عاملی برای روحیه دادن به سربازان خسته از جنگ و به نمادی از آرمان‌های متفقین مبدل شد. سه نفر از سربازانی که در برافراشتن آن پرچم شرکت داشتند و از آن نبردها جان سالم به‌در برده بودند ـ ̎رنه گانیون̎ (برادفورد)، ̎جان برادلی̎ (فیلیپ) و ̎آیرا هیز̎ (بیچ) ـ به آمریکا برگردانده شدند تا برای جمع‌آوری کمک به مخارج جنگ، کمک کنند. اما تجلیل و ستایشی که از این سه مرد و اعمال قهرمانانه‌شان صورت می‌گیرد سنخیتی با افکار و احساسات خود آنان در قبال هزاران قهرمان واقعی که در ایووجیما جانشان را از دست دادند، ندارد؛ این سه تن ضمناً احساس می‌کنند که سهم آنان در کمک به پیش بردن جنگ، صرفاً حالتی نمادین دارد و به هیچ‌وجه شایستگی چنان بزرگ‌نمائی را نداشته است و حالا هر یک از آنان فقط به خاطر آن که در عکس حضور داشته‌اند باید به گونه‌ای با آن همه تمجید و ستایش و سوءاستفاده و درد و رنج کنار بیایند.
● رویکرد ایست‌وود در این‌جا به مقولهٔ جنگ و قهرمانی، یادآور جملهٔ قصار معروف مردی که لیبرتی والانس را کشت (جان فورد، ۱۹۶۲) است: ̎اگر حقیقت به افسانه پیوست، افسانه را چاپ کن̎. در همان سال ۱۹۶۲، فرانسوا تروفو در یک نظرخواهی دربارهٔ جنگ و سینما اظهار داشت: ̎به اعتقاد من، فیلم‌های جنگی، بخواهی/ نخواهی، حتی صلح‌طلب‌ها و خوب‌هایش، در ستایش جنگ‌اند. هر فیلمی که جنگ را نشان می‌دهد، به هر حال به نوعی از آن تجلیل می‌کند ـ مگر این‌که هجویه باشد... یک فیلم مؤثر جنگی آن است که ماجراهایش پس از جنگ آغاز شود ـ زمانی که فقط ویرانی است و بدبختی... جنگ نباید به‌عنوان یک واقعیت ناگزیر و پذیرفته شده، نشان داده شود. جنگ را باید به منزلهٔ تصمیمی نشان داد که از سوی چند نفر آدم گرفته می‌شود. پس از نشان دادن آنها که فرمان داده‌اندن، باید دریافت‌ کننده‌های فرمان، یعنی سربازهای ساده و واکنش‌هایشان را نشان داد.̎ ایست‌وود و نویسنده‌های فیلم‌نامه‌اش در پرچم‌های پدران ما، این توصیهٔ تروفو را کاملاً مد نظر داشته‌اند و آن را در مورد جنگی که از آن به‌عنوان جنگی ̎عادلانه̎ یاد می‌شود، پیاده کرده‌اند. فیلمی قرص و محکم و ... تلخ، از ایست‌وودی که موقع ساختن آن هفتاد و شش سال داشت.