سازمان‌هایی با جنس مجازی

یکی از ساختارهای جدید سازمانی همان سازمان‌های مجازی است. تعریف استانداردی از این نوع سازمان‌ها در دسترس نیست.
اما سازمان مجازی یک سازمان کوچک و مرکزی است که منابع اصلی خود را از سایر سازمان‌ها تامین می‌کند. یک سازمان مجازی از نظر ساختار بسیار متمرکز است و به ندرت دارای واحدها و دوایر تخصصی یا وظیفه‌ای است.
سازمان مجازی بسیاری از فعالیت‌های خود را از منابع خارجی تامین می‌کند و ساختاری به وجود می‌آورد که در آن به جای انجام وظایف سنتی در هر واحد داخلی، واحدهای خارجی عهده دار انجام آن وظایف شوند.
سازمان مجازی را شبکه موقتی از واحدها و سازمان‌های مستقل دانسته‌اند که شامل تولید کنندگان، مشتریان و رقباست. این واحدها به وسیله فناوری اطلاعات به هم پیوند می‌خورند و قدرت می‌یابند تا از فرصت‌های جدید نهایت استفاده را ببرند.
در ادامه این یادداشت درباره ویژگی‌های سازمان‌های مجازی عنوان شده است: ویژگی این سازمان‌ها اصولا با عناوینی مانند غیر سلسله مراتبی، افقی و جهانی مطرح می‌شود.
ساختارهای افقی؛ ظهور سازمان‌های افقی به عنوان پاسخی به تشدید رقابت در محیط‌های عملیاتی است که توسط افزایش رقابت جهانی و پیشرفت‌های اخیر در فناوری اطلاعات و حمل و نقل ایجاد شده است. افقی شدن سازمان‌ها سطوح مدیریت در سازمان را کاهش می‌دهد و منابع انسانی را پراکنده می‌کند.
جهانی شدن؛ با توجه به گسترش تجارت جهانی و شبکه ارتباط فرا مرزی، دیگر شرکت‌ها و سازمان‌ها جنبه محلی بودن خود را از دست می‌دهند و در چرخه فرایند بین‌المللی قرار می‌گیرند.
ارتباط ماشینی؛ عصر آینده عصر ارتباطات است؛ اما نه ارتباطی از جنس گذشته، بلکه ارتباطاتی که به وسیله ابزار آلات ماشینی مانند کامپیوتر انجام خواهد شد. در این سازمان‌ها دیگر از تعامل‌های گرم گذشته خبری نیست، بلکه کارفرمایان و نه رهبران سازمان با استفاده از کامپیوترهای شخصی با هر فرد دلخواه ارتباط برقرار می‌کنند. فروشندگان می‌توانند به وسیله یک شبکه محلی با هم ارتباط داشته باشند. براساس این خاصیت ارتباطات کامپیوتری به عنوان وسیله‌ای برای هدایت فعالیت‌های اساسی سازمان و همزمان افزایش نقش ارتباطات رو در روی غیر رسمی‌با هدف حفظ یکپارچگی سازمان، جایگزین ارتباطات رو در رو افراد در سازمان‌های سنتی خواهد شد.
همکاری و رقابت بین سازمانی؛ شرکت‌های مجازی به وسیله همکاری بین گروهی هم‌افزا نه تنها با هم همزیستی خواهند داشت، بلکه باعث رشد و پرورش یکدیگر می‌شوند.
درگیری پویا؛ درگیری پویا نگرشی است که "زمان" و"روابط انسانی" و مدیریت را وادار به بازنگری در مورد نگرش‌های قبلی در رویارویی با تغییر سریع و مداوم می‌کند. پویایی در مقابل ایستایی، حاکی از رشد و فعالیت مداوم و درگیری در مقابل کناره گیری، معرف ارتباط زیاد با دیگران است.

منبع : خبرگزاری ایسنا